Με την κρινόμενη αίτηση ζητήθηκε η αναίρεση της 271/2019 απόφασης της Προέδρου του Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών, με την οποία απορρίφθηκε προσφυγή της αναιρεσείουσας κατά της από 10.11.2017 αρνητικής απάντησης του Προϊσταμένου της ΔΟΥ ΣΤ΄ Αθηνών επί αιτήματός της για χορήγηση σε αυτήν αποδεικτικού ενημερότητας για χρέη προς το Δημόσιο. Σύμφωνα με την αναιρεσείουσα, το δικαστήριο της ουσίας, κατ’ εσφαλμένη ερμηνεία των άρθρων 12 του ΚΦΔσίας και 115 του Ν. 2238/1994, υπέλαβε ότι για τη νόμιμη άρνηση χορήγησης αποδεικτικού φορολογικής ενημερότητας στην αναιρεσείουσα, λόγω χρεών ανώνυμης εταιρείας, αρκούσε μόνη η ιδιότητα της εκκαθαρίστριας της εταιρείας αυτής, χωρίς να εξετάσει επί της ουσίας τους ισχυρισμούς της ότι ο διορισμός της ως εκκαθαρίστριας έγινε ερήμην και εν αγνοία της και ότι η ίδια ουδέποτε και δη κατά τον χρόνο διάπραξης της παράβασης είχε ασκήσει καθήκοντα διοίκησης της εταιρείας ή πράξεις εκκαθάρισης. Προς θεμελίωση του παραδεκτού του λόγου αναιρέσεως προβλήθηκε ο ισχυρισμός ότι υπήρχε αντίθεση της αναιρεσιβαλλομένης στις αποφάσεις 2721/2016 και 225/2015 του Συμβουλίου της Επικρατείας, επί του νομικού ζητήματος αν για την επιβολή του διασφαλιστικού μέτρου της άρνησης χορήγησης αποδεικτικού φορολογικής ενημερότητας σε βάρος φορολογούμενου, λόγω χρεών ανώνυμης εταιρείας, αρκεί το γεγονός ότι ο τελευταίος φέρεται να έχει την ιδιότητα του εκκαθαριστή της εταιρείας αυτής ή αν απαιτείται, επιπλέον, να αποδειχθεί η γνώση του διορισμού του και η άσκηση εκ μέρους του, κατά τον χρόνο διάπραξης της φορολογικής παράβασης, πράξεων διοίκησης, διαχείρισης ή εκκαθάρισης της εταιρείας. Άλλως, η αναιρεσείουσα ισχυρίστηκε ότι δεν υφίστατο νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας επί του τιθέμενου με τον λόγο αναιρέσεως ως άνω ζητήματος. Το ΣτΕ έκρινε ότι ο ανωτέρω περί ελλείψεως νομολογίας ισχυρισμός προς θεμελίωση του παραδεκτού ήταν βάσιμος, ενόψει του ότι, κατά την άσκηση της υπό κρίση αίτησης, δεν είχε δημοσιευθεί η 2027/2022 απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, με την οποία κρίθηκε το τιθέμενο με τον λόγο αναιρέσεως ζήτημα, ειδικά επί υπόθεσης άρνησης χορήγησης αποδεικτικού ενημερότητας σε εκκαθαριστή ανώνυμης εταιρείας λόγω φορολογικών οφειλών της τελευταίας (και στην οποία, άλλωστε, ΣτΕ 2027/2022, μνημονεύονται οι ανωτέρω αναφερόμενες από την αναιρεσείουσα αποφάσεις που εκδόθηκαν επί παρόμοιου ζητήματος σε υποθέσεις λήψης διασφαλιστικών μέτρων του άρθρου 14 του Ν. 2523/1997, ήτοι μέτρων αντίστοιχων του άρθρου 46 του ΚΦΔσιας). Επίσης κρίθηκε ότι το δικάσαν δικαστήριο, προκειμένου να κρίνει επί της νομιμότητας της άρνησης χορήγησης στην αναιρεσείουσα αποδεικτικού φορολογικής ενημερότητας, όφειλε να διερευνήσει ειδικώς τους ισχυρισμούς της αν αυτή είχε, πράγματι, ασκήσει, ως εκκαθαρίστρια, καθήκοντα διοίκησης ή διαχείρισης της ανώνυμης εταιρείας. Για τον λόγο αυτό, το Δικαστήριο έκανε δεκτή την αίτηση αναιρέσεως και η υπόθεση παραπέμφθηκε στο δικάσαν δικαστήριο για νέα κρίση.