Η κρινόμενη αίτηση, κατατεθείσα την 12.12.2017, εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής του ν. 3900/2010, το δε ποσό της διαφοράς, που άγεται ενώπιον του Δικαστηρίου, υπολείπεται των 40.000 ευρώ  και, συνεπώς, η αίτηση αυτή δεν είναι παραδεκτή κατά τις διατάξεις του άρθρου 12 του εν λόγω νόμου. Mε το εισαγωγικό δικόγραφο προβάλλεται ότι η κρινόμενη αίτηση ασκείται παραδεκτώς, κατ’ άρθρο 2 του ν. 3900/2010, καθότι η αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση έκρινε ρητώς αντισυνταγματική την ως άνω ρύθμιση, για το ζήτημα δε αυτό δεν υφίσταται νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας. Περαιτέρω δε προβάλλεται ότι επιτρεπτώς γίνεται επίκληση του άρθρου 2 για την κατ’ εξαίρεση θεμελίωση του παραδεκτού της κρινομένης αιτήσεως, δεδομένου ότι, εκτός από την περίπτωση που διατυπώνεται με την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση ρητή κρίση ότι η κανονιστική πράξη είναι απλώς εκτός εξουσιοδοτήσεως, στις λοιπές περιπτώσεις η πλημμέλεια της κανονιστικής αποφάσεως αντανακλά, στην πραγματικότητα, στο κύρος του εξουσιοδοτικού νόμου. Ο ισχυρισμός αυτός είναι βάσιμος και πρέπει να γίνει δεκτός, δεδομένου ότι το δικάσαν δικαστήριο, δεχόμενο, εν προκειμένω, ότι η ως άνω κοινή υπουργική απόφαση αντίκειται στη διάταξη του άρθρου 4 παρ. 1 του Συντάγματος, δέχθηκε, στην πραγματικότητα, ότι αυτή εκδόθηκε εντός των ορίων της εξουσιοδοτήσεως και ότι, επομένως, η ανωτέρω εξουσιοδοτική διάταξη του άρθρου 17 του ν. 2685/1999 επέτρεπε τη θέσπιση μειωμένου ποσοστού επιδόματος αλλοδαπής σε σχέση με το προβλεπόμενο για τους (μη διπλωματικούς) υπαλλήλους του Υπουργείου Εξωτερικών, κρίθηκε δε ως εκ τούτου, κατ’ ουσίαν, η κατά τούτο αντισυνταγματικότητα της εξουσιοδοτικής αυτής διατάξεως. (Μειοψ.). Η υπό κρίση υπόθεση αναπέμφθηκε για περαιτέρω κρίση στο Στ΄ Τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας.