ΣυμβΑΠ 423/2014 Τμ. Ε’

Πρόεδρος: Δήμητρα Παπαντωνοπούλου (Αντιπρόεδρος)
Εισηγήτρια: Αγγελική Αλειφεροπούλου

Παραδεκτό αίτησης αναίρεσης και ορισμένο του λόγου της έλλειψης ειδικής και εμπεριστατωμένης αιτιολογίας. Είναι ορισμένος και πρέπει να εξεταστεί στην ουσία του ο λόγος αναίρεσης της έλλειψης ειδικής και εμπεριστατωμένης αιτιολογίας που φέρει την αιτίαση ότι «δεν αναγράφονται στην αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση τα πραγματικά περιστατικά επί των οποίων εθεμελιώθη η καταδίκη ούτε τα αποδεικτικά στοιχεία εκ των οποίων συνήχθη η ύπαρξη περιστατικών του ως άνω είδους, ώστε να επιβληθεί η άνω ποινή». Αντίθετη εισαγγελική πρόταση. Αποχή από την έκδοση απόφασης.

Νομικές διατάξεις: Άρθρα: 148-153, 473 παρ. 2, 474 παρ. 2, 476 παρ. 1, 509 παρ. 1, 510 παρ. 1 περ. Δ΄ και 32 παρ. 1 ΚΠΔ.

Εισαγγελική πρόταση

Από τις διατάξεις των άρθρων 148-153, 462, 473§2, 474§2 και 476§1 ΚΠΔ προκύπτει ότι για το κύρος και, κατ’ ακολουθία, για το παραδεκτό της αιτήσεως αναιρέσεως κατά αποφάσεως ή βουλεύματος, πρέπει στην έκθεση ασκήσεώς της να περιέχονται κατά τρόπο σαφή και ορισμένο οι λόγοι για τους οποίους αυτή ασκείται. Αν δεν περιέχεται σ’ αυτήν ένας τουλάχιστον ορισμένος από τους αναφερόμενους στα άρθρα 484 και 510 ΚΠΔ λόγους αναιρέσεως, η αίτηση είναι απαράδεκτη και, ως τέτοια, απορρίπτεται (άρθρο 513 ΚΠΔ). Απλή παράθεση του κειμένου της σχετικής διατάξεως, που προβλέπει το λόγο αναιρέσεως, χωρίς αναφορά των περιστατικών που θεμελιώνουν την επικαλούμενη πλημμέλεια, δεν αρκεί. Ούτε μπορεί ο λόγος αναιρέσεως, που διατυπώνεται αορίστως στη σχετική έκθεση, να συμπληρωθεί με παραπομπή σε άλλα έγγραφα ή με την άσκηση προσθέτων λόγων αναιρέσεως.

Στην κρινόμενη υπόθεση, με την ανωτέρω αίτησή του, ο αναιρεσείων αιτείται την αναίρεση της 9-13/2013 αποφάσεως του Μεικτού Ορκωτού Εφετείου Θεσσαλονίκης, εκθέτοντας κατά πιστή αντιγραφή: «1. Για έλλειψη της κατά το Σύνταγμα και το Νόμο ειδικής και εμπεριστατωμένης αιτιολογίας και δη διότι δεν αναγράφονται στην αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση τα πραγματικά περιστατικά επί των οποίων εθεμελιώθη η καταδίκη του, ούτε τα αποδεικτικά στοιχεία εκ των οποίων συνήχθη η ύπαρξη περιστατικών του ως άνω είδους ώστε να του επιβληθεί η άνω ποινή. 2. Για εσφαλμένη εφαρμογή και ερμηνεία ουσιαστικής Ποινικής Διάταξης και δη περιλαμβανόμενης στα άρθρα διά των οποίων καταδικάστηκε. Για όλους τους ανωτέρω λόγους και για τους εν καιρώ προστεθησομένους».

Έτσι όμως όπως είναι διατυπωμένοι οι ανωτέρω λόγοι αναιρέσεως, χωρίς να γίνεται σαφής αναφορά των περιστατικών προς θεμελίωση των επικαλουμένων πλημμελειών της προσβαλλομένης αποφάσεως και χωρίς να προσδιορίζεται σε τι ακριβώς συνίσταται κάθε συγκεκριμένος λόγος αναιρέσεως, καθιστούν την αίτηση αυτή απαράδεκτη και συνεπώς απορριπτέα.

Απόφαση

Από το συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 148 έως 153, 473 παρ. 2, 474 παρ. 2, 476 παρ. 1, 509 παρ. 1 εδ. α΄ και 510 ΚΠΔ προκύπτει ότι για το κύρος και, κατ’ ακολουθία, για το παραδεκτό της αιτήσεως αναιρέσεως κατ’ αποφάσεως πρέπει στη δήλωση ασκήσεως αυτής να περιέχονται κατά τρόπο σαφή και ορισμένο οι λόγοι, για τους οποίους ασκείται. Αν δεν περιέχεται στην αίτηση αναιρέσεως ένας τουλάχιστον ορισμένος λόγος, από τους αναφερόμενους περιοριστικά στο άρθρο 510 ΚΠΔ, αυτή απορρίπτεται ως απαράδεκτη (άρθρ. 513 παρ. 1 εδ. α΄ ΚΠΔ). Η ανυπαρξία ή η αοριστία, εξάλλου, των λόγων της αναιρέσεως δεν μπορεί να συμπληρωθεί με αναφορά σε άλλα έξω από την έκθεση αναιρέσεως έγγραφα ή με την άσκηση πρόσθετων λόγων αναιρέσεως, οι οποίοι προϋποθέτουν, σύμφωνα με το άρθρ. 509 παρ. 2 ΚΠΔ, την ύπαρξη παραδεκτής αιτήσεως αναιρέσεως.

