Πρόσφατη νομολογία
19 Απρ 2024
ΣτΕ 2369/2023 Τμ.Ε: Αποφάσεις κατεδάφισης κτισμάτων σε δασικές εκτάσεις - προϋποθέσεις παραδεκτού έφεσης ενώπιον του ΣτΕ - αρχή ne bis in idem
Ο εκκαλών, με την υπό κρίση έφεση επιδιώκει την εξαφάνιση της υπ’ αριθ. 1549/2019 απόφασης του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών, δυνάμει της οποίας απερρίφθη αίτησή του κατά της απόφασης της ασκούσας καθήκοντα Γενικού Γραμματέα Αποκεντρωμένης Διοίκησης Αττικής. Με την τελευταία αυτή απόφαση υποχρεώθηκε ο εκκαλών σε κατεδάφιση - απομάκρυνση των αναφερόμενων σε αυτή αυθαίρετων κατασκευών (κτίσματα, διάδρομοι, τοιχίο), εντός δασικής και αναδασωτέας έκτασης, επιφάνειας 1,145 στρέμματος, στη θέση «...» ΔΕ Ν. Μάκρης Δήμου Μαραθώνα Ν. Αττικής. Έπειτα από διενέργεια αυτοψίας και διαπίστωση της αυθαίρετης κατάληψης της επίδικης δασικής έκτασης και της κατασκευής επ’ αυτής των επίμαχων κατασκευών, κλήθηκε ο εκκαλών, με την υπ’ αρ. …/11.5.2015 πρόσκληση του Δασάρχη Πεντέλης, νομίμως επιδοθείσα, να προβεί σε κατεδάφιση – απομάκρυνση όλων των εν λόγω κατασκευών και δένδρων. Περαιτέρω, ένεκα της μη ανταπόκρισής του στην πρόσκληση αυτή, εξεδόθη, κατά εκείνου, απόφαση της ασκούσας καθήκοντα Γενικού Γραμματέα Αποκεντρωμένης Διοίκησης Αττικής. Ο εκκαλών φέρει το δικονομικό βάρος απόδειξης και τεκμηρίωσης, με ειδικούς και συγκεκριμένους ισχυρισμούς που περιέχονται στο εισαγωγικό δικόγραφο, για καθέναν από τους προβαλλόμενους λόγους, ότι τίθεται συγκεκριμένο νομικό ζήτημα, το οποίο είναι κρίσιμο για την επίλυση της διαφοράς που άγεται ενώπιον του Δικαστηρίου και επί του οποίου είτε δεν υπάρχει νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας είτε οι σχετικές κρίσεις της εκκαλουμένης απόφασης έρχονται σε αντίθεση με μη ανατραπείσα νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας ή άλλου ανωτάτου δικαστηρίου ή, ελλείψει αυτών, προς ανέκκλητη απόφαση διοικητικού δικαστηρίου. Περαιτέρω, ως αντίθεση σε νομολογιακό προηγούμενο δεν νοείται η αναφερόμενη σε ζητήματα αιτιολογίας συνδεόμενα με το πραγματικό της υπό κρίση υπόθεσης, αλλά μόνον εκείνη που αφορά στην ερμηνεία διάταξης νόμου ή γενικής αρχής, δυνάμενης να έχει γενικότερη εφαρμογή. Εν προκειμένω, το ζήτημα που τίθεται με τον προβαλλόμενο λόγο έφεσης είναι κατ’ ουσίαν το ίδιο με αυτό που αντιμετωπίστηκε από την υπ’ αριθ. 94/2016 απόφαση του ΣτΕ, ενώ στο άρθρο 2 § 2 περ. στ΄ του Ν. 4178/2013 προβλέπεται η μη εφαρμογή του νόμου αυτού σε αυθαίρετες κατασκευές εντός δασικών και αναδασωτέων εκτάσεων, όπως είναι η επίδικη, μη ασκώντας κάποια επίδραση στο κύρος της προσβληθείσας πράξης κατεδάφισης. Σύμφωνα με το νομοθετικό πλαίσιο (Ν. 4178/2013), η διαδικασία υπαγωγής ενεργοποιείται χωρίς ρητή διοικητική πράξη, η οποία να πιστοποιεί την κίνησή της, αλλά με την υποβολή αίτησης του ενδιαφερομένου για την υπαγωγή στο καθεστώς του εν λόγω νόμου μέσω ηλεκτρονικού συστήματος, συνοδευόμενη από τα δικαιολογητικά που προβλέπονται στο άρθρο 11 εν λόγω νόμου ή, υπό προϋποθέσεις, και χωρίς αυτά. Επιπρόσθετα, προβάλλεται ότι δεν υπάρχει νομολογία του δικαστηρίου αναφορικά με το νομικό ζήτημα εάν κατά την έννοια του νόμου είναι σύμφωνη με τις διατάξεις του άρθρου 5 § 2 του ΚΔιοικΔ, του άρθρου 6 § 2 της ΕΣΔΑ και του άρθρου 4 § 1 του 7ου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ, πράξη κατεδάφισης που εκδίδεται κατ’ άρθρο 67Α του Ν. 998/1979 σε βάρος προσώπου, το οποίο έχει αθωωθεί με οριστική απόφαση ποινικού δικαστηρίου που έχει καταστεί αμετάκλητη, αναφορικά με το αδίκημα του άρθρου 71 §§ 1-3 του Ν. 998/1979, εφόσον η αποδιδόμενη αυτή παράβαση αφορά το ίδιο κτίσμα για το οποίο διατάσσεται η κατεδάφιση και την ίδια έκταση που αφορά η πράξη κατεδάφισης. Συνάμα, ο εκκαλών προσκόμισε ενώπιον του Εφετείου, αλλά και ενώπιον του ΣτΕ, μόνο το διατακτικό των μνημονευθεισών αθωωτικών αποφάσεων, από το οποίο δεν προκύπτουν τα πραγματικά περιστατικά που έγιναν δεκτά, ενώ δεν προκύπτει η βεβαίωση ότι οι εν λόγω ποινικές αποφάσεις είχαν καταστεί αμετάκλητες, ούτε προβάλλεται από τον εκκαλούντα η προσκόμιση στοιχείων ενώπιον του Εφετείου, προς απόδειξη του αμετακλήτου των αποφάσεων αυτών. Το Δικαστήριο, κρίνοντας ότι ο ένδικος λόγος έφεσης αφορά στην αιτιολογία της εκκαλουμένης απόφασης κι ότι, κατά το μέρος που με αυτόν προβάλλεται ανυπαρξία νομολογίας, δεν αφορά νομικό ζήτημα αλλά συνδέεται με συγκεκριμένο πραγματικό, κατέληξε στην απόρριψη της έφεσης.
Σύνδεσμος
ΣτΕ 2369/2023 Τμ.Ε - Πλήρες κείμενο
