Με την κρινομένη αίτηση ζητήθηκε η αναίρεση της 1867/2022 απόφασης του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών, με την οποία απερρίφθη έφεση του Ενιαίου Φορέα Κοινωνικής Ασφαλίσεως (ΕΦΚΑ) κατά της 15021/2020 απόφασης του Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών, με την οποία είχε γίνει δεκτή ανακοπή της αναιρεσίβλητης και είχαν ακυρωθεί τέσσερις (4) πράξεις του Διευθυντή του Β΄ Περιφερειακού Κέντρου Εισπράξεως Ασφαλιστικών Οφειλών (ΚΕΑΟ) Αθήνας περί ταμειακής βεβαιώσεως σε βάρος της ληξιπροθέσμων ασφαλιστικών εισφορών (και προσθέτων τελών) προς τον Οργανισμό Ασφαλίσεως Ελευθέρων Επαγγελματιών (ΟΑΕΕ) συνολικού ποσού 122.973,67 ευρώ, το οποίο κλήθηκε αυτή να καταβάλει με την …/01.08.2014 ατομική ειδοποίηση του ιδίου ως άνω οργάνου. Εν προκειμένω νομίμως κρίθηκε με την αναιρεσιβαλλομένη, κατ’ επικύρωση της πρωτόδικης αποφάσεως, ότι, και υπό το καθεστώς του ν. 4172/2013, εξακολουθεί να χωρεί προσφυγή του οφειλέτη κατά καταλογιστικής πράξης του αρμοδίου οργάνου του ΟΑΕΕ κατόπιν τήρησης της προβλεπομένης από τον νόμο διοικητικής διαδικασίας, ότι, προς τον σκοπό αποτελεσματικής δικαστικής προστασίας, δεν επιτρέπεται η έκδοση πράξεως ταμειακής βεβαιώσεως της οφειλής ή αποστολή ατομικής ειδοποιήσεως, μη υφισταμένου, συνεπώς, σταδίου έναρξης της αναγκαστικής εκτέλεσης και δυνατότητας λήψης σχετικών μέτρων, στην περίπτωση που δεν έχει εγκύρως κοινοποιηθεί η σχετική καταλογιστική πράξη επιβολής εισφορών και προσθέτου τέλους στον οφειλέτη του ΟΑΕΕ, καθώς και ότι οι διατάξεις του άρθρου 101 του ν. 4172/2013 αφορούν μόνον στην αναγκαστική είσπραξη ληξιπροθέσμων ασφαλιστικών οφειλών που διαβιβάζονται πλέον από τους ασφαλιστικούς οργανισμούς στο ΚΕΑΟ. Ως εκ τούτου, κρίθηκαν απορριπτέα, εν πάση περιπτώσει ως νόμω αβάσιμα, τα προβαλλόμενα με την κρινομένη αίτηση περί του ότι μετά την έναρξη ισχύος του άρθρου 101 του ν. 4172/2013 η διαδικασία είσπραξης των οφειλομένων ασφαλιστικών εισφορών διενεργείται αποκλειστικώς από το ΚΕΑΟ, ότι, από την ένταξη του ΟΑΕΕ στην ως άνω διαδικασία είσπραξης μέσω ΚΕΑΟ, δεν εφαρμόζονται πλέον, ως καταργηθείσες από τις ειδικότερες και, ως εκ τούτου, υπερισχύουσες, κατά το αναιρεσείον, διατάξεις του ν. 4172/2013, αυτές των άρθρων 15 και 16 του Καταστατικού και 12 του Κανονισμού Λειτουργίας του ΟΑΕΕ και ότι, ως εκ τούτου, έπαψε να είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την έναρξη της διαδικασίας είσπραξης των οφειλομένων ασφαλιστικών εισφορών του ΟΑΕΕ η έκδοση και κοινοποίηση της καταλογιστικής πράξης στον οφειλέτη του ΟΑΕΕ. Ομοίως, κρίθηκε ως αβασίμως προβαλλόμενος ο ισχυρισμός ότι η αναιρεσίβλητη γνώριζε τις οφειλές της μέσω των ανά δίμηνο αποστελλομένων προς τους οφειλέτες ειδοποιητηρίων, ότι ηδύνατο, πάντως, να σωρεύσει στην ανακοπή της και το ένδικο βοήθημα της προσφυγής, και ότι πρόκειται για δέσμια αρμοδιότητα της διοικήσεως που ασκείται βάσει αντικειμενικών δεδομένων και δεν εξαρτάται από υποκειμενική συμπεριφορά του διοικουμένου, με συνέπεια να μην επιβάλλεται η προηγουμένη ακρόασή του. Κατόπιν τούτων, το ΣτΕ απέρριψε την αίτηση.