Με την κρινόμενη αίτηση ζητήθηκε η αναίρεση της 47/2020 απόφασης του Διοικητικού Εφετείου Χανίων, με την οποία απερρίφθη έφεση του αναιρεσείοντος Δήμου κατά της 1387/2017 απόφασης του Διοικητικού Πρωτοδικείου Ηρακλείου. Με την τελευταία απόφαση, κατ’ αποδοχήν προσφυγής της αναιρεσίβλητης εταιρείας, ακυρώθηκε η παράλειψη του αναιρεσείοντος Δήμου να αποφανθεί επί της με αριθ.  …/13.1.2012 αίτησης της αναιρεσίβλητης εταιρείας, με την οποία είχε ζητήσει, κατ’ επίκληση του άρθρου 5 του Ν. 429/1976, να προσδιορισθεί ο χρόνος εποχικής λειτουργίας των ξενοδοχείων εκμεταλλεύσεώς της, με τις ονομασίες «…» και «…», καθώς και το, σε τετραγωνικά μέτρα, πλασματικό εμβαδό αυτών, το οποίο αποδίδει το αναλογούν στον χρόνο λειτουργίας των ξενοδοχείων ποσό δημοτικών τελών καθαριότητας και φωτισμού. Ο ισχυρισμός περί αντιθέσεως της αναιρεσιβαλλομένης απόφασης προς την ΣτΕ 2411/2014, κρίθηκε απορριπτέος, ως αβάσιμος, δεδομένου ότι με την απόφαση αυτή δεν κρίθηκε το ίδιο νομικό ζήτημα, που ανακύπτει στην κρινομένη περίπτωση (προϋποθέσεις χαρακτηρισμού επιχειρήσεων, ως εποχικών, και απαλλαγής για το συγκεκριμένο εποχικό διάστημα της καταβολής τελών), αλλά το νομικό ζήτημα εάν η καταβολή των τελών καθαριότητας και φωτισμού προϋποθέτει την πραγματική χρησιμοποίηση της υπηρεσίας σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση. Περαιτέρω, προβλήθηκε ο ισχυρισμός ότι έσφαλε η αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση, διότι -παρ’ ότι είχε προβληθεί σχετικός λόγος εφέσεως- δεν εφήρμοσε τις διατάξεις των άρθρων 2 § 4 και 3 § 1 του ν.δ 25/1975, όπως τροποποιήθηκε με την § 1 του άρθρου 5 του ν. 3345/2005. Κατά την τελευταία αυτή διάταξη, απαιτείται η προσκόμιση όχι μόνο υπεύθυνης δήλωσης περί μη χρήσεως, όπως έκρινε η αναιρεσιβαλλόμενη, αλλά απαιτείται απόδειξη περί μη ηλεκτροδότησης του ακινήτου. Προς θεμελίωση του παραδεκτού προβλήθηκε ότι η αναιρεσιβαλλόμενη είναι αντίθετη προς τη ΣτΕ 2604/2018 «... η οποία έκρινε ότι οι διατάξεις του άρθρου 2 παρ. 4 του ν. 25/1975 εφαρμόζονται για τον υπολογισμό των δημοτικών τελών καθαριότητας και φωτισμού». Σε κάθε περίπτωση, προβλήθηκε ότι δεν υπάρχει νομολογία του ΣτΕ για το ζήτημα «...ποιά διάταξη πρέπει να εφαρμοσθεί στην περίπτωση μη χρήσης των [...], ξενοδοχείων αυτή του ...ν. 3345/2005 που εφαρμόζεται για τις οικίες και τα καταστήματα ή να εφαρμοσθούν οι διατάξεις περί εποχιακών επιχειρήσεων του άρθρου 5 του ν.429/1976». Ο λόγος αυτός κρίθηκε ως αλυσιτελώς προβαλλόμενος, δεδομένου ότι η δυνατότητα (μερικής) απαλλαγής των εποχικώς λειτουργουσών επιχειρήσεων από το τέλος καθαριότητας και φωτισμού, διέπεται υπό τις προϋποθέσεις και την διαδικασία του άρθρου 5 § 1 του Ν. 429/1976. Είναι δε διάφορο το ζήτημα της απαλλαγής από τα τέλη καθαριότητας και φωτισμού των ακινήτων που δεν χρησιμοποιούνται και δεν ηλετροδοτούνται, καθ’ όλη την διάρκεια του έτους Για τον λόγο αυτό κρίθηκε ότι δεν υπήρχε αντίθεση της αναιρεσιβαλλόμενης προς τη ΣτΕ 2604/2018, διότι στην υπόθεση αυτή δεν τίθεται το ζήτημα της εποχικότητας. Κατόπιν τούτων, το ΣτΕ απέρριψε την αίτηση.