Η εκκαλούσα ανώνυμη εταιρεία με την υπό κρίση έφεση επιδιώκει την εξαφάνιση της υπ’ αριθ. 545/2020 απόφασης του Διοικητικού Εφετείου Θεσσαλονίκης, η οποία απέρριψε αίτηση ακύρωσης της ίδιας. Με την εν λόγω αίτηση, η αιτούσα και ήδη εκκαλούσα, ζήτησε την ακύρωση της απόφασης του Γενικού Γραμματέα Αποκεντρωμένης Διοίκησης Μακεδονίας – Θράκης, δυνάμει της οποίας διατάχθηκε η κατεδάφιση των αυθαιρέτων κατασκευών, συνολικού εμβαδού 152,29 τ.μ., που φέρεται ότι κατασκευάσθηκαν από την εκκαλούσα, η οποία διατηρεί ξενοδοχειακή μονάδα στη δασική θέση «...» στη Δημοτική Κοινότητα ... του Δήμου Σιθωνίας Περιφερειακής Ενότητας Χαλκιδικής. Συγκεκριμένα, όπως αναφέρει η έκθεση αυτοψίας και φωτοερμηνείας Δασολόγου του Δασαρχείου Πολυγύρου, διαπιστώθηκε, ενόψει και σχετικών καταγγελιών όμορων ιδιοκτητών, ότι, στην επίδικη τοποθεσία, η εκκαλούσα Τεχνική Τουριστική Εταιρεία, η οποία διατηρεί ξενοδοχειακό συγκρότημα βόρεια της επίδικης έκτασης, προέβη στην εκχέρσωση της θαμνώδους δασικής βλάστησης αειφύλλων πλατυφύλλων (ρείκια, σχοίνια) που αποτελούσε τον υπόροφο του δάσους πεύκης της περιοχής, στο μπάζωμα κατά θέσεις, προκειμένου να ισοπεδωθεί η έκταση και να χρησιμοποιηθεί ως πάρκινγκ των πελατών του ξενοδοχείου. Επίσης η ίδια προέβη και σε άλλες κατασκευαστικές ενέργειες, κατέλαβε δε την έκταση, περικλείοντάς την δια τσιμεντένιου τοιχίου με επένδυση πέτρας προς τη μεριά της θάλασσας και δια μερικής περίφραξης προς τη μεριά του παλιού επαρχιακού δρόμου. Εν προκειμένω, η εκκαλούσα επικαλέστηκε τις υπ’ αριθ. 2456/2017 και 1364/2021 αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας με τις οποίες κρίθηκε ότι επιτρέπεται, αντιστοίχως: α) η νομιμοποίηση τουριστικών εγκαταστάσεων που είχαν κατασκευαστεί σε δασικές εκτάσεις μετά το 1975 και β) η απρόσκοπτη λειτουργία βιομηχανικών και βιοτεχνικών εγκαταστάσεων εντός ΖΟΕ σε εκτάσεις με δασικό χαρακτήρα εφόσον έχουν αδειοδοτηθεί για την εγκατάστασή τους αυτή μετά το 1975. Ως προς την υπ’ αριθ. 2456/2017 απόφαση, σημειώνεται ότι η ίδια αφορά στη νομιμότητα, αφενός, πράξης εκδοθείσας κατ’ επίκληση της διάταξης νόμου σχετικά με τη νομιμοποίηση τουριστικών εγκαταστάσεων σε ακίνητα δασικού χαρακτήρα του Ελληνικού Δημοσίου ή του EOT, που «παραχωρήθηκαν για τουριστική αξιοποίηση», και, αφετέρου, πράξης με την οποία τροποποιήθηκε απόφαση έγκρισης περιβαλλοντικών όρων. Συνάμα, η υπ’ αριθ. 1364/2021 απόφαση αφορά στη νομιμότητα κανονιστικής πράξης του Υπουργού Περιβάλλοντος και Ενέργειας. Συνεπώς, το Δικαστήριο έκρινε ότι οι αποφάσεις που επικαλείται η εκκαλούσα δεν επηρεάζουν, ούτε σχετίζονται με νομικά ζητήματα κριθέντα με την εκκαλουμένη απόφαση (αρχή αναλογικότητας, προστασία περιουσιακών δικαιωμάτων) και απέρριψε την έφεση.