Ειδικότερα, για το ορισμένο του από το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Δ΄ ΚΠΔ λόγου αναιρέσεως για έλλειψη της ειδικής και εμπεριστατωμένης αιτιολογίας, που επιβάλλει το Σύνταγμα, και δεδομένου ότι ο λόγος αυτός δεν διαφοροποιείται ως προς το παραδεκτό του από τους άλλους λόγους αναιρέσεως, πρέπει να προσδιορίζεται με την αναίρεση σε τι συνίσταται η έλλειψη αυτή, ποιες είναι οι τυχόν ελλείψεις ή ασάφειες στην αιτιολογία της αποφάσεως ή οι αντιφατικές αιτιολογίες αυτής ή ποια αποδεικτικά μέσα δεν ελήφθησαν υπόψη ή δεν εκτιμήθηκαν από το δικαστήριο της ουσίας (ΟλΑΠ 2/2002).

Περαιτέρω, κατά το άρθρ. 32 παρ. 1 ΚΠΔ, καμία απόφαση του ποινικού δικαστηρίου σε δημόσια συνεδρίαση ή σε συμβούλιο και καμία διάταξη του ανακριτή δεν έχουν κύρος, αν δεν ακουστεί προηγουμένως ο εισαγγελέας. Κατά την έννοια της διατάξεως αυτής, στην περίπτωση, κατά την οποία ο εισαγγελέας δεν υπέβαλε αιτιολογημένη πρόταση για τους λόγους αναιρέσεως, όταν αυτοί είναι ορισμένοι, αλλά εισήγαγε την υπόθεση στο δικαστήριο (ως συμβούλιο) και πρότεινε μόνο να απορριφθεί η αίτηση αναιρέσεως, ως απαράδεκτη, λόγω αοριστίας των λόγων της, το δικαστήριο δεν υπεισέρχεται στην περαιτέρω ουσιαστική έρευνά της, εωσότου υποβληθεί τέτοια πρόταση.

Στην προκειμένη περίπτωση, με την κρινόμενη αίτηση αναιρέσεως προσβάλλεται η υπ’ αριθ. 9-13/2013 απόφαση του Μεικτού Ορκωτού Εφετείου Θεσσαλονίκης, με την οποία καταδικάστηκε ο αναιρεσείων σε ισόβια κάθειρξη και, επιπλέον, σε συνολική ποινή κάθειρξης δώδεκα (12) ετών και επτά (7) μηνών για τις αξιόποινες πράξεις της ανθρωποκτονίας από πρόθεση, της ληστρικής κλοπής και της παράνομης οπλοχρησίας.

Από τη συνταγείσα, εξάλλου, για την άσκηση της ως άνω αιτήσεως αναιρέσεως, ενώπιον του Διευθυντή του Καταστήματος Κράτησης Ναυπλίου, σχετική έκθεση, προκύπτει ότι ο εκεί κρατούμενος αναιρεσείων ζητεί την αναίρεση της εν λόγω προσβαλλόμενης αποφάσεως, όπως κατά λέξη εκτίθεται σ’ αυτήν: «1. Για έλλειψη της κατά το Σύνταγμα και το Νόμο ειδικής και εμπεριστατωμένης αιτιολογίας και δη διότι δεν αναγράφονται στην αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση τα πραγματικά περιστατικά επί των οποίων εθεμελιώθη η καταδίκη του, ούτε τα αποδεικτικά στοιχεία εκ των οποίων συνήχθη η ύπαρξη περιστατικών του ως άνω είδους ώστε να του επιβληθεί η άνω ποινή. 2. Για εσφαλμένη εφαρμογή και ερμηνεία ουσιαστικής Ποινικής Διάταξης και δη περιλαμβανομένης στα άρθρα διά των οποίων καταδικάστηκε».

Με το ανωτέρω περιεχόμενο, ο πρώτος λόγος αναιρέσεως, που αφορά στην έλλειψη ειδικής και εμπεριστατωμένης αιτιολογίας, είναι ορισμένος και, συνεπώς, παραδεκτός, γιατί αποδίδεται, κατ’ εκτίμηση, στην προσβαλλόμενη απόφαση η πλημμέλεια, ότι στερείται παντελώς αιτιολογίας, διότι δεν αναφέρει τα πραγματικά περιστατικά, στα οποία στηρίχθηκε η κρίση του Δικαστηρίου για τη συνδρομή των στοιχείων των εγκλημάτων, για τα οποία καταδικάστηκε ο αναιρεσείων και τις αποδείξεις, που θεμελίωσαν τα περιστατικά αυτά.

Όμως, ο Εισαγγελέας, θεωρώντας ότι και αυτός ο λόγος αναιρέσεως είναι αόριστος, δεν υπέβαλε πρόταση επί της ουσίας της αιτήσεως αναιρέσεως, αλλά εισήγαγε την υπόθεση στο παρόν Δικαστήριο (ως συμβούλιο) με πρόταση να απορριφθεί η αίτηση, ως απαράδεκτη. Επομένως, με βάση τα εκτεθέντα στην προηγηθείσα νομική σκέψη, το Δικαστήριο πρέπει να απόσχει από την περαιτέρω ουσιαστική έρευνα της υπό κρίση αιτήσεως αναιρέσεως, προκειμένου αυτή να εισαχθεί στο ακροατήριό του με την τήρηση της νόμιμης προδικασίας, κατά τα άρθρα 513επ. ΚΠΔ.