Αίτηση αναίρεσης, στρεφόμενη κατά εφετειακής απόφασης που ανέτρεψε πρωτόδικη απόφαση με την οποία είχε επιδικασθεί χρηματική ικανοποίηση λόγω ψυχικής οδύνης σε συγγενείς θύματος τροχαίου ατυχήματος προκληθέντος από αστυνομικό ευρισκόμενο εκτός υπηρεσίας. Ο οδηγός του αστυνομικού οχήματος, κατά τον κρίσιμο χρόνο του ατυχήματος, δεν βρισκόταν σε διατεταγμένη υπηρεσία αλλά ενήργησε εκτός του κύκλου των υπηρεσιακών του καθηκόντων, οι παράνομες δε πράξεις και ενέργειές του δεν ευρίσκονταν σε εσωτερική συνάφεια με τα ανατεθέντα σε αυτόν καθήκοντα. Σύμφωνα άλλωστε με την πάγια νομολογία του ΑΕΔ και του ΣτΕ, ευθύνη του Δημοσίου γεννάται μόνον στις περιπτώσεις κατά τις οποίες το όργανο του Δημοσίου προκαλεί ζημία ενεργώντας είτε κατά την εκτέλεση διατεταγμένης υπηρεσίας είτε, πάντως, εντός του κύκλου των υπηρεσιακών του καθηκόντων και σε συνάφεια με τα καθήκοντα αυτά, χωρίς να εξετάζεται αν οι παράνομες και ζημιογόνες ενέργειες του οργάνου του Δημοσίου συνιστούν εν ταυτώ και παραβίαση των διαταγών ή εσωτερικών κανόνων οργάνωσης και λειτουργίας της υπηρεσίας στην οποία ανήκει το εν λόγω όργανο. Επίσης, το νομικό ζήτημα της ευθύνης του Δημοσίου ως κυρίου και εγγυητή ασφάλισης κρατικού αυτοκινήτου, δυνάμει του ΓΠΝ/1911 και του π.δ/τος 237/1986, δεν συνιστά κριθέν με την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση – έστω και σιωπηρώς– νομικό ζήτημα, καθόσον τυχόν ευθύνη του Δημοσίου βάσει των συγκεκριμένων ως άνω διατάξεων δεν αποτέλεσε βάση της αγωγής αλλά ούτε και προβλήθηκε με το δικόγραφο της έφεσης των αναιρεσειόντων.