Η ένδικη απαίτηση της προσφεύγουσας εταιρείας προς επιστροφή του ποσού των … ευρώ προέρχεται από την αχρεώστητη - κατά τους ισχυρισμούς της - καταβολή από την ίδια προμήθειας για την παροχή εγγύησης από το Ελληνικό Δημόσιο για δάνειο που είχε λάβει η δικαιοπάροχός της εταιρεία Δ.Ε.Π.Α. Α.Ε. από την Ε.Τ.Επ., κατά τα οριζόμενα στις διατάξεις του ν. 2322/1995. Η φύση της ως άνω παρασχεθείσας εγγύησης ως ιδιωτικού ή δημοσίου δικαίου καθορίζεται, λόγω του παρεπόμενου χαρακτήρα της, από τη φύση της κύριας έννομης σχέσης προς εξασφάλιση της οποίας έχει χορηγηθεί, ήτοι, εν προκειμένω, από τη φύση της προαναφερθείσας δανειακής σύμβασης. Η εν λόγω δανειακή σύμβαση διέπεται άνευ ετέρου από το ιδιωτικό δίκαιο, αφού κανένα από τα συμβαλλόμενα μέρη δεν είναι το Δημόσιο ή νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου. Είναι, δε, νομικώς αδιάφορο για τη φύση της σύμβασης αυτής ως ιδιωτικού δικαίου το ότι εν προκειμένω η δανειολήπτρια ανώνυμη εταιρεία (ήτοι η προσφεύγουσα) ασκεί, σύμφωνα με τις διατάξεις που διέπουν τη λειτουργία της, δραστηριότητα κοινής ωφέλειας. Εξάλλου, η προμήθεια που αξιώνει το Ελληνικό Δημόσιο για την παροχή της εγγύησής του προς την Ε.Τ.Επ. είναι άρρηκτα συνδεμένη με την έννομη αυτή σχέση της εγγύησης, αφού συνιστά κατ’ ουσίαν αντάλλαγμα για την παροχή της, το οποίο προορίζεται, όπως ρητώς ορίζεται στο άρθρο 8 παρ. 3 του ανωτέρω νόμου, για τη μείωση της οικείας επιβάρυνσής του. Από την αμφισβήτηση της νομιμότητας της προσβαλλόμενης πράξης, η οποία αφορά στην αξίωση της προσφεύγουσας εταιρείας για επιστροφή της καταβληθείσας από αυτή προμήθειας του άρθρου 8 του ν. 2322/1995 για την διεπόμενη από το ιδιωτικό δίκαιο παροχή εγγύησης, δημιουργείται διαφορά ιδιωτικού δικαίου, υπαγόμενη στη δικαιοδοσία των πολιτικών δικαστηρίων.