Με την κρινόμενη έφεση ο εκκαλών δήμος ζήτησε την εξαφάνιση, άλλως τη μεταρρύθμιση, της 2111/2021 οριστικής απόφασης του Τριμελούς Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών, κατά το βλαπτικό γι’ αυτόν μέρος. Με την απόφαση αυτή έγινε εν μέρει δεκτή η αγωγή των ήδη εφεσιβλήτων και αναγνωρίσθηκε η υποχρέωση του εκκαλούντος Δήμου, της Περιφέρειας Αττικής και του Ελληνικού Δημοσίου να τους καταβάλει χρηματική ικανοποίηση λόγω ψυχικής οδύνης που υπέστησαν από το θάνατο της οικείας τους κατά την πλημμύρα που εκδηλώθηκε στις 22.10.2015 εντός της διοικητικής περιφέρειας του εκκαλούντος Δήμου. Εν προκειμένω, η Περιφέρεια Αττικής και το Ελληνικό Δημόσιο, δεν διατέλεσαν αντίδικοι του εκκαλούντος δήμου κατά την πρωτοβάθμια δίκη κατά την οποία εκδόθηκε η εκκαλούμενη απόφαση και συνεπώς η κρινόμενη έφεση, κατά το μέρος που στρεφόταν κατ’ αυτών, κρίθηκε απορριπτέα ως απαράδεκτη, κατ’ άρθρο 84 παρ. 1 περ. β΄ του Κ.Δ.Δ. λόγω έλλειψης παθητικής τους νομιμοποίησης. Επίσης, ο λόγος περί ελλείψεως αιτιώδους συνδέσμου μεταξύ της αποδιδόμενης στα όργανα του εκκαλούντος παρανομίας (κάλυψη – μπάζωμα ανοικτής κοίτης ρέματος) στο επίμαχο σημείο και του επίδικου ζημιογόνου γεγονότος κρίθηκε απορριπτέος προεχόντως ως απαράδεκτος κατ’ άρθρο 96 παρ. 2 του ΚΔΔ, διότι, προβλήθηκαν μ’ αυτόν το πρώτον κατ’ έφεση, νέοι πραγματικοί ισχυρισμοί, οι οποίοι (ισχυρισμοί) δεν είχαν προβληθεί πρωτοδίκως, χωρίς ο εκκαλών δήμος να επικαλείται στην κατ’ έφεση δίκη, πραγματικά περιστατικά, τα οποία θεμελιώνουν το δικαιολογημένο της μη προβολής τους, πρωτοδίκως, όπως απαιτεί το άρθρο 96 παρ. 2 του ΚΔΔ. Περαιτέρω, ο αυτοτελής ισχυρισμός του εκκαλούντος περί συνδρομής γεγονότων ανωτέρας βίας που διακόπτουν τον αιτιώδη σύνδεσμο μεταξύ του επίδικου ζημιογόνου γεγονότος και των αποδιδόμενων σ’ αυτόν, με την ένδικη αγωγή, παρανομιών, δεν προβλήθηκε πρωτοδίκως και δη έως τη συζήτηση της υπόθεσης, ενώπιον του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου, όπως επιβάλλεται από τις διατάξεις των άρθρων 129 και 138 παρ. 1 του ΚΔΔ, αλλά προβλήθηκαν το πρώτον κατ’ έφεση, κρίθηκε απορριπτέος προεχόντως ως απαράδεκτος, ομοίως διότι ο εκκαλών δήμος δεν επικαλέστηκε στην κατ’ έφεση δίκη, πραγματικά περιστατικά, τα οποία θεμελιώνουν το δικαιολογημένο της μη προβολής του ανωτέρω αυτοτελούς πραγματικού ισχυρισμού πρωτοδίκως (άρ. 96 παρ. 2 του ΚΔΔ). Τέλος, η προβαλλόμενη από τον εκκαλούντα ένσταση συντρέχοντος πταίσματος της θανούσας ως προς την επέλευση του ζημιογόνου γεγονότος, η οποία δεν προβλήθηκε πρωτοδίκως και μάλιστα το αργότερο κατά τη συζήτηση της υπόθεσης, ενώπιον του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου, κρίθηκε απορριπτέα προεχόντως ως απαραδέκτως προβαλλόμενη το πρώτον κατ’ έφεση. Εν όψει των ανωτέρω, το Δικαστήριο απέρριψε την κρινόμενη έφεση.