Το δικαστήριο της ουσίας στο οποίο παραπέμπεται η υπόθεση κατ’ άρθρο 519 ΚΠΔ, γενομένης δεκτής ασκηθείσας αναιρέσεως, περιορίζεται στην εξέταση μόνο της αξιόποινης πράξης για την οποία έγινε η παραπομπή και δεν έχει εξουσία να ερευνήσει εκ νέου την ενοχή του κατηγορουμένου ως προς τις λοιπές αξιόποινες πράξεις, για τις οποίες η κρίση περί ενοχής έχει καταστεί αμετάκλητη. Αν δε πράξει τούτο, ιδρύεται ο λόγος αναίρεσης για (θετική) υπέρβαση εξουσίας, κατ’ άρθρο 510 παρ.1 στοιχ. Θ' ΚΠΔ, εφόσον, σε τέτοια περίπτωση, αποφασίζει ανεπιτρέπτως για κάτι, για το οποίο δεν έχει δικαιοδοσία.

Εν προκειμένω, η αναίρεση του κατηγορουμένου,  είχε γίνει δεκτή ως προς μία εκ των περισσοτέρων κατ’ εξακολούθηση τελεσθεισών πράξεων υποβάθμισης του περιβάλλοντος (Ν. 1650/1986). Ωστόσο, το Τριμελές Εφετείο Πλημμελημάτων στο οποίο παραπέμφθηκε η υπόθεση, υπερέβη την εξουσία του, καθώς τον έκρινε αθώο, όχι μόνο για την μερικότερη, αλλά για όλες τις επιμέρους πράξεις.