Η διάταξη του άρθρου 31 παρ. 14 ΚΦΕ, όπως ίσχυε κατά το κρίσιμο διάστημα, δεν παρέχει, κατά το γράμμα της, στον ενδιαφερόμενο τη δυνατότητα να αποδείξει ότι οι οικείες δαπάνες αφορούν πραγματικές συναλλαγές και δεν έχουν ως αποτέλεσμα τη μεταφορά κερδών ή εισοδημάτων ή κεφαλαίου με σκοπό τη φοροαποφυγή ή φοροδιαφυγή. Θεσπίζεται δηλαδή αμάχητο τεκμήριο φοροδιαφυγής της ημεδαπής επιχειρήσεως δι' υπερτιμολογήσεως των αγοραζομένων από την αλλοδαπή εταιρεία αγαθών, με μόνο κριτήριο την απόλαυση από την τελευταία «ιδιαίτερα ευνοϊκής φορολογικής μεταχείρισης». Ενόψει και των συνεπειών της, θα παραβίαζε τις διατάξεις των άρθρων 4 παρ. 5 και 20 παρ. 1 του Συντάγματος. Συνεπώς, η εν λόγω διάταξη του ν. 3091/2002, ερμηνευόμενη σε συμφωνία με τις προαναφερθείσες συνταγματικές διατάξεις, εν όψει και του σκοπού του νόμου, κατ’ αναλογία δε και προς το προβλεπόμενο μαχητό τεκμήριο επί υπερτιμολογήσεως, πρέπει να θεωρηθεί ως έχουσα την έννοια ότι οι δαπάνες που πραγματοποιεί η (ημεδαπή) επιχείρηση για αγορά αγαθών κ.λπ. από εξωχώρια εταιρεία δεν εκπίπτουν από τα ακαθάριστα έσοδά της, εκτός εάν η ίδια αποδείξει ότι οι δαπάνες αυτές συνιστούν συναλλαγές πραγματικές και όχι εικονικές με σκοπό τη φοροδιαφυγή.