Ο μηχανισμός αυτόματης επιστροφής (claw back) του άρθρου 11 του ν. 4052/2012, όπως ισχύει, υποβαλλόμενος στον οριακό έλεγχο του Συμβουλίου της Επικρατείας υπό τις συνθήκες της θέσπισής του, δεν δύναται να χαρακτηρισθεί ως μέτρο μη αναγκαίο και απρόσφορο (και, μάλιστα, προδήλως) που θίγει τον πυρήνα των δικαιωμάτων, τα οποία επικαλείται η αιτούσα ως απορρέοντα υπέρ αυτής από το Σύνταγμα και το άρθρο 1 του ΠΠΠ της ΕΣΔΑ. Τούτο, διότι: Α) Το μέτρο είναι προσωρινό και δυνάμενο να καταλάβει το σύνολο της δημόσιας φαρμακευτικής δαπάνης, δοθέντος ότι για τη λήψη του αρκεί η εκτίμηση των ορίων αντοχής της εθνικής οικονομίας κατά την τριετία 2015 - 2018 που έγινε από τον νομοθέτη, χωρίς να συνιστά αναγκαία προϋπόθεση για τη θέσπιση του μέτρου η παράλληλη νομοθετική επιδίωξη της αποτροπής χορηγήσεων φαρμάκων που δεν καλύπτουν πραγματικές θεραπευτικές ανάγκες. Β) Πριν από την έναρξη εφαρμογής του μέτρου δεν είναι δυνατή η δικανική κρίση περί σφοδρότητάς του ικανής να θίξει τον πυρήνα των ως άνω δικαιωμάτων της αιτούσης, δοθέντος ότι η λήψη του προϋποθέτει ότι θα υπάρξουν υπερβάσεις των προϋπολογιζομένων δαπανών κατά την τριετία 2015 - 2018, για τις οποίες είναι αδύνατον να εκτιμηθεί εκ των προτέρων αν θα υπάρξουν και σε ποιο ύψος θα ανέλθουν.