Έφεση∙ σε περίπτωση έφεσης, η συζήτηση της οποίας είχε ματαιωθεί πριν την 1.1.2016, όταν και τέθηκε σε ισχύ ο ν. 4335/2015, ο οποίος τροποποίησε το άρθρο 260 §2 ΚΠολΔ, εφαρμοζόμενο και στην κατ’ έφεση δίκη κατ’ άρθρο 524 §1 ΚΠολΔ, και δεν ζητήθηκε ο προσδιορισμός νέας συζήτησης εντός αποκλειστικής προθεσμίας εξήντα ημερών, όχι από τη ματαίωση, αλλά από τη θέση σε ισχύ του ν. 4335/2015 (ήτοι από 1.1.2016), τότε η υπόθεση διαγράφεται από το πινάκιο και η έφεση θεωρείται ως μη ασκηθείσα∙ δεν υφίσταται δυνατότητα ούτε για επαναφορά της υπόθεσης προς συζήτηση με βάση τη μεταβατικού δικαίου διάταξη του άρθρου 116 §1 περ. β’ του ν. 4842/2021, διότι η εν λόγω διάταξη προϋποθέτει εκκρεμή δίκη, υπό την έννοια ότι η έφεση δεν έχει υπαχθεί στις δυσμενείς συνέπειες του άρθρου 260 §2 ΚΠολΔ όπως ισχύει μετά τον ν. 4335/2015, ήτοι δεν έχει διαγραφεί από το πινάκιο και δεν εξομοιώνεται με μη ασκηθείσα∙ τα παραπάνω ισχύουν, όχι μόνο στην τακτική διαδικασία και στις ειδικές διαδικασίες, αλλά και στη διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων (είτε πρόκειται για γνήσια, είτε για μη γνήσια διαφορά), διότι πρόκειται για ακούσιο νομοθετικό κενό∙ κηρύσσει απαράδεκτη τη συζήτηση της έφεσης, διότι η (αρχική) συζήτηση της έφεσης ματαιώθηκε στις 7.10.2010, πλην όμως επαναφέρθηκε με κλήση στις 27.10.2021, οπότε καταλαμβάνεται από τη δικονομική συνέπεια του άρθρου 260 §2 ΚΠολΔ, όπως αυτό ίσχυσε στο μεσοδιάστημα από τον ν. 4335/2015 έως τον ν. 4842/2021, δηλαδή έχει ήδη διαγραφεί από το οικείο πινάκιο και έχει ήδη θεωρηθεί ως μη ασκηθείσα.