Σκοποί του άρθρου 155 ΥΚ κατά το μέρος που προβλέπει ως κανόνα την αποχώρηση των υπαλλήλων με τη συμπλήρωση του 65ου έτους της ηλικίας τους, είναι: α) η δημιουργία μίας ισόρροπης ηλικιακής διάρθρωσης μεταξύ των νεότερων και πρεσβύτερων δημόσιων πολιτικών διοικητικών υπαλλήλων και των υπαλλήλων ν.π.δ.δ., η οποία επιτρέπει τη μεταφορά της εμπειρίας των πρεσβύτερων στους νεότερους και τη μετάδοση από τους νεότερους των γνώσεων που έχουν αποκτήσει πρόσφατα, προς όφελος της αποτελεσματικής λειτουργίας των δημόσιων υπηρεσιών και β) η διευκόλυνση της πρόσβασης των νέων σε θέσεις υπαλλήλων, η οποία, σε συνδυασμό με αντίστοιχες διατάξεις σε άλλους τομείς, μπορεί να συμβάλλει στην απασχόληση των νέων. Η πιο πάνω διάταξη, κατά το μέρος που προβλέπει την αποχώρηση των υπαλλήλων -περιλαμβανομένων των εκπαιδευτικών της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης- με τη συμπλήρωση του 60ού έτους της ηλικίας τους και τριακονταπενταετούς πραγματικής και συντάξιμης υπηρεσίας καθιερώνει διαφορετική μεταχείριση βασιζόμενη άμεσα στην ηλικία σε βάρος των υπαλλήλων αυτών υπέρ αφενός μεν των υπαλλήλων που δεν έχουν συμπληρώσει το 60ό έτος της ηλικίας τους, αφετέρου δε των υπαλλήλων που αποχωρούν με τη συμπλήρωση του 65ου έτους. Η διαφορετική αυτή μεταχείριση δεν συνιστά απαγορευόμενη διάκριση εάν δικαιολογείται από ένα θεμιτό στόχο και τα μέσα για την επίτευξή του είναι πρόσφορα και αναγκαία. Υπό τα δεδομένα αυτά, είναι προφανές ότι οι επίμαχες εθνικές διατάξεις θεσπίζουν μέτρα τα οποία δεν βαίνουν πέραν του αναγκαίου για την επίτευξη των προαναφερθέντων στόχων. Τέλος, οι εθνικές αρχές έχουν ευρύ περιθώριο εκτίμησης τόσο ως προς τον καθορισμό τού προς επίτευξη συγκεκριμένου σκοπού, όσο και ως προς την επιλογή των μέτρων, με τα οποία μπορεί αυτός να υλοποιηθεί (βλ. ΔΕΕ (ΔΕΚ) απόφαση Hornfeldt, ε.α., σκ. 32), και, ως εκ τούτου, η οικεία νομοθεσία μπορεί να τροποποιείται προκειμένου να επιτευχθούν διαφορετικοί σκοποί, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι προηγούμενες ρυθμίσεις ήταν αντίθετες στο Δίκαιο της ΕΕ.