Το Διοικητικό Δικαστήριο δεσμεύεται από τις αμετάκλητες αθωωτικές αποφάσεις, εφόσον με αυτές κρίθηκαν ζητήματα που αποτελούν προϋπόθεση για τη διάγνωση της ένδικης διαφοράς της διοικητικής δίκης και, συγκεκριμένα, της ύπαρξης παράνομης πράξης ή παράλειψης και αιτιώδους συνδέσμου μεταξύ των φερόμενων ως παρανόμων ενεργειών ή παραλείψεων των οργάνων του εναγόμενου Ν.Π.Δ.Δ. και της προκληθείσας από αυτές βλάβης των εναγόντων. Οι ενάγοντες με την κρινόμενη αγωγή, αποδίδουν τον θάνατο του συγγενικού τους προσώπου αποκλειστικά και μόνον στις παράνομες, κατά τους ισχυρισμούς τους, πράξεις και παραλείψεις πέντε ιατρών του εναγόμενου Νοσοκομείου (3 ειδικευόμενων ιατρών και 2 εποπτευόντων αυτών ιατρών). Ωστόσο, και οι πέντε ως άνω ιατροί αθωώθηκαν αμετάκλητα από ποινικό δικαστήριο, για την αποδοθείσα αξιόποινη πράξη της ανθρωποκτονίας από αμέλεια τελεσθείσα δια αυτών παράνομων πράξεων και παραλείψεων (που με την κρινόμενη αγωγή αποδίδονται σ’ αυτούς), με την αιτιολογία ότι αυτοί δεν επέδειξαν αμέλεια περί των καθηκόντων τους καθώς το συγκοπτικό επεισόδιο της ασθενούς δεν μπορούσε να προβλεφθεί, αλλά ούτε και η φύση ή η αιτιολογία του μπορεί να τεκμηριωθεί, με αντικειμενικό τρόπο, σαφώς, όσον αφορά δε τη θεραπευτική αντιμετώπιση της ασθενούς χορηγήθηκε η ενδεδειγμένη αγωγή αμέσως μετά την εισαγωγή της. Συνεπώς, στην προκειμένη περίπτωση, δεν υπάρχει, σύμφωνα με τα παραπάνω, παράνομη πράξη ή παράλειψη των ως άνω ιατρών του εναγομένου, οι οποίοι ενήργησαν σύμφωνα με τους κανόνες της ιατρικής επιστήμης, και, κατά συνέπεια, δεν στοιχειοθετείται ευθύνη του εναγομένου προς αποκατάσταση της ζημίας και της ψυχικής οδύνης των εναγόντων από το θάνατο του συγγενικού τους προσώπου.