Με την πρώτη κρινόμενη έφεση ζητείται η εξαφάνιση της οριστικής απόφασης του Τριμελούς Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών, προκειμένου να απορριφθεί στο σύνολό της η αγωγή των εφεσίβλητων – εκκαλούντων, ενώ με τη δεύτερη έφεση επιδιώκεται η μεταρρύθμιση της ίδιας απόφασης, ώστε να γίνει δεκτή η αγωγή στο σύνολό της. Ειδικότερα, δυνάμει της οριστικής απόφασης, απερρίφθη η αγωγή των εφεσίβλητων – εκκαλούντων κατά το μέρος που στρεφόταν κατά του δεύτερου νοσοκομείου και έγινε εν μέρει δεκτή κατά του πρώτου νοσοκομείου, ενώ αναγνωρίστηκε ότι το τελευταίο υποχρεούται προς καταβολή του ποσού, ως χρηματική ικανοποίηση για την ψυχική οδύνη που υπέστησαν από τον θάνατο στενού συγγενούς αυτών, προερχόμενος από παράνομες ενέργειες ιατρού του πρώτου νοσοκομείου: α) ύψους 80.000 ευρώ στον πρώτο εφεσίβλητο-εκκαλούντα ατομικά, β) ύψους 120.000 ευρώ για λογαριασμό της τότε ανήλικης θυγατέρας, γ) ύψους 120.000 ευρώ στη δεύτερη εφεσίβλητη-εκκαλούσα και δ) ύψους 20.000 ευρώ στην τέταρτη εφεσίβλητη-εκκαλούσα. Η ευθύνη του Δημοσίου προς αποζημίωση στοιχειοθετείται όταν οι παράνομες πράξεις ή παραλείψεις ή υλικές ενέργειες ή παραλείψεις υλικών ενεργειών οργάνων του Δημοσίου ή ν.π.δ.δ. τελούνται ή λαμβάνουν χώρα κατά την ενάσκηση της ανατεθείσας σε αυτούς υπηρεσίας ή κατά κατάχρηση αυτής, η οποία υπάρχει όταν η ζημιογόνος πράξη, παράλειψη ή υλική ενέργεια τελέσθηκε καθ’ υπέρβαση των ανατεθειμένων σ’ αυτά καθηκόντων ή επ’ ευκαιρία ή εξ αφορμής της υπηρεσίας τους. Ιδιαιτέρως, για τη θεμελίωση της ευθύνης του Δημοσίου ή του ν.π.δ.δ. απαιτείται η ύπαρξη αιτιώδους συνδέσμου μεταξύ της παράνομης πράξης ή παράλειψης και της επελθούσας ζημίας. Εν προκειμένω, η καθοριστικής σημασίας παράλειψη του ιατρού γυναικολόγου του πρώτου εκκαλούντος-εφεσίβλητου Νοσοκομείου να προβεί στον αναγκαίο έλεγχο και εντοπισμό όλων των αιμοστατικών γαζών που τοποθετήθηκαν εντός της κοιλίας της θανούσας, κατά τη διενεργηθείσα χειρουργική επέμβαση καισαρικής τομής, έθεσε σε λειτουργία μία αλληλουχία γεγονότων που διαδοχικά οδήγησαν στον θάνατο της αποβιωσάσης. Η δε παράλειψη αυτή τελεί σε άμεση αιτιώδη συνάφεια με τη φλεγμονώδη αντίδραση του οργανισμού της ασθενούς στα εναπομείναντα εντός της περιτοναϊκής της κοιλότητας, για χρονικό διάστημα τεσσάρων ετών, δύο ξένα σώματα, με την προκληθείσα, εξ αυτού του γεγονότος, επιβάρυνση της υγείας της, η οποία επιδεινώθηκε κατά τη διάρκεια της δεύτερης νοσηλείας της στο δεύτερο εκκαλούν-εφεσίβλητο νοσοκομείο και, καταληκτικά, με το θανατηφόρο αποτέλεσμα που επήλθε. Περαιτέρω, για τον υπολογισμό του ύψους της χρηματικής ικανοποίησης λόγω ψυχικής οδύνης, το δικαστήριο της ουσίας λαμβάνει υπόψη, τις συνθήκες υπό τις οποίες επήλθε ο θάνατος και τον βαθμό της ψυχικής συγκίνησης που ο θάνατος αυτός προκάλεσε στο συγκεκριμένο μέλος της οικογένειας του θανόντος, αναλόγως της ηλικίας του, της προσωπικότητάς του, της κατάστασης της υγείας του. Μάλιστα, η επιδίκαση αυτή τελεί υπό την αυτονόητη προϋπόθεση της ύπαρξης, κατ’ εκτίμηση του δικαστηρίου της ουσίας, αισθημάτων αγάπης και