Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 197 του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας (περί δεδικασμένου) και του άρθρου 57 του π.δ. 18/1989 που επικαλείται το αναιρεσείον Δημόσιο, σε συνδυασμό με εκείνη του άρθρου 79 παρ. 5 περ. α του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας (όπως η παράγραφος αυτή προστέθηκε με το άρθρο 20 παρ. 1 του ν. 3900/2010), (παραδεκτός) λόγος προσφυγής περί παραγραφής της εξουσίας της φορολογικής αρχής για έκδοση της επίδικης καταλογιστικής πράξης, που δεν εξετάστηκε από το δικαστήριο της προσφυγής, στο πλαίσιο της απόφασής του επί του ενδίκου βοηθήματος, με την οποία ακυρώθηκε ή τροποποιήθηκε η επίδικη πράξη, κατ’ αποδοχή λόγου αναφερόμενου στην ουσία της υπόθεσης, δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι απορρίφθηκε με σιωπηρή κρίση του διοικητικού δικαστηρίου και, περαιτέρω, ότι η τοιαύτη κρίση παρήγαγε δεδικασμένο ως προς το αντίστοιχο διοικητικής φύσεως ζήτημα. Εν προκειμένω, το δικάσαν Διοικητικό Εφετείο, με την 5710/2017 απόφασή του, δεν εξέτασε τον προβληθέντα (παραδεκτώς, με το δικόγραφο της προσφυγής) λόγο προσφυγής περί παραγραφής, ο οποίος, επομένως, δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι απορρίφθηκε σιωπηρά με την εν λόγω απόφασή του και, συνακόλουθα, νομίμως εξετάστηκε στη μετ’ αναίρεση δίκη επί της προσφυγής. Υπό τα ανωτέρω δεδομένα, ο παραπάνω λόγος αναίρεσης, ανεξαρτήτως του εάν προβάλλεται παραδεκτώς, πρέπει, πάντως, να απορριφθεί ως αβάσιμος.