Προκειμένου να χορηγήσει το Ε.Τ.Ε.Α. (ήδη Ε.Τ.Ε.Α.Ε.Π.) επικουρική σύνταξη στους ασφαλισμένους του, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να έχει προηγουμένως απονεμηθεί σε αυτούς κύρια σύνταξη από το Ι.Κ.Α.-Ε.Τ.Α.Μ. (ήδη Ε.Φ.Κ.Α.) ή άλλο φορέα κύριας ασφάλισης, η καταβολή δε της επικουρικής σύνταξης προϋποθέτει, πάντως, την παράλληλη καταβολή της αντίστοιχης κύριας και διαρκεί για όσο χρονικό διάστημα εξακολουθεί να καταβάλλεται η κύρια. Περαιτέρω, για τη χορήγηση επικουρικής σύνταξης λόγω αναπηρίας, τα αρμόδια όργανα του Ε.Τ.Ε.Α. και ήδη Ε.Τ.Ε.Α.Ε.Π. - άρα και τα δικαστήρια της ουσίας, αν η υπόθεση αχθεί ενώπιόν τους - δεσμεύονται ως προς το βαθμό αναπηρίας του ασφαλισμένου και τη διάρκειά της από την κρίση των αρμοδίων οργάνων του φορέα κύριας ασφάλισης για τη χορήγηση ή μη κύριας σύνταξης και δεν μπορούν να αποστούν από αυτή, λόγω του παρακολουθηματικού χαρακτήρα της επικουρικής προς την κύρια σύνταξη. Εν προκειμένω, όπως είναι γνωστό στο Δικαστήριο από προηγούμενη δικαστική του ενέργεια (άρθρο 144 παρ. 2 του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας), με την …/2019 απόφασή του, η οποία εκδόθηκε επί προσφυγής του ανωτέρω κατά της …/…-…-2014 απόφασης της Διευθύντριας του Περιφερειακού Υποκαταστήματος Συντάξεων Αθηνών του Ι.Κ.Α.-Ε.Τ.Α.Μ., κρίθηκε ότι ο προσφεύγων, κατά το ένδικο χρονικό διάστημα (1.12.2012 – 30.11.2014), ήταν ασφαλιστικά ανάπηρος σε ποσοστό 50% κατά την έννοια του άρθρου 28 παρ. 5 εδ. γ’ του α.ν.1846/1951 και, συνεπώς, για το διάστημα αυτό, δικαιούταν κύρια σύνταξη λόγω μερικής αναπηρίας από το Ι.Κ.Α.–Ε.Τ.Α.Μ. (ήδη Ε.Φ.Κ.Α.). Κατόπιν τούτων, σύμφωνα με τα γενόμενα δεκτά στην τέταρτη σκέψη της παρούσας, ο προσφεύγων δικαιούται να λάβει και επικουρική σύνταξη λόγω μερικής αναπηρίας από το καθ’ ου για το ίδιο ως άνω χρονικό διάστημα.