Στην υπό κρίση υπόθεση ζητείται η αναίρεση της υπ’ αριθμ. 1538/2019 απόφασης του Διοικητικού Εφετείου Θεσσαλονίκης, με την οποία απορρίφθηκε έφεση του αναιρεσείοντος κατά της υπ’ αριθμ. 361/2017 απόφασης του Διοικητικού Πρωτοδικείου Βέροιας, βάσει της οποίας είχε απορριφθεί, ως εκπρόθεσμη, προσφυγή του αναιρεσείοντος κατά της υπ’ αριθμ. …/…/22.4.2010 καταλογιστικής πράξης του Διευθυντή του Τελωνείου Βέροιας, με την οποία είχαν επιβληθεί σε βάρος του, ως υπαίτιου λαθρεμπορικής παράβασης, δασμοφορολογικές επιβαρύνσεις και πολλαπλά τέλη συνολικού ποσού 42.730,68 ευρώ. Η κατά τα οριζόμενα στο άρθρο 25 § 3 Ν. 3610/2007 αναστολή των προθεσμιών άσκησης ενδίκων βοηθημάτων και μέσων επί φορολογικών και τελωνειακών διαφορών για τον μήνα Αύγουστο, και όχι για όλο το χρονικό διάστημα των δικαστικών διακοπών, όπως ισχύει για τις υπόλοιπες διαφορές, αιτιολογείται αντικειμενικώς ένεκα της σημασίας των φορολογικών διαφορών και των αναγκών που συνδέονται με την εκδίκασή τους. Εξάλλου, στόχος της νομοθετικής πρόβλεψης περί βραχύτερης αναστολής των επίμαχων προθεσμιών αποσκοπεί στη διασφάλιση της έγκαιρης και σύντομης είσπραξης των δημοσίων εσόδων και, συνακόλουθα, στην εύρυθμη λειτουργία της δημοσιονομικής διαχείρισης και της εν γένει οικονομικής ζωής της χώρας. Περαιτέρω, νόμιμα το διοικητικό εφετείο εφήρμοσε την επίδικη διάταξη, η οποία, κατά τον χρόνο άσκησης της προσφυγής του αναιρεσείοντος, βρισκόταν σε ισχύ για τρία έτη. Η εγκύκλιος ΔΝΥ 1119440 ΕΞ 2012/3.8.2012 που επικαλείται ο αναιρεσείων αναφέρει και διευκρινίζει ζήτημα που δεν επηρεάζει τη δίκη. Η δε βραχύτερη αναστολή των προθεσμιών, επί φορολογικών και τελωνειακών διαφορών, αφορά την άσκηση ενδίκων βοηθημάτων και μέσων όχι μόνο από τους φορολογουμένους, αλλά και από το Δημόσιο. Επιπρόσθετα, από τον συνδυασμό των διατάξεων του ΚΔιοικΔ, και συγκεκριμένα των άρθρων 95, 97, 131 § 1, κρίνεται ότι απαραδέκτως προβάλλονται με δικόγραφο προσθέτων λόγων αιτιάσεις που αναφέρονται σε κεφάλαιο της εκκαλούμενης απόφασης ή μέρος της υπόθεσης τα οποία δεν προσβλήθηκαν με την έφεση, δεν μεταβιβάσθηκαν στο διοικητικό εφετείο και, ακολούθως, δεν κατέστησαν αντικείμενο της δίκης. Γίνεται δεκτός ο ισχυρισμός του αναιρεσείοντος ότι δεν υφίσταται νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας επί του τιθέμενου νομικού ζητήματος, ήτοι εάν μπορεί να προβληθεί, το πρώτον με δικόγραφο προσθέτων λόγων έφεσης, λόγος περί πλημμελούς κοινοποίησης της προσβαλλόμενης πράξης, όταν η κατ’ αυτής προσφυγή έχει απορριφθεί ως εκπρόθεσμη. Το Δικαστήριο έκανε δεκτή την κρινόμενη αίτηση και αναίρεσε την υπ’ αριθμ. 1538/2019 απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Θεσσαλονίκης, ενώ παράλληλα εκδίκασε την έφεση του αναιρεσείοντος, την οποία και απέρριψε.