Με την κρινόμενη έφεση ζητήθηκε η εξαφάνιση της 272/2017 απόφασης του Διοικητικού Εφετείου Θεσσαλονίκης, κατά το μέρος με το οποίο απορρίφθηκε η από 16.12.2013 αίτηση ακυρώσεως του Δήμου Αλμωπίας και του Συνδέσμου Καθαριότητας Αλμωπίας [τον οποίο διαδέχθηκε ο εκκαλών Περιφερειακός Σύνδεσμος Φορέων Διαχείρισης Στερεών Αποβλήτων (ΦΟΔΣΑ) Κεντρικής Μακεδονίας]. Με την αίτηση αυτή ζητήθηκε η ακύρωση της 11324/15.10.2013 απόφασης του Γενικού Γραμματέα της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Μακεδονίας-Θράκης, με την οποία αποφασίστηκε η κατεδάφιση διαφόρων κατασκευών που εξυπηρετούν το χώρο υγειονομικής ταφής απορριμμάτων (Χ.Υ.Τ.Α.) Αλμωπίας και βρίσκονται μέσα σε αναδασωτέα έκταση. Η κρίση του δικάσαντος δικαστηρίου παρίσταται μη νόμιμη, δεδομένου ότι είναι αντίθετη προς τις αρχές του ενιαίου της Διοίκησης, της προστατευόμενης εμπιστοσύνης και της αναλογικότητας, η κατεδάφιση κατασκευών που εξυπηρετούν εγκατάσταση διαχείρισης στερεών αποβλήτων, δηλαδή βασικού δημόσιου έργου υποδομής, το οποίο λειτουργεί επί μακρόν έχοντας αδειοδοτηθεί περιβαλλοντικά κατόπιν θετικών γνωμοδοτήσεων των δασικών υπηρεσιών, για τον λόγο ότι οι υπηρεσίες αυτές, μετά την παρέλευση ιδιαιτέρως μακρού χρονικού διαστήματος, μετέβαλαν άποψη ως προς τον χαρακτήρα της εκτάσεως αναγνωρίζοντας αυτήν ως αναδασωτέα, χωρίς, μάλιστα, να εξετάσουν τις συνέπειες της διακοπής της λειτουργίας του χώρου διαχείρισης στερεών αποβλήτων για τη δημόσια υγεία και το περιβάλλον. Δεδομένου δε ότι επί του ζητήματος αυτού δεν υπάρχει νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας, ο σχετικός ισχυρισμός του άρθρου 12 παρ. 2 του ν. 3900/2010 -ο οποίος διέπει την, κατατεθείσα την 1.8.2017, υπό κρίση έφεση- παραδεκτώς διατυπώθηκε και κρίθηκε, περαιτέρω, βάσιμος. Με τα δεδομένα αυτά, η έφεση κρίθηκε ότι έπρεπε να γίνει δεκτή και να εξαφανισθεί η εκκαλουμένη κατά το μέρος με το οποίο είχε απορριφθεί η αίτηση ακυρώσεως. Περαιτέρω, το ΣτΕ έκρινε ότι έπρεπε να εκδικασθεί η αίτηση ακυρώσεως κατά της 11324/15.10.2013 απόφασης του Γενικού Γραμματέα της Αποκεντρωμένης Διοικήσεως Μακεδονίας - Θράκης (κατά το μέρος που αφορούσε τις λοιπές υπό κατεδάφιση κατασκευές, πλην του υπό στοιχείο α΄ κεντρικού κτιρίου του Χ.Υ.Τ.Α. η διαταγή κατεδάφισης του οποίου έχει ήδη ακυρωθεί με την εκκαλουμένη). Η αίτηση αυτή κρίθηκε ότι έπρεπε να γίνει δεκτή για τον προαναφερόμενο λόγο. Κρίθηκαν επίσης απορριπτέοι οι ισχυρισμοί της Διοίκησης ότι όλες οι ως άνω κατασκευές είναι αυθαίρετες λόγω του ότι δεν είχε προηγηθεί η έκδοση άδειας επέμβασης ή παραχώρηση της έκτασης στον Σύνδεσμο, προεχόντως διότι, με βάσητα στοιχεία του φακέλου, οι δασικές υπηρεσίες γνώριζαν και ανέχθηκαν την επί δεκαετία λειτουργία του Χ.Υ.Τ.Α. στην επίμαχη θέση, συνέχισαν μέχρι και το 2009 να γνωμοδοτούν θετικά, ακόμη και για την επέκταση του, χωρίς να θέσουν οποιοδήποτε ζήτημα νομιμότητας ως προς την εγκατάσταση του Χ.Υ.Τ.Α. για τους ως άνω λόγους. Άλλωστε το α΄ κύτταρο του ΧΥΤΑ (Α΄ Φάση) ευρισκόταν ήδη σε κατάσταση αποκαταστάσεως κατά το χρόνο που αποφασίσθηκε η κατεδάφιση των επίμαχων κατασκευών. Ενόψει δε των όσων έγιναν δεκτά ανωτέρω, κρίθηκε ότι δεν ασκούν, εν προκειμένω, επιρροή ούτε το γεγονός ότι με την 7/2010 απόφαση της Ε.Ε.Δ.Α. εξαιρέθηκαν από τη συνολική αναδασωτέα έκταση μόνο τα 90 από τα 120 στρέμματα ούτε η, μετά μακρό χρόνο, «ανάκληση» (με την 5137/10.5.2013 απόφαση του Δασάρχη Αριδαίας) των 1292/24.3.1999 και 5280/2.11.1998 θετικών γνωμοδοτήσεων του Δασαρχείου.