Ο χαρακτήρας μιας έκτασης ως αναδασωτέας αρκεί αφ’ εαυτού για την υπαγωγή της στη δασική νομοθεσία, σύμφωνα με τις διατάξεις του ν. 998/1979, η νομιμότητα δε της πράξεως αναδάσωσης, η οποία έχει ατομικό χαρακτήρα, δεν είναι επιτρεπτό να ερευνάται παρεμπιπτόντως. Περαιτέρω, ο νόμος αρκείται στην κάλυψη μίας εκτάσεως από δασική βλάστηση, ώστε να χαρακτηρίζεται αυτή ως δασική, χωρίς να ασκεί επιρροή η, τυχόν, πενιχρότητα της βλάστησης αυτής, ενώ εφόσον μία έκταση καλύπτεται από βλάστηση δασικού χαρακτήρα, η συνδρομή των λοιπών προϋποθέσεων χαρακτηρισμού της ως δάσους ή δασικής, τις οποίες αναφέρει ο νόμος στο άρθρο 3 (ύπαρξη δασοβιοκοινότητος, βιολογική ισορροπία, κλπ) θεωρείται αυταπόδεικτη. Επομένως, μόνη η διαπίστωση εν προκειμένω ότι η επίδικη έκταση καλύπτεται από πλατάνια και δεν αποτελεί “διάκενο”, αρκεί για το χαρακτηρισμό της ως δασικής, χωρίς να ασκεί επιρροή η τυχόν έλλειψη υπόροφης βλαστήσεως. Τέλος, ο χαρακτήρας μιας εκτάσεως ως δασικής δεν κλονίζεται από τον ισχυρισμό ότι η επίδικη έκταση συνορεύει με “όμορες ιδιοκτησίες”, εφόσον αφενός μεν δεν αποδεικνύεται ο χαρακτήρας των ιδιοκτησιών αυτών, αφετέρου δε και υπό την εκδοχή ότι ήθελε θεωρηθεί ως αγροτικός ο χαρακτήρας αυτών, πάντως, δεν προκύπτει αντίφαση ως προς την περιγραφή της δασικής βλαστήσεως στην επίμαχη έκταση, τα μορφολογικά δεδομένα της οποίας κρίνονται αυτοτελώς.