Με την κρινομένη αίτηση ζητήθηκε η αναίρεση της 1577/2023 απόφασης του Διοικητικού Εφετείου Θεσσαλονίκης, που απέρριψε αγωγή της αναιρεσείουσας εταιρείας, με την οποία αυτή ζητούσε να υποχρεωθεί ο αναιρεσίβλητος Δήμος Θεσσαλονίκης να της καταβάλει, εντόκως, αποζημίωση λόγω αδικαιολόγητου πλουτισμού, από άκυρη σύμβαση. Εν προκειμένω, το δικάσαν διοικητικό εφετείο έκρινε -έστω και συνοπτικά διατυπωμένα- ότι, εφόσον η διαφορά που ήχθη ενώπιον του πηγάζει από δημόσια σύμβαση, αρκεί και μόνον το γεγονός ότι η αγωγή ασκήθηκε μετά την έναρξη ισχύος του Ν. 4605/2019 (28.12.2021) με την οποία προστέθηκε άρθρο 205Α στον Ν. 4412/2016 ώστε να κρίνει εαυτό αρμόδιο για την εκδίκασή της, ανεξαρτήτως αν η επίδικη σύμβαση προμήθειας είναι ιδιωτικής ή διοικητικής φύσεως. Ωστόσο, η κρίση αυτή δεν είναι ορθή διότι, για την εφαρμογή των διατάξεων του άρθρου 205Α του εν λόγω νόμου, με τις οποίες θεμελιώνεται δικαιοδοσία των διοικητικών δικαστηρίων για την εκδίκαση των διαφορών από κάθε δημόσια σύμβαση προμηθειών και υπηρεσιών που εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής του, απαιτείται όχι μόνο το σχετικό ένδικο βοήθημα να έχει κατατεθεί μετά την 1.7.2019, αλλά και η έναρξη της διαδικασίας σύναψης της εν λόγω σύμβασης να έλαβε χώρα μετά τις 08.08.2016 (ημερομηνία έναρξης ισχύος του Ν. 4412/2016). Στην προκειμένη περίπτωση, όπως εκτίθεται στην αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση, η ένδικη σύμβαση συνήφθη κατά το έτος 2008 και ως εκ τούτου δεν δύναται να υπαχθεί στην δικαιοδοσία των διοικητικών δικαστηρίων με βάση τις διατάξεις του άρθρου 205Α του Ν. 4412/2016, αλλά απαιτείται να διαγνωσθεί η φύση της εν λόγω σύμβασης ως διοικητικής, με βάση τα κριτήρια που έχουν ορισθεί από το ΑΕΔ. Όμως, με την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση δεν διευκρινίζεται το νομοθετικό καθεστώς από το οποίο διήπετο η ένδικη σύμβαση ώστε να διακριβωθεί αν ο καθ’ ου Δήμος τελούσε σε υπερέχουσα θέση έναντι του αναιρεσείοντος, ούτε αναδεικνύονται επαρκώς τα στοιχεία από τα οποία θα μπορούσε να συναχθεί ασφαλώς ότι η εν λόγω σύμβαση προμήθειας εξυπηρετούσε ιδιαίτερο σκοπό δημοσίου συμφέροντος, κατόπιν δε αυτού δεν δύναται να ελεγχθεί αναιρετικά η φύση της διαφοράς ως διοικητικής ή μη. Συνεπώς, η κρινόμενη αίτηση έγινε δεκτή, διότι η προσβαλλόμενη απόφαση στερούνταν νομίμου ερείσματος, ως προς το ζήτημα της δικαιοδοσίας του δικάσαντος διοικητικού εφετείου και η υπόθεση παραπέμφθηκε στο δικάσαν δικαστήριο για νέα νόμιμη κρίση.