Δεν προκύπτει ότι συντρέχουν οι προϋποθέσεις που θα επέβαλαν στη Διοίκηση την υποχρέωση να προβεί στην αναδάσωση του Πεδίου Άρεως, εφ’ όσον η δασική βλάστηση του Πάρκου δεν έχει, εν προκειμένω, καταστραφεί από πυρκαγιά ή άλλως αποψιλωθεί από ανθρώπινη ενέργεια ή φυσική αιτία. Εξ άλλου, η κοπή τεσσάρων (4) δένδρων από την ανάδοχο εταιρεία δεν αποτελεί λόγο για να κηρυχθεί αυτό αναδασωτέο διότι συνιστά μεμονωμένη επέμβαση εντασσόμενη στις εργασίες ανάπλασης του Πάρκου, οι οποίες περιλαμβάνουν εκτεταμένες φυτεύσεις δένδρων και θάμνων που συντείνουν, εν πάση περιπτώσει, στην αύξηση του πρασίνου του Άλσους σύμφωνα με τον προορισμό του. Δεν υποχρεούτο δε η Διοίκηση να πραγματοποιήσει αναδάσωση του Πάρκου σύμφωνα με την 108424/13.9.1934 απόφαση του Υπουργού Γεωργίας «Περί κηρύξεως ως αναδασωτέας της περιοχής του λεκανοπεδίου Αττικής» (Β΄ 133/16.10.1934) διότι, ανεξαρτήτως αν το Πάρκο ενέπιπτε στις ρυθμίσεις της απόφασης αυτής, με την οποία κηρύχθηκε αναδασωτέα ευρύτατη έκταση του λεκανοπεδίου, το καθεστώς της αναδάσωσης του έτους 1934 δεν δύναται, τόσον εμπειρικώς όσον και από την άποψη της δασολογικής επιστήμης, να διαρκεί επί ογδόντα και πλέον έτη. Περαιτέρω, το γεγονός ότι η Διοίκηση δεν όφειλε, εν προκειμένω, να πραγματοποιήσει αναδάσωση του Πεδίου Άρεως δεν αναιρεί την υποχρέωση προστασίας του Πάρκου, το οποίο αποτελεί μέρος του φυσικού κεφαλαίου, εξομοιούμενο, κατά τα προαναφερόμενα, με δασικό οικοσύστημα. Το ιδιαίτερο αυτό προστατευτικό καθεστώς ουδόλως αποκλείει, αλλ’ αντιθέτως επιβάλλει την έγκριση ενεργειών ανάπλασης, προκειμένου το Πάρκο να ανακτήσει τον χαρακτήρα του άλσους εντός της πόλης, η εγκριθείσα δε με την προσβαλλόμενη πράξη φυτοτεχνική μελέτη επιτελεί, ακριβώς, τον σκοπό αυτό, δηλαδή τον εξωραϊσμό του Πάρκου σύμφωνα με τον προορισμό του.