Με την από 17.12.2018 προσφυγή, η οποία εισήχθη προς συζήτηση ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας κατ’ εφαρμογή του άρθρου 1 παρ.1 του ν. 3900/2010 ζητήθηκε: α) η ακύρωση της .../19.11.2018 απόφασης του Προϊσταμένου της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων (ΑΑΔΕ), με την οποία απορρίφθηκε η .../28.06.2018 ενδικοφανής προσφυγή που είχε ασκήσει ο προσφεύγων κατά της .../12.06.2018 απόρριψης, από την Προϊσταμένη της ΔΟΥ Χανίων, της .../25.05.2018 αίτησης, που υπέβαλε στην ως άνω ΔΟΥ, για την μερική ανάκληση των δηλώσεων φορολογίας εισοδήματος φορολογικών ετών 2014, 2015 και 2016, β) να γίνει δεκτή η ως άνω αίτηση μερικής ανάκλησης των εν λόγω δηλώσεων και να αναγνωριστεί ότι δεν υπόκεινται σε φόρο εισοδήματος τα ποσά των 8.655,36 ευρώ για το έτος 2014, των 9.108,56 για το έτος 2015 και των 8.828,65 ευρώ για το έτος 2016, τα οποία αντιστοιχούν στα έξοδα κίνησης και παράστασης που καταβλήθηκαν σε αυτόν από την ανώνυμη εταιρεία με την επωνυμία «Οργανισμός Τηλεπικοινωνιών της Ελλάδος Ανώνυμη Εταιρεία» (ΟΤΕ ΑΕ), δυνάμει της Επιχειρησιακής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (ΕΣΣΕ) του ΟΤΕ, λόγω της θέσης του, ως προϊσταμένου υπηρεσιακών λειτουργιών, γ) να διαταχθεί νέα εκκαθάριση του φόρου εισοδήματος για τα φορολογικά έτη 2014-2016 και δ) να επιστραφεί, νομιμοτόκως, ο φόρος εισοδήματος που καταβλήθηκε ή παρακρατήθηκε αχρεωστήτως. Στη συγκεκριμένη περίπτωση προκύπτει η ύπαρξη αμφισβήτησης ως προς την έννοια και την έκταση εφαρμογής των συνδυασμένων διατάξεων του ν. 4172/2013 (ισχύοντος ΚΦΕ), ο οποίος περιέχει παρομοίου περιεχομένου σχετικές διατάξεις με τον προϊσχύσαντα ΚΦΕ (ν.2238/1994), τον οποίον εφήρμοσε η υπ’ αριθ. 574/2020 του ΑΠ, σε συνδυασμό με τις διατάξεις της από 16.5.1995 Επιχειρησιακής Συλλογικής Συμβάσεως Εργασίας μεταξύ ΟΤΕ ΑΕ και ΟΜΕ-ΟΤΕ, όπως αυτή ισχύει. Και τούτο διότι, παρά το γεγονός ότι οι αντίθετες αποφάσεις Συμβουλίου της Επικρατείας και Αρείου Πάγου δεν μνημονεύουν τις ίδιες ακριβώς διατάξεις και δεν αποφαίνονται επί του ιδίου ακριβώς πραγματικού, εν τούτοις επιλύουν το ίδιο στην ουσία νομικό ζήτημα με διαφορετικό τρόπο. Ειδικότερα, ο Άρειος Πάγος αποφάνθηκε ότι το καταβαλλόμενο δυνάμει της από 16.5.1995 ΕΣΣΕ μεταξύ ΟΤΕ και ΟΜΕ-ΟΤΕ επίδομα στους Προϊσταμένους Υπηρεσιών Λειτουργίας του ΟΤΕ για έξοδα κινήσεως και παραστάσεως δεν αποτελεί μισθολογική παροχή, υποκείμενη σε φόρο, κατά τις διατάξεις του προϊσχύσαντος Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος (ν. 2238/1994) ενώ, αντιθέτως, σύμφωνα με τη γνώμη του Β΄ Τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας τα ως άνω καταβαλλόμενα έξοδα παραστάσεως και κινήσεως στους Προϊσταμένους Υπηρεσιών Λειτουργίας του ΟΤΕ αποτελούν πρόσθετη μισθολογική παροχή και, ως εκ τούτου, υπόκεινται σε φόρο εισοδήματος, σύμφωνα με τον συνδυασμό των διατάξεων του ισχύοντος Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος (ν. 4172/2013) και των διατάξεων της από 16.5.1995 ΕΣΣΕ μεταξύ ΟΤΕ και ΟΜΕ-ΟΤΕ. Συνεπώς, οι διαφορετικές αυτές ερμηνείες καταλήγουν σε αντίθετα συμπεράσματα μεταξύ πολιτικών και διοικητικών δικαστηρίων. Εξ άλλου, όπως προκύπτει από αποφάσεις των Διοικητικών Δικαστηρίων, οι οποίες αποφαίνονται επί προσφυγών υπαλλήλων του ΟΤΕ κατά του Ελληνικού Δημοσίου κατά της απόρριψης ανάκλησης φορολογικών δηλώσεών τους, ως προς την μη υπαγωγή στην φορολογία εισοδήματος των ποσών που αντιστοιχούν στα έξοδα κινήσεως και παραστάσεως, που έχουν λάβει ως προϊστάμενοι του ΟΤΕ, οι διάδικοι, δικαιούχοι του ενδίκου επιδόματος, επικαλούνται τις ως άνω αποφάσεις του Αρείου Πάγου, προκειμένου να ισχυριστούν ότι υπάρχει νομολογία επί του αυτού, κατ’ ουσίαν, νομικού και πραγματικού ζητήματος. Κατόπιν των ανωτέρω, και εν όψει της αντίθεσης μεταξύ της αποφάσεως, στην οποία άγεται το Β΄ Τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας, και της 574/2020 αποφάσεως του Αρείου Πάγου, ως προς την ερμηνεία των διατάξεων των άρθρων 7, 12 και 14 του ισχύοντος Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος (ν. 4172/2013) και των άρθρων 4 και 45 του προϊσχύσαντος Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος (ν. 2238/1994), οι οποίες είναι παρομοίου περιεχομένου, σε συνδυασμό ερμηνευόμενες με τις διατάξεις της από 16.5.1995 ΕΣΣΕ μεταξύ ΟΤΕ και ΟΜΕ-ΟΤΕ, το Δικαστήριο ανέβαλε την έκδοση οριστικής απόφασης επί της κρινόμενης υπόθεσης και παρέπεμψε το ζήτημα τούτο στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο, σύμφωνα με το άρθρο 100 παρ. 1 περ. ε΄ του Συντάγματος και τα άρθρα 6 περ. ε΄ και 48 παρ. 2 του κυρωθέντος με το άρθρο πρώτο του ν. 345/1976 Κώδικα περί του Ανωτάτου Ειδικού Δικαστηρίου, προς άρση της αμφισβήτησης.