Πρόσφατη νομολογία
26 Ιαν 2022
ΣτΕ 1766/2021 Τμ.Β: Υπό προϋποθέσεις δεν απαλλάσσονται από τον ΦΜΑ ενορίες της Εκκλησίας της Ελλάδος & σωματεία κάθε γνωστής θρησκείας ή δόγματος αυτής
Με την κρινόμενη αίτηση ζητείται η αναίρεση της 821/2018 απόφασης του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών, με την οποία απορρίφθηκε προσφυγή του ήδη αναιρεσείοντος σωματείου κατά της υπ’ αριθμ. .../31.10.2016 απόφασης του Προϊσταμένου της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων του Υπουργείου Οικονομικών. Με την πράξη αυτή έγινε εν μέρει μόνο δεκτή η με αριθμ. πρωτ. .../2.6.2016 ενδικοφανής προσφυγή του αναιρεσείοντος σωματείου επωνυμία «...», κατά της .../22.4.2016 οριστικής πράξης διορθωτικού προσδιορισμού φόρου μεταβίβασης ακινήτου (ΦΜΑ) του Προϊσταμένου της Δ.Ο.Υ. Νέας Ιωνίας Αττικής και επιβλήθηκε τελικώς σε βάρος του διαφορά φόρου μεταβίβασης ακινήτων, ποσού 205.588 ευρώ. Το αναιρεσείον σωματείο, που αγοράζει οικόπεδο και επιδιώκει να απαλλαγεί από τον αναλογούντα φόρο μεταβίβασης, κατ’ εφαρμογή της (στενώς ερμηνευτέας) διάταξης της περίπτωσης γ΄ του άρθρου 6 του α.ν. 1521/1950, προβάλλοντας ότι πρόκειται για αγορά ακινήτου από (υφιστάμενο) ιερό ναό ετερόδοξων ή ετερόθρησκων, σε σχέση με τους χριστιανούς της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδος, [δεν αρκεί να επικαλεσθεί ότι του ανήκει ακίνητο (κτίριο), το οποίο έχει ιερό χαρακτήρα, αποτελεί χώρο θρησκευτικής λατρείας ή/και προορίζεται για την εξυπηρέτηση των θρησκευτικών σκοπών ορισμένης γνωστής θρησκείας/θρησκευτικής κοινότητας, αλλά] βαρύνεται να επικαλεσθεί και να τεκμηριώσει, ενώπιον της φορολογικής Διοίκησης και, στη συνέχεια, σε περίπτωση ένδικης διαφοράς, ενώπιον του διοικητικού δικαστηρίου στο οποίο ασκείται σχετική φορολογική προσφυγή, ότι, μεταξύ των νόμιμων/καταστατικών σκοπών του συγκαταλέγεται η ίδρυση ή/και η λειτουργία ναού ή ευκτήριου οίκου, καθώς και ότι διοικεί ναό ή ευκτήριο οίκο, ο οποίος έχει ανεγερθεί ή/και λειτουργεί νομίμως ως τέτοιος, βάσει διοικητικής άδειας του άρθρου 1 του α.ν. 1363/1938. (Μειοψ.). Το αναιρεσείον σωματείο δεν ανταποκρίθηκε στο βάρος που έφερε, να επικαλεσθεί και να τεκμηριώσει με την προσφυγή του ότι στο επίμαχο ακίνητό του (το οποίο χαρακτηρίζεται από το αναιρεσείον ως χώρος θρησκευτικής λατρείας) διοικούσε ναό ή ευκτήριο οίκο, ο οποίος είχε ανεγερθεί και λειτουργούσε νομίμως, βάσει διοικητικής άδειας του άρθρου 1 του α.ν. 1363/1938. Εξάλλου, το προσκομισθέν από το αναιρεσείον σωματείο, ενώπιον του δικάσαντος Διοικητικού Εφετείου, υπ’ αριθμ. πρωτ. Α3/102/13.6.2001 έγγραφο του Γενικού Διευθυντή Θρησκευμάτων του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, όπως το περιεχόμενο αυτό παρατίθεται στην αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση, δεν βεβαιώνει την ύπαρξη άδειας του άρθρου 1 του α.ν. 1363/1938. Συνεπώς, ορθώς, ανεξαρτήτως ειδικότερης αιτιολογίας, το δικάσαν Διοικητικό Εφετείο απέρριψε το λόγο προσφυγής με τον οποίο το αναιρεσείον σωματείο προέβαλε ότι εδικαιούτο απαλλαγής από το φόρο μεταβίβασης ακινήτων, διότι οι επίμαχες κτιριακές εγκαταστάσεις του συνιστούσαν “ιερό ναό”, κατά την έννοια της διάταξης της περίπτωσης γ΄ του άρθρου 6 του α.ν. 1521/1950.
Σύνδεσμος
ΣτΕ 1766/2021 Τμ.Β - Πλήρες κείμενο
