Απάτη. Στοιχεία αντικειμενικής και υποκειμενικής υπόστασης. Έννοιες ψευδούς παράστασης, περιουσίας και «γεγονότων». Απάτη στο δικαστήριο διαπράττει και εκείνος, ο οποίος, σε πολιτική δίκη, προσάγει και επικαλείται, προς υποστήριξη ψευδών ισχυρισμών, αποδεικτικά μέσα, με τα οποία διαμορφώνεται στο δικαστήριο πλανημένη κρίση, που μπορεί να βλάψει τρίτους. Απόπειρα απάτης υπάρχει, από τη στιγμή που ο δράστης αρχίζει την προσπάθεια του να πείσει συγκεκριμένο πρόσωπο, με ψευδείς παραστάσεις, αρχίζει, δηλαδή, να επενεργεί στο νοητικό του άλλου, αναπτύσσοντας μία συγκεκριμένη σχέση επικοινωνίας μαζί του. Νοείται απόπειρα απάτης, όταν ο δράστης τελεί πράξεις, που αν συνεχιστούν, χωρίς απρόοπτα εμπόδια και κατά τη συνήθη πορεία των πραγμάτων, θα καταλήξουν άμεσα και αντικειμενικά στην πλήρωση της αντικειμενικής υπόστασης του εγκλήματος. Αρχή εκτέλεσης (για τη θεμελίωση του εγκλήματος της απόπειρας απάτης στο δικαστήριο, στο πλαίσιο πολιτικής δίκης κατά την τακτική διαδικασία), υπάρχει ήδη από την ολοκλήρωση των ενεργειών του διαδίκου μέχρι το κλείσιμο του φακέλου της υποθέσεως, μετά το οποίο θα υπάρξει αναγκαίως, κατά νόμον, ο ορισμός δικαστή για τη διαδικαστική εξέλιξη της υποθέσεως προς (τυπική) συζήτηση αυτής. Αναιρείται το προσβαλλόμενο βούλευμα για εσφαλμένη ερμηνεία και εφαρμογή ουσιαστικής ποινικής διάταξης.