Σύμφωνα με τα άρθρ. 486 και 487 του νέου ΚΠΔ, η αξιούμενη αιτιολογία της ασκούμενης από τον εισαγγελέα έφεσης κατά αθωωτικής απόφασης αποτελεί πρόσθετο τυπικό όρο του κύρους του ένδικου μέσου και απαιτείται ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία των λόγων του, δηλαδή πρέπει να εκτίθενται σε αυτό με σαφήνεια και πληρότητα οι συγκεκριμένες πραγματικές ή νομικές πλημμέλειες, που αποδίδονται στην προσβαλλόμενη αθωωτική απόφαση. Επομένως, η έφεση στερείται της επιβαλλομένης αιτιολογίας, όταν δεν μνημονεύονται σ` αυτήν τα αποδεικτικά μέσα που λήφθηκαν υπόψη, για τον σχηματισμό της κρίσης του περί της ενοχής του κατηγορουμένου. Όπως έχει κριθεί, έλλειψη αιτιολογίας συντρέχει όταν η εισαγγελική έφεση δεν λαμβάνει υπόψη της και δεν συνεκτιμά τις απολογίες των κατηγορουμένων [ΑΠ 178/2015 ΠοινΔικ 12/2015], ή τις μαρτυρικές καταθέσεις τόσο των μαρτύρων κατηγορίας όσο και υπεράσπισης, και ειδικά των μαρτύρων που καταθέτουν υπέρ των κατηγορουμένων [ΑΠ 678/2015 Nomos], ή όταν επικαλείται μεμονωμένες αναφορές των εκθέσεων πραγματογνωμόνων χωρίς αναφορά του όλου περιεχομένου των εκθέσεων αυτών [ΑΠ 2179/2018 Nomos, ΑΠ 1142/2012 Nomos]. Επιπλέον δε, πρέπει να προκύπτει από τη σχετική έκθεση μια εκτεταμένη αντίκρουση κάθε μερικότερης απαλλακτικής νομικής και πραγματικής παραδοχής της εκκαλουμένης απόφασης.