Με την υπό κρίση αίτηση επιδιώκεται η αναίρεση της οριστικής απόφασης του Διοικητικού Εφετείου Λάρισας, με την οποία απερρίφθη έφεση του αναιρεσείοντος κατά απόφασης του Διοικητικού Πρωτοδικείου Λάρισας, δυνάμει της οποίας είχε απορριφθεί προσφυγή του στρεφόμενη κατά απόφασης του Αντιδημάρχου Λαρισαίων περί απορρίψεως αντιρρήσεών του κατά της πράξης βεβαίωσης παράβασης της Δημοτικής Αστυνομίας του Δήμου Λαρισαίων. Με την πράξη αυτή είχαν βεβαιωθεί σε βάρος του εννέα (9) πρόστιμα για κακοποίηση και θανάτωση ζώων, συνολικού ύψους 270.000 ευρώ, ενώ στο πλαίσιο της αυτόφωρης διαδικασίας, ο αναιρεσείων συνελήφθη και οδηγήθηκε στο αστυνομικό τμήμα, όπου επιβεβαίωσε τη γέννα του ζώου, καθώς και ότι τα νεογέννητα κουτάβια τα είχε πετάξει σε παρακείμενο χωριό. Σημειώνεται ότι το πρόστιμο που προβλέπει το άρθρο 21 § 1 περ. 39 επιβάλλεται όχι μόνο για κάθε περιστατικό, αλλά και για κάθε ζώο. Με απόφαση του Αυτόφωρου Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Λάρισας, ο αναιρεσείων κηρύχθηκε ένοχος για εκ προθέσεως τέλεση πράξης βίας κατά ζώου, προξενώντας τον θάνατο αυτών και καταδικάσθηκε σε φυλάκιση 18 μηνών με τριετή αναστολή και σε χρηματική ποινή 5.000 ευρώ, ενώ επί της ασκηθείσης κατά της απόφασης αυτής έφεσης του αναιρεσείοντος, εξεδόθη ακολούθως η απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Λάρισας, με την οποία επικυρώθηκε η ενοχή του για το εν λόγω αδίκημα, μειώθηκε η ποινή σε φυλάκιση πέντε μηνών με τριετή αναστολή και δεν επεβλήθη χρηματική ποινή. Κατά την κρίση του Εφετείου, η ποινική απόφαση δεν δεσμεύει προς ακύρωση της πράξης επιβολής διοικητικού προστίμου από το διοικητικό δικαστήριο, αλλά συνεκτιμάται από το τελευταίο. Επιπλέον, η πρόβλεψη με το άρθρο 21 του νόμου σταθερού προστίμου, ανερχόμενου στο ποσό των 30.000 ευρώ για κακοποίηση κάθε ζώου, ενώ για λιγότερο σοβαρές παραβάσεις τα πρόστιμα κυμαίνονται από 100 έως 20.000 ευρώ, δεν αντίκειται στην προβλεπόμενη από το Σύνταγμα αρχή της αναλογικότητας, διότι δεν θεσπίζει μέτρο προδήλως ακατάλληλο και απρόσφορο, ούτε υπερακοντίζει τον καίριο σκοπό δημοσίου συμφέροντος στον οποίον αποβλέπει, της προστασίας των ζώων, του κολασμού του παραβάτη και της αποτροπής παρομοίων παραβάσεων. Το Δικαστήριο έχει κρίνει με τη νομολογία του ότι για την ενεργοποίηση της απαγόρευσης ne bis in idem, η οποία αποτελεί εκδήλωση των αρχών του κράτους δικαίου και του δεδικασμένου, καθώς και των συναφών αρχών της ασφάλειας δικαίου και της σταθερότητας της έννομης κατάστασης των προσώπων, απαιτείται να συντρέχουν οι ακόλουθες προϋποθέσεις: (α) να υπάρχουν περισσότερες της μίας διακεκριμένες διαδικασίες επιβολής κύρωσης, οι οποίες δεν συνδέονται στενά μεταξύ τους, κατ’ ουσίαν και κατά χρόνο, (β) οι διαδικασίες αυτές πρέπει να είναι «ποινικές» κατά την αυτόνομη έννοια της ΕΣΔΑ, (γ) η μία από τις εν λόγω διαδικασίες πρέπει να έχει περατωθεί με αμετάκλητη απόφαση, είτε καταδικαστική είτε αθωωτική και (δ) οι διαδικασίες πρέπει να στρέφονται κατά του ίδιου προσώπου και να αφορούν στην ίδια κατ’ ουσίαν παραβατική συμπεριφορά. Με προϋπόθεση τη συνδρομή αυτών, η αμετάκλητη καταδικαστική ποινική απόφαση για παράβαση για την οποία έχει επιβληθεί και διοικητική κύρωση, παράγει δέσμευση στο πλαίσιο εκκρεμούς διοικητικής δίκης κατά της εν λόγω διοικητικής κύρωσης, υπό την έννοια ότι οδηγεί, κατ’ αρχήν, στην ακύρωση από το διοικητικό δικαστήριο της διοικητικής πράξης επιβολής της κύρωσης. Περαιτέρω, ο νομοθέτης μέσω του Ν. 4039/2012 επιδίωξε τη δημιουργία ενός ολοκληρωμένου θεσμικού πλαισίου για την αποτελεσματική προστασία των ζώων συντροφιάς σε συμμόρφωση προς τις διεθνείς δεσμεύσεις της χώρας, εισάγοντας ένα αποτελεσματικό, αναλογικό και αποτρεπτικό σύστημα κυρώσεων, αυστηρότερο σε σχέση με τις προϊσχύουσες ρυθμίσεις ιδίως ως προς τις παραβάσεις που σχετίζονται με την κακοποίηση των ζώων, εν όψει της διαπιστούμενης αποτυχίας των προγενέστερων ρυθμίσεων να εξυπηρετήσουν τον επιδιωκόμενο δημοσίου συμφέροντος σκοπό της εξασφάλισης της ευζωίας των ζώων συντροφιάς, της αποτροπής της κακομεταχείρισής τους και του κολασμού των παραβατών. Κατά την κρίση του Δικαστηρίου, ορθώς το δικάσαν διοικητικό δικαστήριο εξέτασε εάν η επιβληθείσα από το ποινικό δικαστήριο κύρωση είναι αποτελεσματική και ανάλογη της παράβασης, καθ’ όσον το στοιχείο αυτό αποτελεί προϋπόθεση της νομιμότητας της επιβολής και επιμέτρησης της διοικητικής κύρωσης που υπάγεται στον έλεγχό του. Το Δικαστήριο απέρριψε την αίτηση.