Κρίσιμος χρόνος για την αποκρυστάλλωση και τον προσδιορισμό της αρμοδιότητας του δευτεροβάθμιου δικαστηρίου είναι ο χρόνος άσκησης της έφεσης. Διαχρονικό δίκαιο της διάταξης του άρθρου 51 § 3 ν. 5134/2024, μετά την κατάργηση των ειρηνοδικείων. Σε καθεστώς λειτουργούντος κτηματολογίου το Ειρηνοδικείο ήταν καθ’ ύλην αναρμόδιο για την εκδίκαση αγωγών αναγνωριστικών και διεκδικητικών κυριότητας, οι αποφάσεις επί των οποίων εκ των πραγμάτων επιφέρουν ως αυτόθροη συνέπεια τη διόρθωση των (πρώτων ή μεταγενέστερων) κτηματολογικών εγγραφών, αλλά και όλων των αγωγών, οι οποίες θα είχαν ως αποτέλεσμα γεωμετρική μεταβολή. Η ένδικη αγωγή είχε ενοχικό και όχι εμπράγματο χαρακτήρα, αφού αφορούσε την προστασία του δικαιώματος προσωπικότητας του ενάγοντος-εκκαλούντος, ενόψει παρακώλυσης χρήσης τμημάτων της κοινόχρηστης δημοτικής οδού, με συνέπεια να μην επιφέρει άμεσα μεταβολή των ορίων των επίδικων γεωτεμαχίων. Το Ειρηνοδικείο που δίκασε ως πρωτοβάθμιο δικαστήριο εσφαλμένα έκρινε ότι ήταν καθ’ ύλην αναρμόδιο για την εκδίκαση της επίδικης αγωγής και παρέπεμψε αυτή προς εκδίκαση στο καθ’ ύλην και κατά τόπο αρμόδιο Μονομελές Πρωτοδικείο Χίου. Πλην όμως, μετά την πλήρη κατάργηση των ειρηνοδικείων, η υπό κρίση έφεση τυγχάνει απαράδεκτη ελλείψει εννόμου συμφέροντος, δεδομένου ότι η παραδοχή αυτής δεν πρόκειται να οδηγήσει σε βελτίωση της δικονομικής θέσης του ενάγοντος-εκκαλούντος, αφού πλέον αρμόδιο δικαστήριο για την εκδίκαση της αγωγής τυγχάνει αποκλειστικά το Μονομελές Πρωτοδικείο.