Με την κρινόμενη αίτηση ζητήθηκε να ακυρωθούν: α) η από 9.4.2022 πράξη του Διευθυντή της Διεύθυνσης Διαβατηρίων και Εγγράφων Ασφαλείας του Αρχηγείου της Ελληνικής Αστυνομίας, με την οποία απορρίφθηκε το αίτημα της αιτούσας για τη χορήγηση διαβατηρίου, και β) η .../18.6.2022 πράξη του Προϊσταμένου του Κλάδου Ασφαλείας του Αρχηγείου της Ελληνικής Αστυνομίας, με την οποία απορρίφθηκε η από 9.6.2022 προσφυγή που η αιτούσα άσκησε κατά της προαναφερόμενης πράξης του Διευθυντή της Διεύθυνσης Διαβατηρίων και Εγγράφων Ασφαλείας του Αρχηγείου της Ελληνικής Αστυνομίας. Σύμφωνα με την πάγια νομολογία του ΣτΕ, η προσωπική ελευθερία αποτελεί μεν θεμελιώδη συνταγματική αρχή, επιτρέπεται, όμως, η θέσπιση, με τυπικό νόμο ή με κανονιστική πράξη εκδιδόμενη κατ’ εξουσιοδότηση τυπικού νόμου, κατά τρόπο γενικό και αντικειμενικό, περιορισμών σε αυτήν. Ειδικώς δε, όσον αφορά τους περιορισμούς στην ελεύθερη κίνηση ή εγκατάσταση στη Χώρα, καθώς και στην ελεύθερη έξοδο και είσοδο σε αυτήν οποιουδήποτε Έλληνα, απαγορεύεται στον νομοθέτη ή στην κανονιστικώς δρώσα Διοίκηση να θεσπίζει τους περιορισμούς αυτούς με τη μορφή των «ατομικών διοικητικών μέτρων». Με τη φράση «ατομικά διοικητικά μέτρα» ο συντακτικός νομοθέτης θέλησε να αποκλείσει την ανάθεση σε όργανα της εκτελεστικής εξουσίας οποιασδήποτε διακριτικής ευχέρειας για την έκδοση ατομικών διοικητικών πράξεων περιοριστικών της εν λόγω ελευθερίας. Δεν μπορεί δηλαδή ο νομοθέτης ή η κανονιστικώς δρώσα Διοίκηση, χρησιμοποιώντας αόριστες έννοιες και γενικές ρήτρες, οι οποίες χρήζουν προσδιορισμού με συμπλήρωση, να αφήνουν σε διοικητικά όργανα περιθώρια ουσιαστικής εκτίμησης ή αξιολόγησης της συμπεριφοράς ατόμων ή της εκτίμησης ή αξιολόγησης άλλων πραγματικών δεδομένων, προκειμένου να εκδώσουν ατομική διοικητική πράξη περιοριστική της εν λόγω ελευθερίας. Συνεπώς, νόμος που θεσπίζει περιορισμούς στην ελεύθερη έξοδο και είσοδο στη Χώρα οποιουδήποτε Έλληνα δεν αντίκειται στο Σύνταγμα, όταν αναθέτει στα διοικητικά όργανα τη διαπίστωση απλώς και μόνο της συνδρομής των τασσόμενων από το ίδιο το νομοθετικό κείμενο, κατά τρόπο γενικό, αλλά συγκεκριμένο και σαφή, αντικειμενικών προϋποθέσεων, με τη συνδρομή των οποίων επιτρέπεται η έκδοση ατομικής διοικητικής πράξης περιοριστικής της εν λόγω ελευθερίας. Περαιτέρω, με τις διατάξεις του π.δ/τος 106/2007 με τις οποίες η εθνική νομοθεσία προσαρμόσθηκε προς τα οριζόμενα στην οδηγία 2004/38/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 29ης Απριλίου 2004 αναγνωρίζεται, υπό τους περιορισμούς και τις προϋποθέσεις που προβλέπονται από τη Συνθήκη και τις διατάξεις που θεσπίζονται κατ’ εφαρμογή της, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται και οι διατάξεις της ανωτέρω οδηγίας, τόσο στους Έλληνες, όσο και στους πολίτες των άλλων κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το θεμελιώδες ατομικό δικαίωμα της ελεύθερης κυκλοφορίας εντός των κρατών μελών, το οποίο απορρέει από την ιδιότητά τους ως πολιτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τούτο περιλαμβάνει τόσο το δικαίωμά τους να μεταβαίνουν σε κράτος μέλος διαφορετικό από το κράτος καταγωγής τους, όσο και το δικαίωμά τους να αναχωρούν από το τελευταίο με προορισμό άλλο κράτος μέλος, με την επίδειξη όχι μόνο του διαβατηρίου, αλλά και του ισχύοντος δελτίου ταυτότητας, το οποίο, εν προκειμένω, επέχει θέση ταξιδιωτικού εγγράφου. Κατ’ ακολουθίαν, η μη χορήγηση διαβατηρίου κατά τις διατάξεις του π.δ. 25/2022 στερεί μεν από τον ενδιαφερόμενο τη δυνατότητα να μεταβεί σε τρίτη χώρα, δεν έχει, όμως, ως συνέπεια τη στέρηση από τον ίδιο του δικαιώματος να κυκλοφορεί ελεύθερα εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης με το ισχύον δελτίο ταυτότητάς του.