Πρόσφατη νομολογία
22 Μαρ 2023
ΟλΣτΕ 355/2023: Η απόρριψη αίτησης περί απαλλαγής διοικούντος ΝΠ από ευθύνη του για φορολογικά χρέη του ΝΠ γεννά διαφορά ουσίας
Με την 450/2021 απόφαση του Διοικητικού Πρωτοδικείου Χανίων, υποβλήθηκε στο Συμβούλιο της Επικρατείας, κατ’ εφαρμογή του άρθρου 1 παρ. 2 του ν. 3900/2010, προδικαστικό ερώτημα, που ανέκυψε στο πλαίσιο της ενώπιόν του δίκης επί του από 4.8.2020 ενδίκου βοηθήματος, ασκηθέντος ως «προσφυγής» και συμπληρωθέντος με δικόγραφο προσθέτων λόγων. Το εν λόγω ερώτημα συνίστατο στο εξής: Αν η διαφορά που γεννάται από την προσβολή ρητής απορριπτικής απόφασης (ή τυχόν σιωπηρής απόρριψης) της Δ.Ε.Δ. της Α.Α.Δ.Ε. επί ασκηθείσας ενδικοφανούς προσφυγής, στρεφόμενης κατά της απόρριψης από τη Φορολογική Διοίκηση αίτησης φυσικού προσώπου περί απαλλαγής του από την φερόμενη προσωπική και αλληλέγγυα ευθύνη του για φορολογικά χρέη νομικού προσώπου, υποβληθείσας δυνάμει των διατάξεων της παρ. 29 του άρθρου 66 του ν. 4646/2019, σε συνδυασμό με τις διατάξεις του άρθρου 50 του ν. 4174/2013, όπως αντικαταστάθηκε από το άρθρο 34 του ν. 4646/2019, είναι ακυρωτική διαφορά υπαγόμενη στη γενική ακυρωτική αρμοδιότητα του Συμβουλίου της Επικρατείας ή διοικητική διαφορά ουσίας και, στην τελευταία αυτή περίπτωση, αν η εν λόγω διοικητική διαφορά ουσίας έχει φορολογικό αντικείμενο, οπότε το καθ’ ύλην αρμόδιο δικαστήριο ορίζεται βάσει των διατάξεων του άρθρου 6 παρ. 2 περίπτ. β΄ του ΚΔιοικΔ και απαιτείται η καταβολή αναλογικού παραβόλου κατ’ άρθρο 277 παρ. 3 του ΚΔιοικΔ, ή, αντίθετα, αν πρόκειται για αμιγώς χρηματική, μη φορολογική διαφορά, η οποία υπάγεται στην καθ’ ύλην αρμοδιότητα του Τριμελούς ή Μονομελούς Διοικητικού Πρωτοδικείου, κατ’ άρθρο 6 παρ. 1 και 2 περ. γ΄ του ΚΔιοικΔ και για την οποία απαιτείται η καταβολή παγίου παραβόλου, κατά το άρθρο 277 παρ. 2 εδ. α΄ του ΚΔιοικΔ. Το ΣτΕ έκρινε ότι η διαφορά που προκαλείται από την αμφισβήτηση της απορριπτικής απόφασης ή της σιωπηρής απόρριψης της προβλεπόμενης από την ως άνω παράγρ. 29 του άρθρου 66 του ν. 4646/2019 αιτήσεως συνιστά, ως εκ της φύσεώς της, διοικητική διαφορά ουσίας, κατά την εκδίκαση της οποίας το δικαστήριο έχει την εξουσία να διαμορφώσει το ουσιαστικό περιεχόμενο της προσβαλλόμενης πράξης μετά από τη διάγνωση των πραγματικών περιστατικών της υπόθεσης. Κατά συνέπεια, αρμόδια δικαστήρια για την εξέταση της εν λόγω διαφοράς είναι τα διοικητικά δικαστήρια, κατ’ άρθρο 2 του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας, ενώπιον των οποίων άγεται με το ένδικο βοήθημα της προσφυγής, κατ’ αντιστοιχία και προς τα ισχύοντα στο πλαίσιο της πάγιας κατά την προπαρατεθείσα παρ. 7 του άρθρου 50 του ΚΦΔιαδ ρυθμίσεως. Περαιτέρω, κρίθηκε ότι, ενόψει του ότι το αντικείμενο της προσφυγής που παρέχεται στους διοικούντες νομικά πρόσωπα από την μεταβατική διάταξη της παρ. 29 του άρθρου 66 του ν. 4646/2019 περιορίζεται στη διαπίστωση της συνδρομής ή μη των προϋποθέσεων της -κατά το στάδιο εισπράξεως και όχι βεβαιώσεως του φόρου- ευθύνης αυτών βάσει της νεώτερης ευμενέστερης ρύθμισης του άρθρου 34 του ν. 4646/2019, εφαρμοστέες, κατά την έννοια της ανωτέρω διατάξεως, είναι, όσον αφορά στο αρμόδιο για την εκδίκαση της διαφοράς δικαστήριο και το απαιτούμενο παράβολο, οι διατάξεις που ισχύουν για τις διαφορές που αναφύονται κατά την είσπραξη δημοσίων εσόδων, ήτοι το άρθρο 218 του ΚΔιοικΔ για το αρμόδιο δικαστήριο και το άρθρο 277 παρ. 2 περ. α΄ του αυτού Κώδικα αναφορικά με το παράβολο. (Μειοψ.).
Σύνδεσμος
ΟλΣτΕ 355/2023 - Πλήρες κείμενο
