Το Πενταμελές Αναθεωρητικό Δικαστήριο επιλήφθηκε επί της υποθέσεως σε δεύτερο βαθμό, κατόπιν εφέσεως κατά της καταδικαστικής αποφάσεως του Πενταμελούς Ναυτοδικείου Πειραιώς, για τις πράξεις της συκοφαντικής δυσφήμησης μέσω διαδικτύου και της εξύβρισης, εις βάρος δικηγόρου από τ. εντολέα της.

Το Δικαστήριο απέρριψε την ένσταση του κατηγορουμένου περί αδυναμίας κατάθεσης ως μάρτυρος της παθούσας λόγω του επαγγελματικού απορρήτου για όσα είχε πληροφορηθεί εκ της ιδιότητάς της, καθώς έκρινε ότι το αντικείμενο της δίκης επί του οποίου αυτή επρόκειτο να εξετασθεί, δεν ενέπιπτε στις απαγορεύσεις των σχετικών άρθρων 212 ΚΠΔ και 371 ΠΚ.

Επίσης, απέρριψε την ένσταση περί αδυναμίας παράστασης της ίδιας δικηγόρου παθούσας προς υποστήριξη της κατηγορίας λόγω συνδρομής στο πρόσωπό της δύο διακριτών ιδιοτήτων της ποινικής δίκης με διάφορες απαιτήσεις και προορισμό, αλλά και ένεκα της υποχρέωσης παράστασης αυτής με ή δια δικηγόρου κατ’ άρθρ. 36 του Κώδικα περί Δικηγόρων. Επί των θεμάτων αυτών, το δικαστήριο έκρινε ότι η δικηγόρος ως παθούσα νομιμοποιείται ενεργητικά να παρασταθεί προς υποστήριξη της κατηγορίας, ενώ η αυτοπρόσωπη παράστασή της δεν παράγει κανένα θεσμικό κώλυμα ή λειτουργική δικονομικά αδυναμία. Παρατήρησε μάλιστα κατ’ αναλογία ότι, ένας δικηγόρος που φέρει ταυτόχρονα την ιδιότητα του κατηγορουμένου, δύναται να παρίσταται προς υπεράσπιση του εαυτού του.

Επί της κατηγορίας, το Δικαστήριο έκρινε τον κατηγορούμενο ένοχο για την πρώτη μερικότερη πράξη συκοφαντικής δυσφήμισης σε βάρος της δικηγόρου, καθώς αυτός γνώριζε ότι είναι ψευδείς οι ισχυρισμοί που διέδωσε μέσω διαδικτύου (με την ανάρτησή του στην ιστοσελίδα της δικηγόρου). Συγκεκριμένα, γνώριζε ότι η παθούσα δεν του είχε υποσχεθεί («τάξει») θεαματικά αποτελέσματα. Ομοίως, γνώριζε ότι η αμοιβή που της κατέβαλε δεν αφορούσε μόνο τον χρόνο παράστασής της κατά τη διαδικασία διαμεσολάβησης, αλλά τον εν γένει χειρισμό της υπόθεσής του και τα έξοδα μετακίνησης και διαμονής της εκτός έδρας για τον σκοπό αυτό. Τούτα διαπίστωσε το δικαστήριο ιδίως με αντιπαραβολή των μαρτυρικών καταθέσεων.

Αντιθέτως, τον έκρινε αθώο για την δεύτερη μερικότερη πράξη συκοφαντικής δυσφήμισης, δηλαδή της δημοσιευθείσας φράσης «το κόστος δυσανάλογο του αποτελέσματος», την οποία το Δικαστήριο χαρακτήρισε ως αξιολογική κρίση και όχι γεγονός κατά την έννοια του άρθρ. 363 ΠΚ. Έκρινε μάλιστα ότι η έκφραση αυτή δεν εμπίπτει ούτε στο πεδίο εφαρμογής της πράξης της εξύβρισης κατ΄ άρθρ. 361 ΠΚ, διότι δεν προέκυψε σκοπός προσβολής της τιμής της δικηγόρου. Εν προκειμένω, η επίμαχη φράση αναρτήθηκε στον χώρο του ιστοτόπου της, που έχει διατεθεί για αξιολογήσεις του επαγγελματία από συναλλαγέντες με αυτόν και το περιεχόμενό της δεν εκφεύγει των ορίων της δέουσας φρασεολογίας για αυτές τις περιστάσεις.