Η αμνηστία και η ειδική παραγραφή συνιστούν λόγους εξάλειψης του αξιοποίνου, οι οποίοι δεν ταυτίζονται εννοιολογικά μεταξύ τους. Η ειδική παραγραφή βρίσκεται μεταξύ αμνηστίας και παραγραφής και επιτρέπεται εφόσον, κατά το νομοθέτη, αυτό επιβάλλεται για την αποτελεσματικότερη, άσκηση της αντεγκληματικής πολιτικής και υπό την προϋπόθεση ότι οι σχετικές ρυθμίσεις έχουν γενικό χαρακτήρα. Τα δικαστήρια ελέγχουν, αν σε συγκεκριμένη νομοθετική διάταξη υποκρύπτεται αμνηστία, που είναι επιτρεπτή μόνον επί πολιτικών εγκλημάτων. Η διάταξη του άρθρου 67 του ν. 4735/2020, για την άρση του αξιοποίνου των πράξεων αιρετών και υπαλλήλων τον Ο.Τ.Α., οι οποίες αφορούν πληρωμές ενταλμάτων, υποκρύπτει αμνηστία και ως εκ τούτου αντιβαίνει ευθέως στη διάταξη του άρθρου 47 παρ. 4 του Συντάγματος, που ορίζει πως δεν δύναται να χορηγηθεί αμνηστία σε κοινά εγκλήματα, ενώ αντιβαίνει και στο άρθρο 26 παρ. 3 του Συντάγματος, που προβλέπει ότι η δικαστική λειτουργία ασκείται από τα δικαστήρια. Αντίθετη μειοψηφία 27 μελών κατά την οποία, η ως άνω διάταξη δεν είναι αντισυνταγματική, γιατί ο νομοθέτης επέλεξε τη θέσπιση ειδικής παραγραφής και επέβαλε αποκλειστικά και μόνο την εξάλειψη του αξιοποίνου πράξεων, με συντόμευση του χρόνου παραγραφής τους.