Η αναιρεσείουσα Αρχή ζητεί την αναίρεση της υπ’ αριθμ. 158/2021 απόφασης του Διοικητικού Εφετείου Πειραιά, δυνάμει της οποίας απερρίφθη έφεση του αναιρεσείοντος Ελληνικού Δημοσίου κατά απόφασης του Διοικητικού Πρωτοδικείου Ρόδου, με την οποία είχε ακυρωθεί η επίδικη πράξη προσδιορισμού φόρου γονικής παροχής του Προϊσταμένου της Δ.Ο.Υ. Ρόδου, με την οποία καταλογίσθηκαν σε βάρος του αναιρεσιβλήτου α) διαφορά κύριου φόρου ποσoύ 87.555,86 ευρώ και β) πρόσθετος φόρος ποσού 105.067,03 ευρώ. Με τον ειδικό δικονομικό κανόνα του άρθρου 79 §5 περ. α΄ ΚΔιοικΔ περιορίσθηκε ο αυτεπάγγελτος δικαστικός έλεγχος επί των φορολογικών/τελωνειακών διαφορών, ως προς την παράβαση δεδικασμένου, αποκλείοντας τον αυτεπάγγελτο έλεγχο τυχόν πλημμελειών της νόμιμης βάσης των πράξεων προσδιορισμού φόρου, με σκοπό να εξυπηρετηθεί η οικονομία της φορολογικής δίκης, αλλά και η ταχεία και αποτελεσματική απονομή της διοικητικής δικαιοσύνης στις φορολογικές διαφορές. Ωστόσο, στις κατά παρέκκλιση του κανόνα του άρθρου 79 §5 περ. α΄ του ΚΔιοικΔ αυτεπαγγέλτως εξεταζόμενες νομικές πλημμέλειες περιλαμβάνεται, ενόψει της συνταγματικής κατοχύρωσης του θεσμού της νομοθετικής εξουσιοδότησης, και η αντίθεση της κανονιστικής πράξης προς την εξουσιοδοτική διάταξη, κατ’ επίκληση της οποίας θεσπίστηκε. Εν προκειμένω, κατά της επίδικης πράξης προσδιορισμού φόρου γονικής παροχής του Προϊσταμένου της ΔΟΥ Ρόδου, ο αναιρεσίβλητος άσκησε προσφυγή ενώπιον του Διοικητικού Πρωτοδικείου Ρόδου, η οποία έγινε δεκτή με το σκεπτικό ότι εσφαλμένα η φορολογική αρχή υπέλαβε ότι με το συμβόλαιο γονικής παροχής, με το οποίο μεταβιβάσθηκαν στον αναιρεσίβλητο ιδανικά μερίδια των προαναφερόμενων κινητών πραγμάτων, μεταβιβάσθηκαν και εταιρικά μερίδια της λυθείσας ετερόρρυθμης εταιρείας και ότι καταλογίστηκαν σε βάρος του μη νόμιμα οι επίμαχες φορολογικές επιβαρύνσεις. Ακολούθως, το δικάσαν διοικητικό εφετείο έκρινε, με παραπομπή σε σχετική νομολογία του ΣτΕ, ότι η σχετική υπουργική απόφαση, κατ’ επίκληση της οποίας εκδόθηκε η επίμαχη πράξη προσδιορισμού του οφειλόμενου φόρου γονικής παροχής, έχει εκδοθεί καθ’ υπέρβαση της εξουσιοδότησης που παρασχέθηκε στην κανονιστικώς δρώσα διοίκηση με την εν λόγω διάταξη και είναι, κατά το μέρος αυτό, μη νόμιμη. Το δευτεροβάθμιο δικαστήριο ερευνά αυτεπαγγέλτως μόνο τους λόγους εκείνους που το πρωτοβάθμιο δικαστήριο όφειλε να εξετάσει αυτεπαγγέλτως αλλά δεν το έπραξε, σε αυτούς όμως δεν περιλαμβάνονται οι σχετικοί με τη θέσπιση κανονιστικών πράξεων καθ’ υπέρβαση εξουσιοδότησης, νομικό ζήτημα για το οποίο δεν υφίσταται νομολογία. Το Δικαστήριο παρέπεμψε την υπόθεση προς εκδίκαση στην επταμελή σύνθεση του Β΄ Τμήματος, ένεκα σπουδαιότητας του ζητήματος.