Με την κρινόμενη έφεση ζητήθηκε η εξαφάνιση της με αρ. 13943/2019 οριστικής απόφασης του Μονομελούς Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών, δια της οποίας απορρίφθηκε η από 25.6.2012 προσφυγή του ήδη εκκαλούντος, με την οποία παραδεκτώς ζητούσε την ακύρωση της με αρ. πρωτ. 3015/39/60/1458-ιδ΄/20.3.2012 απόφασης του Αρχηγού της Ελληνικής Αστυνομίας. Με αυτή είχε απορριφθεί η από 20.2.2012 ενδικοφανής προσφυγή που είχε ασκήσει ο ίδιος κατά της με αρ. πρωτ. 3015/39/60/1458-ι΄/8.11.2011 απόφασης του Προϊσταμένου του Επιτελείου του Κλάδου Ασφάλειας του Αρχηγείου της Ελληνικής Αστυνομίας, περί επιβολής σε βάρος του διοικητικού προστίμου ύψους 30.000,00 ευρώ, κατ’ εφαρμογή του άρθρου 9 παρ. 2 του ν. 2518/1997 σε συνδυασμό με το άρθρο 1 παρ. 1 περ. γ΄ της 1016/109/121-θ/17.7.2009 Κ.Υ.Α. για παράβαση των άρθρων 3 παρ. 1 και 4 παρ. 1 περ. ιδ΄ του ως άνω νόμου, όπως ισχύει (απασχόληση ιδιωτικού προσωπικού ασφάλειας στερούμενου της απαιτούμενης κατά νόμο άδειας εργασίας). Ανεξαρτήτως της εργασιακής σχέσης με την οποία ο … … βρέθηκε να ασκεί υπηρεσίες ασφάλειας στο Κέντρο Υγείας Πρίνου Θάσου, κατά τις νυκτερινές ώρες της 2.5.2011, φέροντας στολή με τα διακριτικά «…», ήτοι αυτά της επιχείρησης του εκκαλούντος και ανεξαρτήτως της μη απόδειξης από τον τελευταίο ότι προσέφερε τις υπηρεσίες του στο ως άνω Κέντρο Υγείας με σχέση εξαρτημένης εργασίας, το Δικαστήριο λαμβάνοντας υπόψη ότι εν προκειμένω: α) από τα άρθρα 8 και 9 του ν. 2518/1997, όπως ισχύουν, προβλέφθηκαν για την ίδια παράβαση περισσότερες της μίας διακεκριμένες διαδικασίες επιβολής κύρωσης (ποινική και διοικητική, αντιστοίχως), οι οποίες δεν συνδέονται στενά μεταξύ τους, β) οι διαδικασίες αυτές είναι «ποινικές» κατά την αυτόνομη έννοια της ΕΣΔΑ, ενόψει του ότι αφορούν κυρώσεις, γ) η μία από τις διαδικασίες αυτές έχει περατωθεί με αμετάκλητη απόφαση, αφού, όπως προκύπτει από την συμπεριλαμβανόμενη στα στοιχεία του φακέλου από 20.1.2020 βεβαίωση της Γραμματέως του Ειρηνοδικείου Θάσου (Ποινικού Τμήματος), κατά της 230/2014 απόφασης του Μονομελούς Πλημμελειοδικείου Καβάλας (που συνεδρίασε στη Θάσο), ασκήθηκε μόνο η υπ’ αρ. …/1.8.2014 έφεση από τον καταδικασθέντα σε ποινή φυλάκισης ... … (πατέρα του εκκαλούντος) και όχι άλλο ένδικο μέσο μέχρι τις 19.1.2020, με συνέπεια να μην είναι πλέον δυνατή η προσβολή της με ένδικα μέσα και δ) όπως προκύπτει από το περιεχόμενο της ανωτέρω απόφασης, το Ποινικό Δικαστήριο έκρινε τον εκκαλούντα αθώο ως προς την κατηγορία της παράβασης του άρθρου 3 παρ. 1 και 4 παρ. 1 περ. ιδ΄ του ν. 2518/1997 όπως ίσχυε, ήτοι ακριβώς για την ίδια πράξη η οποία του καταλογίσθηκε με την προσβαλλόμενη εν προκειμένω απόφαση και του επιβλήθηκε το ένδικο πρόστιμο και συγκεκριμένα την ανάθεση της παροχής υπηρεσιών φύλαξης του ως άνω Κέντρου Υγείας στις 2.5.2011 και ώρα 23:05, στον μη κατέχοντα την απαιτούμενη από το νόμο άδεια εργασίας … …, ήτοι συντρέχουν οι προϋποθέσεις για τη μη εκ νέου δίωξη του εκκαλούντος κατά το άρθρο 4 παρ. 1 του 7ου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ, κρίνει ότι η απόφαση αυτή είναι δεσμευτική για το Δικαστήριο τούτο, κατ’ άρθρο 5 παρ. 2 του ΚΔΔ, με συνέπεια η πράξη, με την οποία του επιβλήθηκε το ένδικο πρόστιμο για τον ίδιο λόγο, να πρέπει να ακυρωθεί. Επομένως, η κρινόμενη έφεση πρέπει να γίνει δεκτή κατά τον ως άνω βάσιμο λόγο αυτής και να εξαφανισθεί η εκκαλούμενη απόφαση, με την οποία έγιναν δεκτά τα αντίθετα. Μετά την εξαφάνιση της εκκαλούμενης, το Δικαστήριο κράτησε την υπόθεση και δίκασε την από 25.6.2012 προσφυγή του ήδη εκκαλούντος, η οποία έγινε δεκτή. Το Δικαστήριο έκρινε ότι έπρεπε να ακυρωθεί η με αρ. πρωτ. 3015/39/60/1458-ιδ΄/20.3.2012 απόφαση του Αρχηγού της Ελληνικής Αστυνομίας, και ότι η από 20.2.2012 ενδικοφανής προσφυγή που είχε ασκήσει ο εκκαλών κατά της με αρ. πρωτ. 3015/39/60/1458-ι΄/8.11.2011 απόφασης του Προϊσταμένου του Επιτελείου του Κλάδου Ασφάλειας του Αρχηγείου της Ελληνικής Αστυνομίας, έπρεπε να γίνει δεκτή και να ακυρωθεί η απόφαση αυτή.