ΣτΕ 131/2019 Τμ.ΣΤ΄

Πρόεδρος: Δ. Αλεξανδρής, Σύμβουλος της Επικρατείας, Προεδρεύων του Στ΄ Τμήματος
Εισηγητής: Δ. Δ. Τομαράς, Πάρεδρος

Δεν μπορεί να αντιτάσσεται σε διάδικο μεταβολή της νομολογίας επί ζητημάτων παραδεκτού.

Νομικές διατάξεις: Άρθρα 20 § 1, 25 § 1 Συντ., 6 ΕΣΔΑ και 1 ΠΠΠ ΕΣΔΑ, 90 § 3 Ν. 2362/1995.

5. Επειδή, η παρούσα αίτηση, κατατεθείσα την 21.05.2018, διέπεται από τις διατάξεις του ν. 3900/2010, το δε αντικείμενο της διαφοράς είναι ανώτερο των 40.000 ευρώ. Περαιτέρω, το αναιρεσείον προβάλλει ότι η αναιρεσιβαλλομένη απόφαση τελεί σε αντίθεση προς την νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας ως προς το νομικό ζήτημα του χρονικού σημείου ενάρξεως της παραγραφής των αξιώσεων των παρανόμως αποστρατευθέντων, σε περίπτωση εκδόσεως διαδοχικών αποκαταστατικών προεδρικών διαταγμάτων. Ειδικώτερον, η ως άνω αναιρεσιβαλλομένη απόφαση έρχεται σε αντίθεση με την υπ’ αρ. 2267/2017 απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, διά της οποίας εκρίθη ότι, σε περίπτωση περισσοτέρων αποκαταστατικών προεδρικών διαταγμάτων, εκδοθέντων σε χρονική αλληλουχία, η σχετική διετής παραγραφή των μισθολογικών αξιώσεων άρχεται από της εκδόσεως ενός εκάστου εξ αυτών. Ο ισχυρισμός αυτός προβάλλεται βασίμως και, κατά συνέπειαν, η παρούσα αίτηση ασκείται παραδεκτώς.

6. Επειδή, ως έχει κριθεί (ΣτΕ 1147/2014, 4387/2014, 2267/2017, 1081/2018, 1992/2018), η διετής παραγραφή των αξιώσεων των παρανόμως αποστρατευθέντων άρχεται από της επομένης της εκδόσεως του ευνοϊκού δι’ αυτούς αποκαταστατικού προεδρικού διατάγματος. Επί πλειόνων δε αποκαταστατικών διαταγμάτων, εκδοθέντων διαδοχικώς κατά χρόνον, η σχετική διετής παραγραφή άρχεται από της εκδόσεως ενός εκάστου. Επομένως, έσφαλε το δικάσαν Εφετείο, θεωρήσαν ότι οι επίδικες αξιώσεως είχαν καταστεί επιδιώξιμες από της επομένης της δημοσιεύσεως του τελευταίου αποκαταστατικού διατάγματος, δημοσιευθέντος την 13.04.2006 και, ως εκ τούτου, δεν είχαν παραγραφεί κατά τον χρόνον ασκήσεως της αγωγής την 18.09.2008. Εξ άλλου, οι ισχυρισμοί του αναιρεσιβλήτου, προβαλλόμενοι διά του εμπροθέσμως κατατεθέντος την 07.01.2019 υπομνήματός του, κατά τους οποίους, κατά τον χρόνο ασκήσεως της αγωγής του (18.09.2008) υπήρχε παγία νομολογία των διοικητικών δικαστηρίων σύμφωνη με αυτήν της αναιρεσιβαλλομένης αποφάσεως και, κατά συνέπειαν, η μεταστροφή της νομολογίας δεν μπορεί να του αντιταχθεί, είναι απορριπτέοι, διότι, ως έχει κριθεί (ΣτΕ 2437/2012), δεν μπορεί να αντιτάσσεται στον διάδικο μεταβολή της νομολογίας επί ζητημάτων παραδεκτού και να θεωρείται απαράδεκτο ένα ένδικο βοήθημα, το οποίον εθεωρείτο, βάσει της έως τότε ισχυούσης νομολογίας, παραδεκτό. Αντιθέτως, πάσα νομολογιακή στροφή επί ουσιαστικών ζητημάτων δεν αντίκειται στα άρθρα 20 παρ. 1 και 25 παρ. 1 του Συντάγματος, το άρθρο 6 της Ε.Σ.Δ.Α. και 1 του Πρώτου Προσθέτου Πρωτοκόλλου αυτής. Διά τον προαναφερόμενο λόγο, βασίμως προβαλλόμενο, η παρούσα αίτηση πρέπει να γίνει δεκτή, να αναιρεθεί η προσβαλλομένη απόφαση, η δε υπόθεση, η οποία χρήζει διερευνήσεως κατά το πραγματικόν αυτής, να παραπεμφθεί στο δικάσαν Εφετείο, προκειμένου το τελευταίο να εκτιμήσει ποίες εκ των ενδίκων αξιώσεων του αναιρεσιβλήτου ή ποία τμήματα αυτών είχαν υποπέσει στην, κατ’ άρθρον 90 παρ. 3 του ν. 2362/1995, διετή παραγραφή, αφού ληφθούν υπ’ όψη εκείνα τα πραγματικά περιστατικά, τα οποία θα αποτελούσαν, κατά νόμον, λόγο διακοπής της παραγραφής της αντιστοίχου αξιώσεως.

(Δέχεται την υπό κρίση αίτηση).