Με την υπό κρίση αίτηση, η αναιρεσείουσα ανώνυμη εταιρεία επιδιώκει την αναίρεση της απόφασης του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών, δυνάμει της οποίας έγινε δεκτή έφεση του αναιρεσίβλητου Μετοχικού Ταμείου Πολιτικών Υπαλλήλων (Μ.Τ.Π.Υ.) κατά απόφασης του Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών, εξαφανίστηκε η απόφαση αυτή και απορρίφθηκε η προσφυγή-αγωγή της αναιρεσείουσας. Με την πρωτόδικη απόφαση είχε γίνει εν μέρει δεκτή η προσφυγή-αγωγή, είχε ακυρωθεί η τεκμαιρόμενη σιωπηρή άρνηση του Μ.Τ.Π.Υ. να επιστρέψει στην αναιρεσείουσα κράτηση παρακρατηθείσα υπέρ αυτού για προμήθειες φαρμάκων, στις οποίες είχε προβεί η αναιρεσείουσα προς τον Ε.Ο.Π.Υ.Υ., κατά τα έτη 2012 και 2013, όπως επίσης είχε ακυρωθεί και η παράλειψη του ίδιου Ταμείου να διαβιβάσει τη σχετική αίτηση της αναιρεσείουσας στην Α.Α.Δ.Ε., κατά το μέρος που αφορούσε την επιστροφή παρακρατηθέντος επί της κράτησης αυτής τέλους χαρτοσήμου, με παράλληλη την υποχρέωση του Μ.Τ.Π.Υ. προς καταβολή στην αναιρεσείουσα του ποσού των 4.446.176,39 ευρώ, στο οποίο ανερχόταν η εν λόγω παρακρατηθείσα υπέρ αυτού κράτηση. Η υπό κρίση διαφορά υπάγεται στην αρμοδιότητα του Α΄ Τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας διότι η ένδικη κράτηση, ως κοινωνικός πόρος που αποβλέπει στην ενίσχυση των εσόδων του αναιρεσιβλήτου για την πραγμάτωση σκοπών κοινωνικής ασφάλισης, συνιστά κοινωνικοασφαλιστική εισφορά κατά ευρύτερη έννοια. Η αναιρεσείουσα εταιρεία προμήθευσε με φάρμακα, έπειτα από σχετική παραγγελία, κατά τα έτη 2012 - 2013 τον Ε.Ο.Π.Υ.Υ., για την πληρωμή των οποίων εξέδωσε αντίστοιχα χρηματικά εντάλματα πληρωμής παρακρατώντας την κατ’ άρθρο 22 §Α΄ του Π.Δ. 422/1981 κράτηση 3% υπέρ του Μ.Τ.Π.Υ., συνολικού ποσού 4.446.176,39 ευρώ, που ο Ε.Ο.Π.Υ.Υ. απέδωσε στο Μ.Τ.Π.Υ., και το χαρτόσημο 2,4% επί του εν λόγω ποσού υπέρ του Δημοσίου, συνολικού ύψους 106.708,06 ευρώ, που ο Ε.Ο.Π.Υ.Υ. απέδωσε στο Δημόσιο. Ακολούθως, η αναιρεσείουσα υπέβαλε αίτηση προς το Μ.Τ.Π.Υ. με τον ισχυρισμό ότι η εν λόγω κράτηση 3% είναι παράνομη, δυνάμει του άρθρου 23 του  Π.Δ. 422/1981, ζήτησε να σταματήσει εφεξής η κράτηση αυτή και να της επιστραφούν τα ήδη παρανόμως παρακρατηθέντα ποσά. Περαιτέρω, με την προσφυγή-αγωγή η αναιρεσείουσα προέβαλε ότι η επιβολή της επίδικης κράτησης συνιστά παραβίαση της συνταγματικής αρχής της φορολογικής ισότητας και της καθολικότητας του φόρου καθώς και του άρθρου 49 της ΣΛΕΕ για την ελευθερία εγκατάστασης. Η εξασφάλιση της βιωσιμότητας των φαρμακείων, ιδίως υπό συνθήκες λειτουργίας τους εκτός όρων ελεύθερου ανταγωνισμού, καθώς και η ορθολογική και ισόρροπη κατανομή τους σε ολόκληρη τη Χώρα, προκειμένου να εξασφαλίζεται ο άμεσος και με ποιοτικά εχέγγυα εφοδιασμός του συνόλου του πληθυσμού με τα αναγκαία φάρμακα, αποτελούν επιτακτικούς λόγους δημοσίου συμφέροντος. Συμπερασματικά, οι φαρμακευτικές εταιρείες - προμηθεύτριες του Ε.Ο.Π.Υ.Υ. δεν τελούν υπό τις ίδιες συνθήκες με τους συμβεβλημένους με τον Οργανισμό αυτόν ιδιώτες φαρμακοποιούς για τη χορήγηση φαρμάκων στους ασφαλισμένους του, αλλά συνιστούν σαφώς διακεκριμένες κατηγορίες προσώπων και συνεπώς δεν τίθεται ζήτημα παραβίασης της αρχής της ισότητας λόγω της μη απαλλαγής από την επίμαχη κράτηση των δαπανών του Ε.Ο.Π.Υ.Υ. για την εκ μέρους του προμήθεια φαρμάκων από φαρμακευτικές εταιρείες. Η επιβολή της επίμαχης κράτησης στις δαπάνες προμήθειας φαρμάκων από τον Ε.Ο.Π.Υ.Υ. δεν αποτελεί υπέρμετρο περιορισμό της επαγγελματικής ελευθερίας των συναλλασσόμενων με το Δημόσιο ή τα ν.π.δ.δ. (εν προκειμένω τον Ε.Ο.Π.Υ.Υ.) επιχειρήσεων, ο οποίος να θίγει τον πυρήνα του σχετικού συνταγματικού δικαιώματός τους, καθιστώντας αδύνατη ή ουσιωδώς δυσχερή την άσκηση από αυτές της επιχειρηματικής ή επαγγελματικής τους δραστηριότητας και να τίθεται, συνακόλουθα, ζήτημα παραβίασης της αρχής της αναλογικότητας. Η κατάργηση του συγκεκριμένου κοινωνικού πόρου από 1.1.2015 (δηλαδή μετά τον κρίσιμο εν προκειμένω χρόνο), κατόπιν μεταβολής των αντιλήψεων του νομοθέτη, δεν καθιστά συνταγματικώς μη ανεκτή τη συγκεκριμένη κράτηση για το διάστημα που επιβαλλόταν. Κατόπιν τούτων, το Δικαστήριο απέρριψε την αίτηση.