Σύμφωνα με το αναιρεσείον Δημόσιο, η αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση ουσιαστικά δέχεται την αντισυνταγματικότητα του άρθρου 1 του ν. 1078/1980, την οποία δεν εφαρμόζει, υπό το πρίσμα της συνταγματικής αρχής του άρθρου 21 του Συντάγματος, χωρίς το ζήτημα αυτό να έχει κριθεί με προηγούμενη απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, εφόσον η μνημονευόμενη 3003/2008 απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας αφορά την αντισυνταγματικότητα προϊσχυουσών διατάξεων και ότι αντίθετη εκδοχή, περί του ότι η αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση δεν εμπεριέχει ρητή και απερίφραστη κρίση περί αντισυνταγματικότητας των εφαρμοζόμενων διατάξεων, υπερακοντίζει τον σκοπό θεσπίσεως της διατάξεως του άρθρου 2 του ν. 3900/2010, εφόσον δεν δικαιολογείται η άσκηση παραδεκτής αναιρέσεως κατά αποφάσεως που δεν εφαρμόζει ρητή διάταξη νόμου, ερμηνεύοντάς την υπό το πρίσμα συνταγματικών διατάξεων που καθιστούν τις σχετικές διατάξεις ανεφάρμοστες, ενώ δικαιολογείται στην περίπτωση που ρητά μνημονεύεται η αντισυνταγματικότητα συγκεκριμένης διάταξης τυπικού νόμου. Όμως ο ισχυρισμός αυτός είναι αβάσιμος, δεδομένου ότι εν προκειμένω το δικάσαν δικαστήριο διέλαβε μόνον ερμηνεία της διατάξεως του άρθρου 1 του ν. 1078/1980 και όχι ρητή και απερίφραστη κρίση περί αντιθέσεως της ως άνω διατάξεως προς το Σύνταγμα, οπότε και μόνον θα ήταν παραδεκτή η άσκηση της υπό κρίση αιτήσεως αναιρέσεως κατά παρέκκλιση όσων ορίζονται στο άρθρο 53 παρ. 4 του ΠΔ 18/1989.