Με την κρινόμενη αίτηση ζητήθηκε η ακύρωση της παράλειψης οφειλόμενης νόμιμης ενέργειας της Διοίκησης, τεκμαιρόμενης από την άπρακτη πάροδο της σχετικής τρίμηνης προθεσμίας να αποφανθεί επί της από 14.2.2018 αίτησης των αιτούντων προς τον Συντονιστή της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Αττικής, ως προς την υποχρέωση της Διοίκησης να επανεξετάσει τις προϋποθέσεις κήρυξης το έτος 1982 αναδάσωσης εκτάσεων κειμένων εντός ορίων οικισμών προϋφισταμένων του 1923, όταν οι συνθήκες της υπόθεσης άγουν, κατά τα προβαλλόμενα από τους αιτούντες, σε ανασφάλεια δικαίου. Με την ως άνω αίτηση οι αιτούντες είχαν ζητήσει από τη Διοίκηση α) να εξετάσει αν οι ιδιοκτησίες τους περιλαμβάνονται εντός των πραγματικών ορίων του οικισμού του Αγίου Στεφάνου και αν μπορούσαν να κηρυχθούν ως αναδασωτέες το έτος 1982 και β) να ερευνήσει τη συνδρομή ή μη των νόμιμων προϋποθέσεων έκδοσης και, κατ’ ακολουθίαν, να ανακαλέσει εν μέρει, ως προς τις ιδιοκτησίες τους, την 844/22.3.1982 απόφαση του Νομάρχη Αττικής (Νομαρχούσας Διευθύντριας) περί κηρύξεως αναδασωτέας έκτασης 550 στρεμμάτων στη θέση «Μπογιάτι» της Κοινότητος Αγίου Στεφάνου Ν. Αττικής, όπως η πράξη αυτή ισχύει μετά την μερική ανάκλησή της ως προς τμήμα έκτασης 178 στρεμμάτων με την 318/13.3.1985 απόφαση της Νομάρχου Διαμ. Ανατολικής Αττικής. Από την αρχή της χρηστής διοίκησης, η οποία αποτελεί γενική αρχή του διοικητικού δικαίου που διέπει τη δράση των διοικητικών αρχών, απορρέει, πλην άλλων, η υποχρέωση της Διοίκησης να ασκεί επικαίρως τις ανατιθέμενες σε αυτήν αρμοδιότητες και να συμπράττει, επίσης, σε ενέργειες από τις οποίες εξαρτάται η έκδοση διοικητικών πράξεων που ενδιαφέρουν τους διοικούμενους και η ικανοποίηση εν γένει εννόμων συμφερόντων των διοικουμένων. Συνεπώς, όταν ο νομοθέτης προβλέπει συγκεκριμένες ενέργειες της Διοίκησης για την αποσαφήνιση του νομικού καθεστώτος μιας περιοχής από την άποψη της υπαγωγής της ή μη στη δασική νομοθεσία, χωρίς ωστόσο να τάσσει σχετική προθεσμία, η διατήρηση για ιδιαίτερα μεγάλο χρονικό διάστημα της κατάστασης που έχει διαμορφωθεί πλην άλλων, και από αντικρουόμενες ως προς τις νομικές τους συνέπειες πράξεις των οργάνων της Διοίκησης και των οργάνων των ΟΤΑ για την ίδια περιοχή (κήρυξη αναδάσωσης, χορήγηση οικοδομικών αδειών, καθορισμός ορίων οικισμού κ.λπ.), θεμελιώνει, με βάση την ανωτέρω γενική αρχή, υποχρέωση της Διοίκησης να εξετάσει αίτηση του διοικουμένου με την οποία προβάλλεται πλάνη της Διοίκησης κατά την έκδοση πράξης αναδάσωσης και ζητείται, κατ’ επίκληση νεότερων στοιχείων, η διερεύνηση της συνδρομής ή μη των προϋποθέσεων έκδοσής της, προκειμένου να αρθεί η κατάσταση της αβεβαιότητας που έχει δημιουργηθεί έως την οριστική διευθέτηση του νομικού καθεστώτος της περιοχής σύμφωνα με τη νομοθεσία. Στην προκειμένη περίπτωση η Διοίκηση όφειλε, λόγω της παρόδου μεγάλου χρονικού διαστήματος από τη θέση σε ισχύ του Ν. 3889/2010 χωρίς να έχουν ακόμη εφαρμοστεί τα άρθρα 23 και 24 στην περιοχή του Αγίου Στεφάνου, να εξετάσει την αίτηση και τα στοιχεία που προσκόμισαν οι αιτούντες, προκειμένου να αποσαφηνίσει τη δημιουργηθείσα νομική κατάσταση και να άρει την υφιστάμενη εκκρεμότητα με την έκδοση ρητής απόφασης, κρίνοντας, με βάση και τα νεότερα στοιχεία που είχαν προσκομίσει οι αιτούντες, αν συνέτρεχαν ή όχι οι νόμιμες προϋποθέσεις για την υπαγωγή των εκτάσεων των αιτούντων στη δασική νομοθεσία κατά τον χρόνο κήρυξης της αναδάσωσης. Ως εκ τούτου, εν προκειμένω, η σιωπηρή απόρριψη της από 14.2.2018 αίτησης των αιτούντων συνιστά, κατά το άρθρο 45 § 4 Π.Δ. 18/1989, παράλειψη οφειλόμενης νόμιμης ενέργειας της Διοίκησης να αποφανθεί επί της εν λόγω αίτησης. Για τον λόγο αυτόν, η αίτηση θα έπρεπε να γίνει δεκτή και να ακυρωθεί η ανωτέρω σιωπηρή απόρριψη και η υπόθεση να αναπεμφθεί στη Διοίκηση, προκειμένου να επιληφθεί της ανωτέρω αίτησης και να αποφανθεί επ’ αυτής με την έκδοση ρητής πράξης, λόγω όμως της σπουδαιότητας του ζητήματος που ανέκυψε το Τμήμα έκρινε ότι η υπόθεση πρέπει να παραπεμφθεί στην επταμελή σύνθεσή του.