Με την κρινόμενη αίτηση η αιτούσα Ομοσπονδία επιδιώκει να ακυρωθεί η κανονιστική απόφαση του Υπουργού και της Αναπληρώτριας Υπουργού Υγείας, καθώς και κάθε άλλης συναφούς πράξεως ή παραλείψεως της Διοικήσεως προγενέστερης ή μεταγενέστερης, αμφισβητώντας την παράταση έως την 31^η.12.2022 της αξιολόγησης του υποχρεωτικού εμβολιασμού των εργαζομένων σε δομές υγείας κατά του κορωνοϊού covid-19 και της συνακόλουθης παράτασης της σχετικής υποχρέωσης που επιβάλλεται στους εργαζομένους αυτούς, με την εντεύθεν απειλούμενη συνέπεια, σε περίπτωση άρνησης, της παρατάσεως του μέτρου της αναστολής καθηκόντων χωρίς καταβολή αποδοχών. Ο υποχρεωτικός εμβολιασμός κατά του κορωνοϊού covid-19 που επεβλήθη με το άρθρο 206 του Ν. 4820/2021 στο πάσης φύσεως προσωπικό των δημόσιων και ιδιωτικών μονάδων υγείας, προέβλεπε ειδικώς για τους εργαζομένους σε φορείς του δημόσιου τομέα, ότι, σε περίπτωση μη συμμορφώσεώς τους προς την υποχρέωση αυτή, επιβάλλεται το ειδικό διοικητικό μέτρο της αναστολής καθηκόντων, χωρίς καταβολή αποδοχών, ενώ ο χρόνος αναστολής δεν θεωρείται χρόνος πραγματικής υπηρεσίας. Το Συμβούλιο της Επικρατείας έχει κρίνει, με μια σειρά αποφάσεών του, ότι σε περιπτώσεις κατά τις οποίες τίθεται σε σοβαρό κίνδυνο η δημόσια υγεία, όπως είναι η τρέχουσα κατάσταση πανδημίας, το Κράτος οφείλει να λάβει τα κατάλληλα και απαραίτητα για τον περιορισμό της διαδόσεως της ασθένειας μέτρα, πλην όμως η επέμβαση αυτή στα δικαιώματα πρέπει να είναι συνταγματικώς ανεκτή εφ’ όσον, μεταξύ άλλων, τα μέτρα αυτά λαμβάνονται για το απολύτως αναγκαίο χρονικό διάστημα και, πάντως, μέχρι την εξεύρεση λύσεως για την ανάσχεση της πανδημίας, η ένταση δε και η διάρκειά τους, λόγω της προσωρινότητάς τους, πρέπει να επανεξετάζονται περιοδικώς από τα αρμόδια κρατικά όργανα ανάλογα με τα υφιστάμενα επιδημιολογικά δεδομένα και την εξέλιξη των έγκυρων επιστημονικών παραδοχών. Κατά τον χρόνο που δημοσιεύθηκε ο Ν. 4917/2022 (31.3.2022) και εκδόθηκε η προσβαλλόμενη πράξη (14.4.2022) είχε παρέλθει χρονικό διάστημα οκτώ και πλέον μηνών από τη λήψη του μέτρου, ήτοι διάστημα που λόγω της φύσεως του μέτρου, της προσωρινότητάς του και των συνεπειών του στους ίδιους τους εργαζομένους και στο σύστημα υγείας της Χώρας, υπερβαίνει προδήλως το εύλογο, χωρίς, ωστόσο, να έχει διενεργηθεί επαναξιολόγηση του μέτρου, βάσει επίκαιρων, κατά τον χρόνο εκείνο, επιστημονικών και επιδημιολογικών στοιχείων. Επισημαίνεται ότι δεν προκύπτει βάσει ποίων συγκεκριμένων επιστημονικών δεδομένων ο χρόνος της επαναξιολογήσεως παρατάθηκε έως τις 31.12.2022. Η αόριστη επίκληση των δεδομένων της κοινής πείρας, σύμφωνα με τα οποία το φθινόπωρο παρατηρείται έξαρση των ιώσεων, άρα και της οφειλόμενης στον ιό SARS-CoV-2, και για τούτο ο χρόνος επαναξιολογήσεως ορίστηκε για τις 31.12.2022, δεν αποτελεί επαρκή επ’ αυτού αιτιολόγηση, δεδομένης της σοβαρότητας του μέτρου και των συνεπειών του. Εν όψει αυτών, η διάταξη της παρ. 2 του άρθρου δεύτερου του Ν. 4917/2022 έχει θεσπιστεί κατά παράβαση της αρχής της αναλογικότητας και, συνεπώς, είναι πλημμελής και η ερειδόμενη επ’ αυτής προσβαλλόμενη υπουργική απόφαση. Στην παρούσα υπόθεση, δεν κρίνεται το επί της αρχής ζήτημα των εκ του Συντάγματος απαιτουμένων όρων προς κατάφαση ή απόκρουση της συνταγματικότητας τέτοιων μέτρων και της διατηρήσεως της ισχύος τους για εύλογο κατά τις περιστάσεις χρονικό διάστημα, επί του οποίου έχει ήδη αποφανθεί η Ολομέλεια του Δικαστηρίου, αλλά τίθεται το ζήτημα της διαγνώσεως της τηρήσεως των προϋποθέσεων αυτών στην συγκεκριμένη περίπτωση. Το Δικαστήριο δέχεται την αίτηση ακύρωσης (Μειοψ.).