στοργής μεταξύ του μέλους της οικογένειας και του θανόντος προσώπου, όσο εκείνο βρισκόταν εν ζωή – αδιαφόρως αν συγκατοικούσαν ή διέμεναν χωριστά –, η διαπίστωση της ανυπαρξίας των οποίων μπορεί να οδηγήσει στον αποκλεισμό κάποιου από τα πρόσωπα αυτά από την επιδίκαση της εν λόγω χρηματικής ικανοποίησης. Στην οικογένεια του θύματος περιλαμβάνονται οι εγγύτεροι και στενά συνδεόμενοι με τον αποβιώσαντα συγγενείς, που δοκιμάσθηκαν ψυχικά από την απώλειά του και προς ανακούφιση του πόνου των οποίων στοχεύει η αποζημίωση, γεγονός που συνεπάγεται τη συμπερίληψη στον κύκλο αυτόν, εκτός του ή της συζύγου και των εξ αίματος συγγενών κατ’ ευθεία γραμμή και εκ πλαγίου έως και δεύτερου βαθμού, και των εξ αγχιστείας συγγενών πρώτου βαθμού (πεθερός, πεθερά, νύφη και γαμπρός από τέκνο). Κατά την εκτίμηση του Δικαστηρίου, οι θεράποντες ιατροί της αποβιωσάσης, κατά την ενάσκηση των καθηκόντων τους ως οργάνων του δεύτερου εφεσίβλητου νοσοκομείου ενήργησαν σύμφωνα με τους γενικά αποδεκτούς και ισχύοντες κανόνες της ιατρικής επιστήμης, ενώ ο θάνατος της αποβιωσάσης συνδέεται αιτιωδώς με τις ενέργειες του ιατρού του πρώτου εκκαλούντος-εφεσίβλητου νοσοκομείου που έλαβαν χώρα κατά την εκτέλεση των καθηκόντων του και έτσι το τελευταίο υπέχει αντικειμενική ευθύνη για αποζημίωση των συγγενών της θανούσας ενώ, δεν προκύπτει παράνομη πράξη ή παράλειψη των ιατρών του δεύτερου εφεσίβλητου νοσοκομείου, συνδεόμενη αιτιωδώς με τον θάνατό της. Αναφορικά με το ύψος της χρηματικής ικανοποίησης λόγω της ψυχικής οδύνης των εφεσίβλητων-εκκαλούντων, το Δικαστήριο έλαβε υπόψη: α) τις τραγικές συνθήκες του θανάτου της αποβιωσάσης, β) την αποκλειστική ευθύνη του οργάνου του πρώτου εκκαλούντος-εφεσίβλητου νοσοκομείου για τον θάνατό της, γ) την ηλικία της κατά τον χρόνο του θανάτου της (38 ετών), δ) τις ιδιαίτερες σχέσεις συγγένειας που συνέδεαν τον καθέναν από τους εφεσίβλητους–εκκαλούντες με τη θανούσα, σύζυγο του πρώτου, μητέρα της δεύτερης και τρίτης και νύφη της τέταρτης αυτών, τη συναισθηματική σχέση που συνέδεε όλα τα παραπάνω πρόσωπα με τη θανούσα και τη λύπη που τους προκάλεσε το αιφνίδιο γεγονός του θανάτου της, και απεφάνθη ότι πρέπει να επιδικασθεί ως χρηματική ικανοποίηση λόγω ψυχικής οδύνης, στον πρώτο εφεσίβλητο–εκκαλούντα σύζυγο της θανούσας το ποσό των 150.000,00 ευρώ, σε καθεμία από τις δεύτερη και τρίτη εφεσίβλητες- εκκαλούσες, θυγατέρες της θανούσας το ποσό των 200.000,00 ευρώ και στην τέταρτη εφεσίβλητη-εκκαλούσα, πεθερά της θανούσας το ποσό των 50.000,00 ευρώ και να μεταρρυθμιστεί η εκκαλούμενη απόφαση κατά το μέρος αυτό. Το Δικαστήριο απέρριψε την έφεση του πρώτου νοσοκομείου και την έφεση των εφεσίβλητων-εκκαλούντων κατά το μέρος που στρέφεται κατά του δεύτερου νοσοκομείου, ενώ έκανε δεκτή εν μέρει την έφεση των εφεσίβλητων-εκκαλούντων ιδιωτών κατά το μέρος που στρέφεται κατά του πρώτου νοσοκομείου και μεταρρύθμισε την απόφαση του Τριμελούς Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών, αναγνωρίζοντας την υποχρέωση προς καταβολή αποζημίωσης με αύξηση των ποσών από το δεύτερο νοσοκομείο.