Η αναιρεσείουσα Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων (Α.Α.Δ.Ε.) επιδιώκει την αναίρεση της υπ’ αριθμ. 159/2021 απόφασης του Διοικητικού Εφετείου Πειραιά, με την οποία απορρίφθηκε έφεση του αναιρεσείοντος Ελληνικού Δημοσίου κατά της 590/2014 απόφασης του Διοικητικού Πρωτοδικείου Ρόδου, δυνάμει της οποίας είχε ακυρωθεί, κατ’ αποδοχή προσφυγής του αναιρεσιβλήτου, πράξη προσδιορισμού φόρου γονικής παροχής του Προϊσταμένου της Δημόσιας Οικονομικής Υπηρεσίας (ΔΟΥ) Ρόδου, με την οποία καταλογίσθηκαν σε βάρος του αναιρεσιβλήτου α) διαφορά κύριου φόρου ποσού 87.555,86 ευρώ και β) πρόσθετος φόρος ποσού 105.067,03 ευρώ. Ειδικώς για τις φορολογικές/τελωνειακές διαφορές, με τη νομολογία του Δικαστηρίου έχει κριθεί ότι με τη διάταξη του άρθρου 79 §5 του ΚΔιοικΔ ρυθμίσθηκε η έκταση του δικαστικού ελέγχου αυτών, εξυπηρετώντας την οικονομία της φορολογικής δίκης και την αποφυγή άσκοπης παράτασης εκκρεμοτήτων, με τον περιορισμό του αυτεπάγγελτου δικαστικού ελέγχου επί των φορολογικών/τελωνειακών διαφορών, μόνον ως προς την παράβαση δεδικασμένου. Με την υπό κρίση αίτηση προβάλλεται ότι το δικάσαν διοικητικό εφετείο εξέτασε αυτεπαγγέλτως κατ’ έφεση το ζήτημα του κατά πόσο η 1031583/253/Α0013/ΠΟΛ.1055/1.4.2003 υπουργική απόφαση έχει εκδοθεί καθ’ υπέρβαση των ορίων της εξουσιοδότησης του 12 §1 του Ν. 3091/2002, κατά το μέρος που υπήγαγε στο πεδίο εφαρμογής της τελευταίας και τις υποθέσεις δωρεών-γονικών παροχών, στις οποίες η φορολογική ενοχή είχε γεννηθεί, όπως εν προκειμένω, σε χρόνο προγενέστερο της δημοσίευσης του ν. 3091/2002. Όμως, κατά τον ΚΔιοικΔ, η εξουσία αυτεπάγγελτου ελέγχου των δικαστηρίων της ουσίας επί φορολογικών διαφορών έχει περιοριστεί στα ζητήματα παράβασης δεδικασμένου, αποκλειομένης της εξέτασης τυχόν πλημμελειών των πράξεων των φορολογικών αρχών περί τη νόμιμη βάση αυτών, με μοναδική εξαίρεση – σύμφωνα με την νομολογία του Δικαστηρίου- τα ζητήματα αντισυνταγματικότητας των νομοθετικών διατάξεων, κατ’ εφαρμογή των οποίων εκδίδονται οι πράξεις των φορολογικών αρχών. Η δε διάταξη του άρθρου 79 §5 περ. α΄ του ΚΔιοικΔ έχει την έννοια ότι έχει την έννοια ότι το διοικητικό δικαστήριο εξετάζει αυτεπαγγέλτως και την τυχόν αντισυνταγματικότητα των νομοθετικών διατάξεων, αλλά όχι και περαιτέρω ζητήματα που ανάγονται σε νομικές της πλημμέλειες, μεταξύ των οποίων ζητήματα παραβίασης της ΕΣΔΑ, του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα (ΔΣΑΠΔ) ή της αναρμοδιότητας του εκδόσαντος διοικητικού οργάνου. Ως προς το κρινόμενο νομικό ζήτημα στην υπόθεση δεν υφίσταται νομολογία, εντούτοις ο ισχυρισμός κρίθηκε απορριπτέος ως αβάσιμος, διότι στις αυτεπαγγέλτως εξεταζόμενες από το δικαστήριο της ουσίας νομικές πλημμέλειες της πράξης της φορολογικής αρχής περιλαμβάνεται και η έκδοση καθ’ υπέρβαση εξουσιοδότησης της κανονιστικής πράξης που αποτελεί το νόμιμο έρεισμα αυτής. Ένεκα της σπουδαιότητας του ζητήματος το Δικαστήριο έκρινε ότι η υπόθεση πρέπει να παραπεμφθεί προς εκδίκαση στην επταμελή σύνθεση του Τμήματος, απέχοντας να αποφανθεί οριστικώς.