Με την κρινόμενη έφεση ζητήθηκε η εξαφάνιση της υπ’ αριθ. 387/2018 αποφάσεως του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών, με την οποία έγινε δεκτή αίτηση ακυρώσεως των ήδη εφεσιβλήτων κατά της .../20.6.2013 αποφάσεως του Γενικού Γραμματέα Αποκεντρωμένης Διοίκησης Αττικής (Γ.Γ.Α.Δ.Α.), με την οποία διατάχθηκε η κατεδάφιση - απομάκρυνση αυθαιρέτων κατασκευών εντός δημοσίου αναδασωτέου δάσους, στη θέση «Πανόραμα - Άνω Μενιδιάτικα» της περιφέρειας του Δήμου Γαλατσίου Αττικής. Το Δικαστήριο έκρινε ότι δεν ήταν νόμιμη η κρίση της εκκαλουμένης, κατά την οποία για την συμπλήρωση της αιτιολογίας της επίμαχης .../20.6.2013 πράξεως κατεδάφισης δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να ληφθούν υπόψη τα αναφερόμενα στο μεταγενέστερο της πράξεως αυτής από 27.2.2014 έγγραφο της Διεύθυνσης Δασών Αθηνών της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Αττικής, παρά το γεγονός ότι αναφέρονται σε προϋφιστάμενη κατάσταση, ήτοι τον δασικό χαρακτήρα της επίμαχης εκτάσεως κατά το χρόνο εκδόσεως της πράξεως κατεδάφισης, αποδεχόμενο τον ισχυρισμό του εκκαλούντος ότι η κρίση της εκκαλουμένης ως προς το νομικό ζήτημα εάν δύνανται να ληφθούν υπόψη, προς ενίσχυση της αιτιολογίας της απόφασης κατεδάφισης, στοιχεία μεταγενέστερα της αποφάσεως αυτής, τα οποία, ωστόσο, βεβαιώνουν κρίσιμα πραγματικά περιστατικά τα οποία έλαβαν χώρα πριν από την έκδοσή της, έρχεται σε αντίθεση προς την πάγια νομολογία του Δικαστηρίου και συγκεκριμένα προς τις αποφάσεις 2959/2008, 971/2006, 3738/2005 και 1640/2004. Περαιτέρω, κρίθηκε ότι ο δασικός χαρακτήρας της επίμαχης εκτάσεως προκύπτει από τα μ στοιχεία του φακέλου, τόσο τα προγενέστερα όσο και τα μεταγενέστερα της προσβαλλόμενης πράξεως κατεδάφισης. Στα στοιχεία αυτά και την ως άνω νεώτερη πράξη αναδάσωσης, η οποία δεν έχει ακυρωθεί και εξακολουθεί να ισχύει, βεβαιώνεται ο ανέκαθεν δασικός χαρακτήρας της επίμαχης εκτάσεως, η διαπίστωση του οποίου ανάγεται χρονικώς στα έτη 1937, 1939, 1945, 1960 και εντεύθεν, παρέχεται δε με αυτά επαρκές αιτιολογικό έρεισμα για την έκδοση της επίμαχης πράξεως κατεδάφισης. Επίσης, κρίθηκε ότι δεν συντρέχει παράβαση της αρχής της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης, διότι προϋποθέτει πράξη εκδιδόμενη κατά διακριτική ευχέρεια και όχι κατά δέσμια αρμοδιότητα, όπως εν προκειμένω, όπου οι επίμαχες κατασκευές ανεγέρθησαν αυθαιρέτως σε δασική/αναδασωτέα περιοχή, στην οποία απαγορευόταν η ανέγερσή τους, και της οποίας η προστασία επιβάλλεται, μάλιστα, από το Σύνταγμα, συνεπώς δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι δημιουργήθηκε πραγματική και νομική κατάσταση δεκτική προστασίας βάσει της ανωτέρω γενικής αρχής, η οποία θα επέβαλε τη διατήρηση της παράνομης επέμβασης στο δασικό οικοσύστημα.