Ο κατηγορούμενος κρίθηκε ένοχος κατ’ επιτρεπτή μεταβολή της κατηγορίας από απόπειρα ανθρωποκτονίας και ανθρωποκτονία με πρόθεση σε επικίνδυνη σωματική βλάβη και ανθρωποκτονία από αμέλεια αντίστοιχα.

Ειδικότερα, κατά πλειοψηφία (4 ενόρκων) το Δικαστήριο έκρινε ότι ο κατηγορούμενος που πυροβόλησε συνολικά δύο φορές με το κυνηγετικό του όπλο, δεν είχε ανθρωποκτόνο δόλο ως προς τον πρώτο παθόντα, τον οποίο έπληξε μία φορά με το κυνηγετικό όπλο στο κατώτερο τμήμα της γαστροκνημικής περιοχής, παρά ήθελε μόνο να τον εκφοβίσει. Τούτο προκύπτει από το γεγονός ότι ο κατηγορούμενος ήταν έμπειρος κυνηγός, η απόσταση από τον παθόντα με τον οποίο είχε πλήρη οπτική επαφή δεν ήταν μεγάλη (30-35 μέτρα), δεν εξάντλησε το πλήθος των φυσιγγιών που περιείχε το όπλο του, το οποίο μάλιστα ήταν τσοκαρισμένο (με συνέπεια την βελτίωση της ποιότητας κατανομής του πυροβολισμού του), η διασπορά των χόνδρων του όπλου ήταν μικρή, ενώ δεν είχε σχέδιο διαφυγής.

Ως προς την δεύτερη παθούσα ανήλικη 13 ετών, που επλήγη θανάσιμα με την δεύτερη βολή στην τραχηλική χώρα και συγκεκριμένα στη δεξιά καρωτίδα, το Δικαστήριο ομοίως κατά πλειοψηφία έκρινε ότι ο κατηγορούμενος δεν επεδίωκε αλλά ούτε αποδεχόταν τον θάνατό της. Όπως αποδείχθηκε άλλωστε, ο κατηγορούμενος αγνοούσε ότι εκείνη βρισκόταν εντός της καλύβας, αφού δεν είχαν οπτική επαφή εκατέρωθεν.

Πάντως, κατά την άποψη των τακτικών δικαστών, ο κατηγορούμενος έπρεπε να κηρυχθεί ένοχος όπως πρωτοδίκως για απόπειρα ανθρωποκτονίας του πρώτου παθόντος, αφού από τύχη δεν τον έπληξε σε καίριο σημείο του σώματός του, ενώ νωρίτερα του είχε αναγγείλει ότι θα επιστρέψει με το όπλο για να τον σκοτώσει. Μάλιστα, προτού πάει στο ποιμνιοστάσιο να πάρει το όπλο του, είχε περάσει από το σπίτι του για να αλλάξει ρούχα, ενώ κατόπιν μετέβη με το αυτοκίνητό του στον καταυλισμό και στάθμευσε αρκετά μέτρα μακρύτερα για να μην γίνει αντιληπτός. Ο δόλος του άλλωστε προκύπτει και από το είδος και την επικινδυνότητα του μέσου που χρησιμοποίησε, από την εγγύτητα των πληγμάτων, αλλά και το γεγονός ότι πυροβόλησε και δεύτερη φορά, παρ’ όλο που έβλεπε έντονη κίνηση εντός του καταυλισμού. Αλλά και μετά την πράξη του διέφυγε, έκρυψε το όπλο του και παρέμεινε κρυμμένος για χρονικό διάστημα 7 ημερών προτού παραδοθεί στις αρχές.

Ομοίως, κατά την άποψη της μειοψηφίας, έπρεπε να κηρυχθεί ένοχος και για ανθρωποκτονία με δόλο της παθούσας, αφού μπορούσε εύκολα να αντιληφθεί, από τις φωνές και τα τραγούδια, ότι εντός της καλύβας υπήρχαν άτομα που διασκέδαζαν έντονα. Εξάλλου, ναι μεν δεν επεδίωκε τον θάνατο της ανήλικης, ωστόσο γνώριζε και αποδεχόταν το ενδεχόμενο να επιφέρει τον θάνατο και άλλων προσώπων, αφού έβλεπε ότι εντός του καταυλισμού κυκλοφορούσαν αρκετά άτομα. Η δε αποδοχή ή μη του ενδεχόμενου αποτελέσματος δεν καταφάσκεται από τη διακρίβωση της διάθεσης του δράστη, αλλά εξάγεται από την αντικειμενική εκτίμηση των πραγματικών περιστατικών, που εν προκειμένω ήταν επαρκή για να θεμελιώσουν την ποινική του ευθύνη.

Τέλος, ομόφωνα απορρίφθηκε ο ισχυρισμός του κατηγορουμένου περί ελαττωμένου καταλογισμού (κατ’ άρθρ. 36 ΠΚ) λόγω μέθης, αφού δεν αποδείχθηκε το ποσοστό του οινοπνεύματος στο αίμα του. Εξάλλου, ναι μεν απεδείχθη ότι είχε καταναλώσει κάποια ποσότητα οινοπνεύματος και οι μάρτυρες κατέθεσαν ότι «μύριζε τσίπουρο», ωστόσο, η συμπεριφορά του πριν και μετά την πράξη δεν καταδεικνύει ύπαρξη μέθης.

Κατόπιν αυτών, ο κατηγορούμενος καταδικάστηκε για ανθρωποκτονία από αμέλεια και επικίνδυνη σωματική βλάβη, ενώ του αναγνωρίστηκε το ελαφρυντικό του προτέρου εντίμου βίου και του επιβλήθηκε συνολική ποινή φυλάκισης 5 ετών, μετατραπείσα σε χρηματική.