Με την υπό κρίση αίτηση ζητήθηκε η αναίρεση των 2421/2017 και 2426/2017 αποφάσεων του Διοικητικού Εφετείου Θεσσαλονίκης. Με την πρώτη από αυτές απορρίφθηκε έφεση του αναιρεσείοντος, ασφαλισμένου του Ιδρύματος Κοινωνικών Ασφαλίσεων – Ενιαίου Ταμείου Ασφάλισης Μισθωτών (Ι.Κ.Α.-Ε.Τ.Α.Μ., ως καθολικός διάδοχος του οποίου παρέστη, βάσει των διατάξεων των άρθρων 51 παρ. 1, 53 και 70 παρ. 9 του ν. 4387/2016, Α΄ 85, ενώπιον του ως άνω δικάσαντος διοικητικού εφετείου ο ήδη αναιρεσίβλητος Ενιαίος Φορέας Κοινωνικής Ασφάλισης, Ε.Φ.Κ.Α.), κατά της 103/2015 απόφασης του Διοικητικού Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης. Με την πρωτόδικη απόφαση είχε απορριφθεί προσφυγή του αναιρεσείοντος κατά της …/ 10.12.2007 απόφασης της Α΄ Τοπικής Διοικητικής Επιτροπής (Τ.Δ.Ε.) του Περιφερειακού Υποκαταστήματος Θεσσαλονίκης του Ι.Κ.Α.-Ε.Τ.Α.Μ. Με την τελευταία αυτή απόφαση είχε απορριφθεί ένσταση του αναιρεσείοντος κατά της 16405/7.7.2005 απόφασης του Διευθυντή του ως άνω Υποκαταστήματος, με την οποία είχε απορριφθεί αίτηση του αναιρεσείοντος να του χορηγηθεί κύρια σύνταξη λόγω γήρατος, σύμφωνα με τις διατάξεις του Κανονισμού περί Βαρέων και Ανθυγιεινών Επαγγελμάτων (Κ.Β.Α.Ε.), με την αιτιολογία ότι δεν είχε συμπληρώσει τις απαιτούμενες χρονικές προϋποθέσεις. Ο ισχυρισμός του αναιρεσείοντος, κατά τις διατάξεις της παρ. 3 του άρθρου 53 του π.δ. 18/1989, όπως ισχύουν, είναι απορριπτέος, διότι με τις αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας, τις οποίες αυτός επικαλείται, δεν επιλύθηκε το εν προκειμένω κρίσιμο νομικό ζήτημα της δυνατότητας ή μη απόδειξης της υγείας ασφαλισμένου του Ι.Κ.Α.–Ε.Τ.Α.Μ., σε περίπτωση συνταξιοδότησης λόγω γήρατος σύμφωνα με τις διατάξεις του Κ.Β.Α.Ε., όταν έχει εμφιλοχωρήσει πλήρης ή μερική ανικανότητα προς εργασία, αλλά επιλύθηκαν διαφορετικά νομικά ζητήματα, ήτοι το ζήτημα της πενταετούς παραγραφής στην οποία υπόκεινται οι απαιτήσεις προς απονομή παροχών, τις οποίες αρνήθηκε το αρμόδιο όργανο του Ι.Κ.Α. παρανόμως ή προσδιόρισε εσφαλμένως (ΣτΕ 3401/1974), το ζήτημα των απαιτούμενων χρονικών προϋποθέσεων για χορήγηση σε ασφαλισμένο του Ι.Κ.Α.-Ε.Τ.Α.Μ. κύριας σύνταξης λόγω γήρατος, σύμφωνα με τις διατάξεις του Κ.Β.Α.Ε. και το ζήτημα της έναρξης του υπολογισμού των δεκατριών ετών σε περίπτωση εμφάνισης ανικανότητας του ασφαλισμένου προς εκτέλεση βαριάς και ανθυγιεινής εργασίας πριν από τη συμπλήρωση του προαναφερθέντος ορίου ηλικίας (ΣτΕ 3491/1975). Με τα δεδομένα αυτά, ο ισχυρισμός του αναιρεσείοντος περί αντίθεσης της κρίσης της αναιρεσιβαλλόμενης απόφασης προς τις ανωτέρω αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας προβάλλεται απαραδέκτως και, συνεπώς, ο σχετικός λόγος αναίρεσης πρέπει να απορριφθεί ως απαράδεκτος. Εξάλλου, και ο δεύτερος λόγος αναίρεσης, περί της δυνατότητας ή μη των ασφαλιστικών οργάνων του Ι.Κ.Α. και των δικαστηρίων να κρίνουν επιστημονικά ζητήματα για τυχόν ανικανότητα ασφαλισμένου προς εκτέλεση βαριάς και ανθυγιεινής εργασίας για παρελθόντα χρόνο, είναι επίσης απορριπτέος ως απαράδεκτος, δεδομένου ότι με το εισαγωγικό δικόγραφο ο αναιρεσείων δεν προβάλλει κανέναν ισχυρισμό για τη θεμελίωση του παραδεκτού, σύμφωνα με τις διατάξεις της παρ. 3 του άρθρου 53 του π.δ. 18/1989, όπως ισχύουν σε σχέση προς τον λόγο αυτόν, είτε δηλαδή ότι δεν υπάρχει νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας επί του τιθέμενου με αυτόν ζητήματος, είτε ότι οι παραδοχές της αναιρεσιβαλλόμενης απόφασης επί του συγκεκριμένου, κρίσιμου για τη διάγνωση της υπόθεσης, νομικού ζητήματος αντίκεινται προς τη νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας ή άλλου ανωτάτου δικαστηρίου ή προς ανέκκλητη απόφαση διοικητικού δικαστηρίου. Τέλος, ενόψει των ανωτέρω, είναι απορριπτέοι οι προβαλλόμενοι με το υποβληθέν, μετά τη συζήτηση (20.5.2019) της υπόθεσης στο ακροατήριο και εντός της ταχθείσας σχετικής προθεσμίας, από 10.6.2019 υπόμνημα ισχυρισμοί του αναιρεσείοντος για τη θεμελίωση του παραδεκτού της κρινόμενης αίτησης, ότι «Εν προκειμένω, η αντίθεση των προσβαλλομένων αποφάσεων προς τη νομολογία του ΣτΕ είναι πασιφανής. Ως δε προς την προβολή της αντιθέσεως αυτής με συγκεκριμένους ισχυρισμούς περιεχομένους στο εισαγωγικό δικόγραφο, θεωρούμε ότι η συνανάγνωση των υπό (2) και υπό (3) παραγράφων της αιτήσεως περί αναιρέσεως, αν και συνοπτική, είναι επαρκής για να δώσει μίαν γλαφυρή εικόνα της αντιθέσεως των προσβαλλομένων αποφάσεων προς τη νομολογία του ΣτΕ».