Η απόρριψη της αιτήσεως περί χορηγήσεως αδείας διαμονής για εξαιρετικούς λόγους ερείδεται στη νομίμως αιτιολογημένη κρίση της Διοικήσεως, κατόπιν συνεκτιμήσεως του συνόλου των προσκομισθέντων στοιχείων και των διαστημάτων απουσίας του αιτούντος, ότι ο τελευταίος αυτός δεν απέδειξε ιδιαίτερους δεσμούς με τη Χώρα, από τη λήξη της τελευταίας ισχυρής αδείας διαμονής του έως την ημερομηνία υποβολής της οικείας αιτήσεως, οι οποίοι θα καθιστούσαν αναγκαία την παραμονή του εντός της ελληνικής επικράτειας. Εξάλλου, τα προσκομιζόμενα το πρώτον ενώπιον του Δικαστηρίου έγγραφα, ανεξαρτήτως του ότι αφορούν είτε σε προγενέστερο του κατά τα ανωτέρω κρίσιμου χρονικού διαστήματος είτε σε μεταγένεστερο της υποβληθείσης αιτήσεως διάστημα, εν πάση περιπτώσει, δε δύνανται να συνεκτιμηθούν και να κλονίσουν την αιτιολογία της προσβαλλομένης, εφ’ όσον δεν είχαν τεθεί υπ’ όψιν της Διοικήσεως. Τούτων δοθέντων, κρίνεται ότι η προσβαλλομένη δεν εξεδόθη κατά παράβαση της αρχής της αναλογικότητας και της χρηστής διοικήσεως, καθώς και των άρθρων 9 του Συντάγματος και 8 της ΕΣΔΑ, καθώς η απόρριψη της υποβληθείσης αιτήσεως λόγω μη πληρώσεως των τασσόμενων εκ της διατάξεως του άρθρου 19 του ν. 4251/2014 προϋποθέσεων είναι σύμφωνη με τις προμνησθείσες αρχές. Τέλος, ο ισχυρισμός ότι ο αιτών δεν αποτελεί κίνδυνο για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια δεν ασκεί επιρροή στη νομιμότητα της προσβαλλομένης.