Πρόσφατη νομολογία
18 Ιουν 2018
ΣτΕ 951/2018 Τμ.Β΄: Ερμηνεία του άρθ. 5 ΚΔΔ υπό το φως του Συντάγματος και ενόψει της αρχής ne bis in idem και του τεκμηρίου αθωότητας
Σύμφωνα με το άρθρο 5 παρ. 2 εδ. β΄ ΚΔΔ, όπως ισχύει, στενά ερμηνευόμενο, το διοικητικό δικαστήριο δεσμεύεται από αμετάκλητη καταδικαστική ή αθωωτική απόφαση ποινικού δικαστηρίου, μόνον αν η ποινική απόφαση αφορά στην ίδια παράβαση, ως ιστορικό γεγονός, με την καταλογισθείσα στον προσφεύγοντα με την ένδικη διοικητική πράξη, βάσει της οποίας του επιβλήθηκε διοικητική κύρωση και η παραγόμενη δέσμευση αφορά την «ενοχή» ή μη του προσφεύγοντος, δηλαδή στο αξιόποινο ή μη της συμπεριφοράς του και, συνακόλουθα, δεν καλύπτει την επιβολή δασμών και φόρων που δεν έχουν τον χαρακτήρα ποινής/κύρωσης για διοικητική παράβαση (ήτοι χαρακτήρα ανάλογο με το επαπειλούμενο στην ποινική δίκη μέτρο, ώστε να υπάρχει αναλογία μεταξύ της ποινικής διαδικασίας και διοικητικής διαδικασίας και δίκης, ικανής να δικαιολογήσει την δέσμευση). Ενόψει και της διαφοράς των κανόνων απόδειξης και της αποδεικτικής διαδικασίας μεταξύ της διοικητικής και της ποινικής δίκης ο διοικητικός δικαστής, εκτιμώντας διαφορετικά από τον ποινικό δικαστή τα πραγματικά περιστατικά της ενώπιόν του υπόθεσης, που δεν έχει «ποινική» φύση, κατά την ΕΣΔΑ, ως αφορώσα στην επιβολή φόρου, δεν παραβιάζει τις επιταγές που απορρέουν από το άρθρο 6 παρ. 2 ΕΣΔΑ.
Σύνδεσμος
ΣτΕ 951/2018 Τμ.Β΄ - Πλήρες κείμενο
