Με το κρινόμενο ένδικο βοήθημα, το οποίο παραπέμφθηκε στο Συμβούλιο της Επικρατείας με την υπ’ αριθμ. 4295/2016 απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών, εκδοθείσα εν συμβουλίω, προκειμένου να δικασθεί ως αίτηση ακύρωσης, ζητήθηκε η ακύρωση σχετικής πράξης του Προέδρου του Εθνικού Οργανισμού Παροχής Υπηρεσιών Υγείας (Ε.Ο.Π.Υ.Υ.), με την οποία προσδιορίσθηκαν σε 585.845,20 και 785.602,99 ευρώ τα οφειλόμενα από την αιτούσα, πάροχο υπηρεσιών υγείας, ποσά «επιστροφής» (rebate) και «αυτόματης επιστροφής» (claw back), αντιστοίχως, για το έτος 2013. Για το υποστατό της διοικητικής πράξης απαιτείται και αρκεί το πρωτότυπο της πράξης να φέρει την υπογραφή του οργάνου που την εξέδωσε, το οποίο παραμένει στο αρχείο της υπηρεσίας. Στην υπό κρίση υπόθεση, η επίδικη πράξη, η οποία είχε διαβιβασθεί στο Δικαστήριο με τον φάκελο της υπόθεσης, δεν έφερε υπογραφή του αρμοδίου για την έκδοσή της οργάνου, ήτοι του Προέδρου του Ε.Ο.Π.Υ.Υ., με αποτέλεσμα να ακολουθήσει προδικαστική απόφαση του Δικαστηρίου, η οποία επίταξε τον Ε.Ο.Π.Υ.Υ. να αποστείλει στο Δικαστήριο την προσβαλλόμενη πράξη, όπως αυτή είχε τηρηθεί, σε πρωτότυπη μορφή στην υπηρεσία, εντός προθεσμίας ενός μηνός. Μολονότι η υπ’ αριθμ. …/28.5.2014 πράξη δεν φαίνεται να φέρει υπογραφή και, συνεπώς, είναι ανυπόστατη, εξετάζεται και αυτεπαγγέλτως, ενώ η δίκη συνεχίζεται κατά της νεωτέρας …/7.3.2017 πράξης του Προέδρου του Ε.Ο.Π.Υ.Υ., που αφορά το οφειλόμενο από την αιτούσα ποσό «αυτόματης επιστροφής» (claw back) για το έτος 2013. Περαιτέρω, τα μέτρα «επιστροφής» (rebate) και «αυτόματης επιστροφής» (claw back), τα οποία, σε συνδυασμό με άλλα μέτρα, θεσπίσθηκαν με σκοπό τη συγκράτηση, εντός των ορίων, του προϋπολογισμού του Ε.Ο.Π.Υ.Υ., της δαπάνης για τις διαγνωστικές εξετάσεις, τη νοσηλεία και τις φυσικοθεραπείες των ασφαλισμένων του Οργανισμού, οι οποίες παρέχονται από συμβεβλημένες με τον Οργανισμό ιδιωτικές επιχειρήσεις, συνιστούν περιορισμό των χρηματικών απαιτήσεων των ιδιωτών παρόχων υπηρεσιών υγείας (και όχι επιβολή φόρου ή κοινωνικής εισφοράς), συνεπώς δεν αντιτίθενται στο Σύνταγμα. Το δε μέτρο της «αυτόματης επιστροφής» επιβλήθηκε αναδρομικά για το κρίσιμο έτος 2013 (εν προκειμένω), ενώ οι επιχειρήσεις οι οποίες ήταν συμβεβλημένες με τον Οργανισμό κατά τον χρόνο επιβολής του μέτρου (23.7.2013), στην περίπτωση που δεν το αποδέχονταν, μπορούσαν να επικαλεσθούν τη θέσπισή του ως λόγο καταγγελίας των συμβάσεών τους. Σύμφωνα με την πρόσφατη νομολογία του ΣτΕ, ο επίμαχος μηχανισμός της «αυτόματης επιστροφής», υποβαλλόμενος στον οριακό έλεγχο του Δικαστηρίου, υπό τις συνθήκες της θέσπισής του, δεν αντιβαίνει στο Πρώτο Πρόσθετο Πρωτόκολλο της ΕΣΔΑ. Επιπρόσθετα, δεν αποδεικνύονται οι γενικοί και αόριστοι ισχυρισμοί της αιτούσας περί κλονισμού της επιχειρηματικής της δραστηριότητας ένεκα της αναδρομικής επιβολής του επίδικου μέτρου. Το Δικαστήριο δέχτηκε εν μέρει την αίτηση και ακύρωσε εν μέρει την 116780/28.5.2014 πράξη του Προέδρου του Ε.Ο.Π.Υ.Υ., ήτοι, κατά το μέρος που αφορά προσδιορισμό ποσού «επιστροφής» (rebate), ενώ απέρριψε την αίτηση κατά τα λοιπά.