Η αναπομπή της υποθέσεως στη Διοίκηση υπαγορεύεται από την ανάγκη να μην εξετάσει ο δικαστής την ουσία της υποθέσεως χωρίς να έχει δοθεί η δυνατότητα στον φερόμενο ως παραβάτη να προβάλει ενώπιον της φορολογικής αρχής ισχυρισμούς, αναγόμενους στην υποκειμενική του σφαίρα, οι οποίοι θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε διαφορετική εμφάνιση ή εκτίμηση του πραγματικού υλικού της υποθέσεως και να συμβάλουν ενδεχομένως στη λήψη αποφάσεως ευνοϊκής γι' αυτόν. Άλλωστε, δεν είναι βέβαιο ότι μετά την τήρηση του τύπου της προηγούμενης ακροάσεως θα εκδοθεί νεότερη, δυσμενής για τον διοικούμενο, πράξη, και εν πάση περιπτώσει, ο τελευταίος έχει πάντοτε τη δυνατότητα να την προσβάλει με αυτοτελή προσφυγή. Περαιτέρω, η δυνατότητα των δικαστηρίων της ουσίας να περιορίζουν την κρίση τους σε ορισμένες πλημμέλειες που, κατά την αντίληψή τους, αρκούν για τη θεμελίωσή της, δεν αντίκειται σε κάποια συνταγματική ή δικονομική διάταξη.