Το Σύνταγμα δεν αποκλείει, κατ’ αρχήν, την εισαγωγή με τυπικό νόμο ρυθμίσεων ατομικού χαρακτήρα, κατ’ απόκλιση από τη συνήθη διαδικασία, που καθορίζεται στην οικεία, κατά περίπτωση, νομοθεσία και προβλέπει την έκδοση διοικητικών πράξεων, για την άσκηση π.χ. μιας επιχειρηματικής δραστηριότητας ή για την παραχώρηση ορισμένης άδειας. Τούτο, όμως, αποτελεί απόκλιση από την συνταγματική αρχή της διάκρισης των λειτουργιών και είναι επιτρεπτό κατ’ εξαίρεση, μόνο σε ειδικές περιπτώσεις, που δικαιολογούν τη θέσπιση ατομικών ρυθμίσεων με τυπικό νόμο· η συνδρομή δε των ειδικών αυτών συνθηκών πρέπει να προκύπτει από την αιτιολογική έκθεση του τυπικού νόμου και τα συνοδευτικά αυτής στοιχεία ή από τις συζητήσεις κατά την ψήφιση του νόμου στη Βουλή ή, τέλος, από τις συντρέχουσες πραγματικές περιστάσεις, υπό τις οποίες καθίσταται πρόδηλη η ανάγκη επιλογής από τον νομοθέτη της ως άνω εξαιρετικής διαδικασίας. Η διαπίστωση, εξ άλλου, της συνδρομής ή μη των ειδικών συνθηκών δεν αφορά, απλώς, τη διαδικασία ψήφισης του νόμου, αλλά ανάγεται στις προϋποθέσεις άσκησης της νομοθετικής λειτουργίας και υπόκειται σε δικαστικό έλεγχο, που είναι, πάντως, έλεγχος ορίων. Περαιτέρω, η θέσπιση με τυπικό νόμο ρυθμίσεων ατομικού χαρακτήρα τελεί υπό την προϋπόθεση ότι με τις εισαγόμενες ρυθμίσεις δεν παραβιάζονται συνταγματικές διατάξεις και αρχές, καθώς και οι κανόνες του δικαίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή άλλοι κανόνες υπερνομοθετικής ισχύος. Τέτοιοι κανόνες είναι, μεταξύ άλλων, οι απορρέοντες από την συνταγματική αρχή της ισότητας [άρθρο 4 Συντάγματος] και από το δικαίωμα συμμετοχής στην οικονομική ζωή της χώρας, με την άσκηση επιχειρηματικής δραστηριότητας στο πλαίσιο ανταγωνιστικής αγοράς [άρθρο 5 Συντάγματος], καθώς και η συναφής αρχή της διαφάνειας κατά τη θέσπιση ρυθμίσεων που ευνοούν ορισμένα πρόσωπα ή κατηγορίες προσώπων ή περιορίζουν τον ανταγωνισμό, ώστε να δύναται να διαγνωσθεί εάν οι ρυθμίσεις αυτές κινούνται εντός των συνταγματικών ορίων. Επίσης, από τις διατάξεις των άρθρων 6-10 του ν. 4499/2017, σε συνδυασμό με την προσβαλλόμενη ΓΔΟΥ 235/1.7.2019 κοινή υπουργική απόφαση, προκύπτει ότι ο ίδιος ο νόμος επιτρέπει την μεταφορά του καζίνο σε άλλη θέση, εφόσον πληρούνται οι ως άνω ελάχιστες διαγραφόμενες προϋποθέσεις. Δεν εξαρτάται, δηλαδή, η έγκριση της μεταφοράς ούτε από το τελικό ύψος και το είδος των επενδύσεων και των “έργων ανάπτυξης” που θα πραγματοποιηθούν στη νέα θέση, ούτε από τον τελικό αριθμό των θέσεων εργασίας που θα δημιουργηθούν ή τον χρόνο διατήρησής τους, ούτε από το ποσό που θα καταβάλουν οι ιδιώτες μέτοχοι της ΕΚΠΑ. Περαιτέρω, από τα γενικά χαρακτηριστικά της θέσης στην οποία επιτρέπεται η μεταφορά προκύπτει ότι η νέα θέση, ως προς τα χαρακτηριστικά της, διαφέρει ουσιωδώς από τη θέση στην οποία λειτουργεί το καζίνο της ΕΚΠΑ ΑΕ, δυνάμει του ν. 3139/2013 και της κυρωθείσης με τον νόμο αυτό σύμβασης. Ανατρέπεται έτσι με τον ν. 4499/2017 εξ ολοκλήρου το συμβατικό και νομοθετικό καθεστώς, δυνάμει του οποίου χορηγήθηκε στην ΕΚΠΑ ΑΕ, κατ’ αποκλειστικότητα, η άδεια λειτουργίας καζίνο στην Αττική. Εισάγεται δε, με την ως άνω ρύθμιση του ν. 4499/2017 απόκλιση από την πάγια διαδικασία χορήγησης των αδειών λειτουργίας καζίνο, η οποία προβλέπει, διαχρονικώς, τη διενέργεια πλειοδοτικού διαγωνισμού για την παραχώρηση άδειας λειτουργίας καζίνο. Πρόκειται, συνεπώς, για ευνοϊκή υπέρ της παρεμβαίνουσας ΕΚΠΑ ΑΕ ρύθμιση τυπικού νόμου, η οποία έχει ατομικό χαρακτήρα, καθ’ ο μέρος με αυτήν αίρεται η δεσμεύουσα την ΕΚΠΑ ΑΕ απαγόρευση μεταφοράς του καζίνο από το Ξενοδοχείο Mont-Parnes και παρέχεται στην εταιρεία το δικαίωμα μεταφοράς σε άλλη θέση, με τελείως διαφορετικά -ποιοτικώς- χαρακτηριστικά. Εξ άλλου, δεν προκύπτει ότι συντρέχουν ειδικές περιστάσεις ή επιτακτικοί λόγοι δημοσίου συμφέροντος που θα δικαιολογούσαν τη θέσπιση με τον ν. 4499/2017 της ως άνω ατομικού χαρακτήρα ρύθμισης. Συνεπώς, υπό τα ανωτέρω δεδομένα, οι διατάξεις των άρθρων 6 επ. του ν. 4499/2017, δυνάμει των οποίων εκδόθηκε η προσβαλλόμενη απόφαση, θεσπίζουσες ρύθμιση ατομικού χαρακτήρα υπέρ της παρεμβαίνουσας ΕΚΠΑ ΑΕ, κατ’ απόκλιση από την συνταγματική αρχή της διάκρισης των λειτουργιών, χωρίς να προκύπτει ότι συντρέχουν ειδικές περιστάσεις ή επιτακτικοί λόγοι δημοσίου συμφέροντος που θα δικαιολογούσαν την απόκλιση αυτή, αντίκεινται στο Σύνταγμα. (Μειοψ.).